Bilîcan - Nefel

tirok li ber çavan diketin. Hindî çem ji çiya dûr diket, hind diçû, ji hejmara
daran kêm dibû. Bere bere cegen û qamûþistanê ciyê dar û baran digirt
û erdê xîþtor ciyê xwe dida pêrge û nermanê.
Dîsan weke çendik û çend caran rê li vira jî bû du rêyan. Koça kurên
Werdekê dîsan li ser duriyanê rawestan. Li panavkekê da barên pêroyan
li ser piþta wan hildan û pêro bi hev va girêdan û berdane nav wan çîmenên
dora cegenê û bixwe jî berê xwe dane nav rêl û biþiyan û xerîkî
berev kirina mêweyên cengelî bûn. Evdurehmanê Terikî hat û li ber
Kerrî rawesta û gotê:
— Xwarebara me hema bi zorê têra îro û sibê bike û neke. Çareyekê
bike.
Kerrî bersiv da:
— Me va xwe daye devê çepa cerdan. Ê... belkû tiþtek li ser me da hat.
Sî dadigeriya. Tavê pencên xwe kutabû serê girên pêþber û hêdî hêdî
dixwast biqulibe ko dengê zengilê stuyê hêþtirên rêvîng û bazirganan
Kerr li kûraniya bîr û hizrên aloz da deranî.
Kerr ko li ser berekî rûniþtibû, rabû ser xwe û gazî hevalan kir: Hevalno
zû werin vira!
Bi dengê Kerrî ra heval hemû li dora wî berev bûn û pirsîn:
— Çî ye?
— Zû hespan zîn bikin, ta ko karwan ji çepê derneketiye. Xudê wê ji
me ra gîhand. Ez û Kulik emê herin pêþiya wî karwanî. Hûn jî xwe bidin
wê berwara fêza çepa fistiqî û pangewêran holî pêþî û paþiya karwanî
bikin. Lê agadar bin, ko pangevêrên we li me negirin. Hûn me dikujin
ha.
Kuliki gotê:
— Bira were dest ji van karana bikêþe. Ne te digot ez diziyê nakim.
Kerr keniya û got:
— Kuro diziya çi. Em vaye eþkere davêjin ser karwanî.
— Ca ew jî her dizî ye.
— Kulik em vaye birsîna dimirin. Tu dibêjî em li birsa bimirin û dest
li ber xwe bikêþin, ko çî ye me gotiye em diziyê nakin. Kuro xwe tev
girêdin! Bila Kulik bi me ra neyê. Kulik tu xwe bide ber hêþtiran, ta ko
em hatin.
Hevalan hemûyê gotinên Kerrî rast derêxistin. Kulik jî gava dîna xwe
dayê Kerr serwext nabe û li ser da sivikatiyê jî pê dike, neçar ma, ewî jî
xwe tev girêda. Kerr û Kuliki pêro û hêþtir bi hêviya Hasûxan û Pasûxan
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 333