Bilîcan - Nefel

ma ko li ser wî aliyê ter da diçûn, bi hêvirze paþ da dizivirîn. Dibû çizeçiza
avê û berdida alavan. Alav li ber avê direvîn û li ser layê dî da qet dibûn.
Li wî rexê gwîniyî da leþkerên agiri li ber xoragiriya leþkerên avê paþekiþe
dikirin.
Silêmanî li ber xwe da got: »Lewranê pêþiyan gotine: Li hev bûne av û
agir.
Alava gwîniyî bilind bû û da pêsîra kûlê. Nîvê kûlê ronahî kir. Silêmanî
kevirheste û pîþo dîsan kire nav hebanokê. Derê hebanokê dîsan pê
bendê wê helboqe girêda û hebanok dîsan kire kûrika xwe da. Þivanê wan
Qicoyê Kalê, jê ra ev hebanoka pê kevilê berxeke virnî çêkiribû. Qico li
çêkirina van hebanokan da hosta bû. Ewî bixwe ji van hebanokana ra
kîsik digot. Lê çunkû ewî ew kîsikan bînanî hebanan çêdikir, xelkê ji wan
kîsikan ra hebanok digotin. Belengazê Qico çar, pênc salan berî niha,
hema li ber pezî birûskê lêda û kuþt. Ta hawarî pê ra gihîþt, Qico can
dabû jî. Birûskê lêdabû, rexekî serê wî, temorîka wî ya reþe qurûþkî kuzurandibû.
Kalêyê bavê wî, nehîþt termê wî bînin nav goristana bajaroki da
çal bikin. Ewî hema li cîhê ko birûskê li Qicoyi dabû, jê ra gorinek kolabû
û ew li wê derê çal kiribû. Ewî digot: kurê min cangorî ye. Ca her sal
durust li roja ko birûskê li kurê wî dabû, bi jin û zar û kes û karên xwe va
diçû ser gorina kurê xwe û rojemerga wî bi bîr dihanî.
Silêman li nav van bîreweriyana da bû, ko li ber ronahiya agiri pirtepirt
kete nav pelçermokên pêsîra kûlê û lev zivirîn. Agir lap geþ û xweþ bibû.
Silêmanî pêþ da pêsîr û navpêsîra xwe da ber agiri. Agiri da nav çavên wî
û rûmetê wî yê sar bûyî germ kir. Silêmanî li dû ra kolozê xwe ji serê xwe
rakir. Du, sê caran ew bi taw dakuta. Ava kolozi peþikiya ser agiri.
Çizeçizeke tund ji agiri rabû. Li dû ra serê xwe li ser agiri da bijbijand.
Porên xwe li ber agiri hiþk kir. Paþê derlingên þalê xwe jî da ber guriyan.
Li dû ra jî qasekê piþt û teniþtên xwe li ber agiri germ kir.
Qafreþ jî bînanî hevalekî li rex Silêmanî ketiye. Tu dibêjî qey ew jî li ber
guriyên agiri xwe germ dike. Li ber agiri ketibû û serê xwe danîbû li ser
herdu lemên xwe û çavên xwe kutabûn nav çavên Silêmanî. Silêman jî
dîna xwe didayê. Hema bînanî niha tê bîra Silêmanî, dema ko ev Qafreþa
tûleyekî biçûk bû, wisan xweþkok û dilhebîn bû, ko te dil nedikir, tu çav
jê hilînî. Hind cindî bû, mirovî dil hebû ew bikira nav dilê xwe da. Her
kê ew bidîta, gavekê li ber radiwesta. Çavên xwe dikuta li nav çavên wî da
û çûr dima lê mêze dikir. Nanpêja wan Sûsê, gava ko çav bi Qafreþi diket,
pê ra þa dibû û digot:
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 33