Bilîcan - Nefel

avê bû, ko bînanî dîneke sermest dihurmicî û serê xwe li dar û ber û kevir
û kendalan dida û ber bi binê geliyi diherikî. Hindî ko Silêman li
geliyi da berjêr diçû, hind diçû ava geliyi zêde û zêdetir dibû. Ava geliyi
hêdî hêdî rengê çemekî dida. Li her layan ra cok û cobar, li dere û tîþik û
herd û newal û gelî û kendalan ra ber bi çemi dikiþiyan. Li ber hurmehurm
û hurþehurþa çemi, Silêmanî çi tiþt nedibihîst. Hema serê wî di ber
da bû. Bi lez û gef û gur pêngav dihilanî û di gel çemi berjêr dibû û pêþ
da diçû. Te digot qey li dû ketine û ew li ber kesekî direve. Hindî diçû
rewta wî rengê helatinê dida. Qafreþ jî hema wisan li dû wî ra diloqiya.
Piþt xwe ra li Qafreþi nihêrî. Reþatiya li serçavên Qafreþi li tarîmariya þevê
da pê va hate xûyanê. Bi wê yekê ra zanî, ko sibêde waye nêzîk dibe.
Serçavên Qafreþi bînanî kûtekî þewitî reþ û qimer bû. Hêleke reþe qimer
ji limozê wî ra dest pê dibû û li patika wî li navmilan ra, durust li ser
mazîpiþtika wî ra derbas dibû û ta serê dûlka wî didomand. Mirovî digot
qey ew hêla bi dest kiþandine. Hema li ber vê reþatiya serçavên wî bû,
bona vî rengî bû, ko navê wî danîbûn Qafreþ. Pirça Qafreþi wisan geþ û
hulo bû, te digot qey þe kirine. Dema ko leþê wî hiþk ba, rewneq dikete
pirça wî ya zerqimer û difirî nav çavên mirovî.
Silêman li ser milê xwe yê çepê ra zivirî û li esmani nihêrî. Li aliyê rojhelatê
da istêra sibêdê du riman bilind bibû. Bi wê hindê ra zanî, ko
seûgura sibê ra hindik maye. Lap kete lezê. Êdî giheþtibû binê geliyi.
Hewa berebere ronahî dibû. Keviyên berfê li pêsîra çiyan da dihatin
xûyanê. Li ber barana þeva dî rengê berfê gewir bibû. Berf hiþinokî bibû.
Av her alî ji erdê dikiþiya û tevî hev dibû û dibû çemekî mezin.
Hurmehurma çemi bû, dinaliya û li nav hev da diþkest û li ser hev ra
diqulibî û pêþ da li ser milê çepê da ber bi deþteke vekirî diçû. Çem wisan
rabibû û lev ketibû, ko fîlan nedikarî xwe lê bidana.
Xwelî sist bibû. Hindek ciyan lingên Silêmanî ta gîzekan li erdê da
diçûne xwarê. Li pêþberî wî deþteke vekirî ber va diçû. Hindî çavên wî
qeter dikir, deþt û dar û bar, gund û avayî bûn. Cara yekê bû, ko Silêman
dadikete vê deþtê. Her der jê ra nenas û namo bû. Gehîþtibû serê
duriyanekê. Nizanî yê kî alî da here. Demekê li nav hiþê xwe da çû. Paþê
li ser milê xwe yê rastê da zivirî û dakete deþtê.
Ronahiyê cîhan tijî kiribû. Esman sayî bû. Te digot qey barana þeva dî
rûyê esmani þûþtiye, ko bînanî perûyekî þîne armûþîn diteyîsî. Wekî
benefþeyeke tere þîn rewneq diketê.
Yekimîn tirîþka tavê da qafên çiyayên bilind. Pêþ da qûçên çiyan zer
36• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM