Bilîcan - Nefel

vanî nedane ewên tazehatî. Te digot qey evanê tazehatî, hatine li ser wan
hevû. Dema ko rêncber hemû li xîvetê da rûniþtin. Du, sê kesan sêniyên
firavînê ji wan ra hanîn. Firavîn pilawsawar bû. Pilawsawar hema wisan
berdabûne nav sêniyan û li her layekî sêniyan da jî çend nanên li ser hev
da qetkirî danîbûn. Bo her pênc kesan sêniyeke firavînê hat. Sêniyek jî ji
bo ewanê tazehatî hanîn. Rêncber bi dest û lepan li sawarê ba ketin. Nan,
nanê sêlê bû. Nanê sêlê didane ber destên xwe û dikirin parî û li sawarê
da badidan. Silêman jî zor birsî bibû. Parî li sawarê da badida û li ser
sêniyê digivaþt û parî li dû pariyan ra ditemisande gepa xwe. Û hestikên
goþti ko rûn jê dinuqutî, dikiþande ber arû û pirûyan. Yekî heledirîjî rû bi
xurî jî hema wisan li ser serê wan ra rawestabû û li xwarina wan dinihêrî.
Ewê li ser serê wan ra rawestayî carê bi heceta ava vexwarinê, yan bi
berhaneya wê hindê ko bizanibe, xwerek li ber kê heye û li ber kê tuneye,
dihat û diçû û dîna xwe dida xwerekxwarina wan. Te digot qey pariyên
wan dihejmêre. Hevalên Silêmanî bi dîtina wî kesê ko li ser wan ra digeriya,
fedî dikirin û bi þerm xwereka xwe dixwarin. Lê Silêman gelekî
birsî bibû. Êh li ber çavên wî ra nedihat, ko yek waye li ser serê wî ra
rawesta ye û pariyên wî dihejmêre. Bi dil û can xerîkî xwarinê bû. Hemû
li ser sêniyan paþ da vekiþiyabûn, ko Silêmanî hê jî dixwar. Silêmanî hînga
serê xwe li ser sêniyê hilda, ko li binê sêniyê da ji çend hestikên reqe rût
pêve, çi tiþt nemabû. Xûyeke zeliqokî li ser eniya wî rûniþtibû. Pê piþta
destê xwe eniya xwe paqij kir û piþta destê xwe li þûtika xwe sût û li ser
sêniyê paþ da vekiþiya. Yekî ji wanê ko tevî Silêmanî xwerek dixwar, berê
xwe li ser da kir û gotê:
»Te têr xwar bira?«
Silêman soromoro bû, lê li ser xwe va neanî û got:
»Erê Yezdan zêde ke! Min têr xwar.«
Rêncberan sêniyên vala birin aliyê malê û bixwe jî çûne dû kar û barên
xwe. Tenê Silêman û ew sê, çar kesên dî , ko ewana jî bînanî Silêmanî li
rêncberiyê digeriyan, li xîvetê da man. Heman ew mêrkê heledirêjî rû bi
xurî, ewê ko gava firawînê li ser serê wan ra sekinîbû, li aliyê malê hat û li
ber derê xîvetê rûniþt. Wekî bikiran careke dî jî li wan kesên ko li xîvetê
da rûniþtibûn, mêze kir. Destê xwe li rûyê xwe gerand. Çena xwe xurand.
Devê xwe temijand. Sîngê xwe paqij û dengê xwe xweþ kir û got:
»Gelî rêncberno! Ehmed Begî dibêje hûn dereng hatine. Me rêncber
hemû girtine. Me tenê du dajo divên. Yek dajoyê mihiyan û yê dî jî dajoyê
pezên istewr. Niha li nav we pênc kesana da ezê her tenê du kesan
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 61