Bilîcan - Nefel

Peyakî bi hejyareya destê xwe ew girên wî alî çemi, ko deh danzde meydanan
dûrî çemî bûn, nîþanî wan da û got:
— Êla Eliyê Siwaran niha li rasta piþt wan girên hanê da daniye.
Kuliki jê pirsî:
Lê mala zarên Hesê Dûdêyî li kû danîne?
Ewan jî niha li girê kolotan, li rex ava zirav danîne.
Kerrî dîsan dest û piyên peyakî qeyd kir. Çavên wî girêda û ew bi tewla
Sosikê li nava qamûþan da bend kir û gotê:
— Li vira be ta ko em hatin. Lê ji cî nelive ha.
Peyak giriya û got:
— Xalo ne te got ezê te berdim.
Kerrî xwe lê tûre kir û gotê:
— Min carekê gote te ko ez te nakujim. Lawo tu çi xortekî bihecokî!
Peyakî xwe kir kir.
Kerr û Kulik siwar bûn û peyak li nava cegenî da tenê ma. Kuliki ji
Kerrî pirsî:
— Tu yê çi bikî?
— Were em axarnasiyê bikin. Sibê me avîte ser mala Mîrî û me Bilîcan
anî, bêgotin dê li dû me bikevin. Were em li van axarana bigerin û bi baþî
binasin. Bila çavên hespên me jî bikeve ser van kor û kendal û qamûþ û
cegen û hezekana.
Tev dest pê kirin, serekî duyan li nava sazên li dora çemî da geriyan. Li
rex çemî ketin û li buhurê çemî nihêrîn. Lê vî alî wî çemî cegen û çirpî û
dirîreþk lev aliyabûn. Tenê li ciyekî da, ew jî li vî destê çemî rêya hat û
çûya pêroyan dihate xûyanê. Lê rê ne rêyeke taze bû. Li ax û giyayê li dev
û dora çemî ra bi zorê diyar dikir, ko midehekî berî niha rê li wur ra derbas
bûye. Lê ew aliyê çemî yê dî bi wan va nedihate xûyanê. Li nava
qamûþan derketin û hesp xistin wan ber û bestana û du sê seriyan jî li wan
ber û bestên fêza qamûþistanê dane xaranan. Li dû ra hatin bal peyaki.
Peyak ji cîhê xwe neliviya bû. Lê gava ko hesp gihîþtin ser, ji cî hilqedimî
û got:
— Xalo hûn hatin?
Kerrî gotê :
— Erê em hatin.
Vêca Kerr û Kulik bi hev ra ji hespan peya bûn. Kuliki dest û pê û çavên
peyakî vekir.
Kerrî ji peyakî pirsî:
338• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM