Bilîcan - Nefel

Kerrî gotê:
— Min her cara pêþîn gote we, li nava pêroyan derkevin û giyanê xwe
rizgar bikin.
— Bavo me nekujin bihêlin em ji nav pêroyan derkevin. Gor bavê we
û Mîrê Ereban. Lê evê jî bizanibin, hûn herin ber perê esmani jî, hûn ji
destê Mîrê Ereban nafilitin.
Kerrî jê pirsî:
— Eva karwana yê kî ye?
Gotin:
— Eva karê zemawenda Kulîlka nebiya Mîre.
Gava ko navê Kulîlkê hat, tiþteke germ li nav dilê Kuliki ra derbas bû.
Zarotiya wî û Kulîlkê û zemawenda wan û malkmalkoya wan hate bîrê.
Kerrî li wan heytand û got:
— Li nava pêroyan derkevin! Ev karê zemawenda min e, ne ya
Kulîlkêye. Bila Mîrê Ereban karekî dî ji nebiya xwe ra bike. Dey, dey zû
li nav pêroyan derkevin.
Karwaniyan stuyê xwe xwar kirin û li nava pêroyan derketin û hatin li
ber Kerr û Kuliki ra derbas bûn. Deh mêrên bi rû û bi simbêl. Bi þûr û
rim û tîr û kevan va.
Kerrî tîrek danî ser jeha kevanî û li wan heytand:
— Çekên xwe jî danên erdê!
Karwaniyan bi neçarî çek û rextên xwe ji xwe þiqitandin û dane milê rê
û ji pêroyan dûr ketin. Li ser hevrazî ketin û li berjêrê geliyî da þûlkîn.
Duduyan xwe dabûne bin milê hevalê xwe yê birîndar û berjêr da bînanî
bayê bezê direvîn. Ker, siwarî da ser wan û kemenda xwe avît û yek ji nav
wan da kire gîrê û kemend lê þidand. Kemend li nava wî aliya û ew li ser
serî li erdê da. Kerrî kemend kaþ kir û ew li ser xwe da kiþand. Yên mayî
hevalên xwe hîþtin û seriyo tu qurbana nigan bî. Panî li pê dan û herin ko
hûn naçin. Ewê ko ketibû gîra Kerrî gencekî qorî tazegiheþtî bû. Kire girî
û ah û zarî û xwe avîte ser dest û piyên Kerrî û bi girî li ber Kerrî digeriya
û digotê:
— Xalo tu û Xudê tu min nekuje! Ez bi destgîran im. Tu û Xudê tu mirazê
min li çavên min da nehêle! Tu û pîr û pêxemberan tu min berde ez
herim.
Kerrî pê keniya û gotê:
— Na na lawo tu çi ditirsî. Netirse , ez te nakujim. Tu çendê hejî
giyanê xwe dikî!
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 335