Bilîcan - Nefel

42
Danê nîvro bû ko peyakê dîl bi helkehelk û þelpetelp xwe bi dîwana Mîr
Elî Siwaranî ra gîhand û ji Mîrî ra got; cerdê xwe daye Þargên Lewendan.
Hejmara wan û zaraveyên wan jî ji Mîrî ra þirove kir. Bi hatina peyakî ra
Mîrî fermana duhola hawarê da. Bi dengê duhola hawarê ra ji her alî siwar
û peya ber bi mala Mîrî kiþiyan. Lê ta siwar û peya li ser hev da berev
bûn, siwarekî cilinboz li ber derê mala Mîrî da peya bû. Siwari li ber qetê
kulozê xwe da nameyeke niviþtkî deranî û da destê Mîrî. Mîr pêça namê
vekir û çavên xwe lê kuskusand û carekê name li serî ta bini xwend û
careke dî jî bi ser û ber lê hûr bû. Li dû xwendina namê ra peyakê cilinboz
tek kir û jê pirsî:
»Te ji kesî ra negotiye, ka tu ji kê derê têy?«
— Na min ji çi kesî ra negotiye.
Li dû wê hindê ra ko Mîr lap dilniya bû, peyakî çi tiþt ji çi kesî ra negotiye,
ferman da:
— Lezê nekin! Em bi cîhê wan û hejmara wan baþ hesiyane. Niha qet
çi kes bila li dû cerdê nekeve, ta ko cerd lap dilniya dibe, ko hawarî li dû
wan ra naçe.
Li dû fermana Mîrî ra siwar û peyayan jev berdan û her kes ber bi mala
xwe zivirî.
Roja îniyê bû. Tav rimekê bilind bibû. Ew du roj bûn ko Kerr û Kulik
karê zemawenda Kulîlkê þêlandibûn, lê çi kes li dû ra nehatibû. Evê
hindê lap Kerrî nerehet dikir. Xwe ji xwe ra digot, kuro ma qet mêrek li
nava êla wî da tunebû ko li dû me biketa. Evan çi mirovên bê xîret û
neçîne. Bi van hizrana va rabû û gazî Hasûxani kir û gotê:
— Hasûxan ca ji min ra Sosikê zîn bike!«
Bixwe jî cil û bergên pehlewantiyê ji xwe bêxist û destek cilkên derwêþan
li xwe kir. Þûr û xencera xwe li bin da girêda û deplikek derwêþan
da destê xwe û gote hevalan :
— Ezê herim serekî li nava êlê bigerim û tiþtekê bizanim û bêm.
Li dû ra bixwe jî destek li teng û berên Sosikê gerand. Hasûxani zengiya
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 345