Bilîcan - Nefel

ew kî alî da bada, ew wî alî da diçû. Ca ewî qet li himber mîrê tazerabûyî
da nedikarî xwe eþkere bikira.
Erê, gema wî li destê jina wî da bû. Jinkê bigotayê bimire, bimire.
Bimîne, bimîne. Eva bû ko Îsê nediwêrî dijî mîrê ko niha bûye mîratxorê
mîratiya bav û birayê wî, deng bikira.
Xelkê li bara desthelatdariya Xecîcê li ser Îsêyi da û fermanberiya Îsêyi
ji Xecîcê ev gotina pêþînan digotin:
Sê tiþt hene li rû dinê. Hersêk jî li hesabê mirinê. Miþkê li terazinê,
berxa li ber bizinê, mêrê li xebera jinê.
Lê gava ko yekî dilþewitî xeberek li vê barê da li ber Îsê ra davît, Îsê digot,
ma xewþa xwe çiye!? Silêman pêxember jî bi gotina Bilqîsê dikir. Ma
xwe çi dibe, jin û mêr herdu jî mirovîn, herdu jî kerê leþekî ne.
Lê Silêmanî nedikarî ew hinda bipejiranda. Ewî dixwest here mîrê
tazepêketî li ser texti bavêje û bixwe mîratiya kal û bavan bigre destê xwe.
Xwe ji xwe ra li nav hiþê xwe da diçû û digot:
»Erê eger ev þindoyê ko niha bûye mîr, hêjayî wê hindê ba, li zora min
nedihat. Eger li xizmeta gel û welati da ba, eger ji me jêhatîtir û têgehîþtîtir
û þarezatir ba, dîsan jî li zora min nedihat. Lê ev þindoyê ko niha
bûye mîr, ji bilî hêktûmariya neyar û dagîrkeran tiþteke dî nizanê. Tu
dibêjî qey ew hema ji bo xoþxanî û hêktûmariya dujminan hatiye afirandinê...«
Lê yê çi ji Îsê apê xwe bikira. Ne dikarî hema wisan li nava hezaran dost
û dujminî da dijî apê xwe rabûya, ne jî dikarî li himber kir û kiriyarên wî
da bêdeng bima. Eva bû, ko çi rê û çare nedîtibû û ketibû serê rê û dirban.
Rast bû ko gotibû ezê herim Þengarê. Lê bixwe jî nedizanî Þengar li kû
ye. Pê wa bû ko Þengar dûrtirîn cîhê cîhanê ye.
Li nava van bîr û hizrana da bû, ko rastî geliyekî kûr hat. Herdu layên
geliyi bi kevirên reþe arsotik û dar û barên sêrek hatibûn vepoþandinê. Li
serberjêrekî tund û lêj da berjêr bû û dakete binê geliyi. Qafreþi jî hema
wisan dabû dû wî. Lê Qafreþ ew Qafreþê caran nibû. Lawaz bibû.
Daketibû. Weriyabû. Pirça leþê wî li ber ba û baranê, li nava qur û gemarê
da rengê xwe derdabû. Ew rewneq û teyîsîna pêþîn lê nemabû. Pirça leþê
wî rengê pîneyekî ko li ber tav û ba û baranê bimîne û reng guhestî bibe,
dida. Her çend ko westiyayî û birsî bû jî, lê dîsan dûlka xwe dabû ser
milên xwe. Lê ne wekî pêþ da bû. Dûlka wî hindekî sist bibû. Hindekî
daketibû li ser kulîmekan. Gava çavên Silêmanî pê ket, dilê wî pê þewitî.
Ewan tev li ser kendalekî kûr ra, ko hurmehurma avê bû, tê ra derbas
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 43