Bilîcan - Nefel

Hasûxan li batî wî xwe da ber agiri û ewî jî pêgermok gerand û berê xwe
da hevrazê pêsîra zangê û ber bi qûça zangê hilkiþiya. Gava ko xwe da serê
qûça zangê cinekî gotê, hema Kerr û Kuliki bi hevalan û pêroyan va, li
binê zangê da bide ber pangewêran. Lê dîsan hate bîrê, ta ew
pangewêrekî hol bike, tîra Kerrî dê dilê wî bihingêve jî. Li ser kevirekî
rûniþt û mat ma li deþtê nihêrî. Tavehîvê her der ronahî kiribû. Deþt bînanî
bêjingekê pê va dihate xûyanê. Li binê deþtê da, lap li kutaya deþtê
da, tiþtek bînanî gol yan kaniyekê diçilvilî. Avek bînanî neynûkê dibiriqî.
Neimetî baþ li wê avê hûr bû, dîna xwe dayê ew ava goleke ko sîtavkê dayê
û ava wê, sîtavkê li ser zangê da spêne dike. Bi dîtina wê golavê ra niþkavda
tiþtek hate bîra wî. Þîreta Werdekê. Ya ko digot. Hûnê herin li besta
xîzê, li qiracê daran, li ser gola Eynulhayê. Ava gola Eynulhayê geniye. Çi
hespê ava wê golê vexwe, yê pê bimîne. Bi vê bîr û hizrê ra, li ser berê ko
lê rûniþtibû, rabû. Li ser kuçikî da zivirî. Xwe gîhande Evdurehmanî û
hêdîka jê pirsî:
Apê Evdurehman, tu bêjî em gihîþtibin Qiracê daran?
— Him... Erê da, meta Werdekê digot, piþtî xîzistanê û kevirê çeqmaqan
gola Eynulhayê û Qiracê dara ye. Em negiheþtinê, lê me nêzîkî pê
kiriye.
— A, rêka me hindik maye.
— Erê, erê me rêka xwe kuta kiriye. Tu yê çi li rêkê bikî?.
— Em westiyan. Min got ka emê kînga bikaribin baþ bêhna xwe veden.
— Tu ji bilî agirî tiþtekê nakî ko tu dibêjî ez westiyam.
Neimeti xwe kir kir û dîsan xwe da ber kuçikî. Lê golmanca binê deþtê
li kûraniya çavên wî da dibiriqî. Serê xwe kire ber xwe û xerîkî qedandina
erka xwe bû.
Dengê qijeqijê mêj ve bû, ko bi binê beroþê ketibû. Evdurehmanî
guçkên xwe da ser beroþê û got: Ava wê lap mirçiqiye. Êdî qirþikan nede
binî. Bila bi hemdê xwe sor be. Ta ko em dil û hinavan bixon, ewê sor
bibe jî. Vêca tawûka dil û hinavan li ser kuçikî hilda û danî erdê û gazî kir:
Werin! Werin, ava devê xwe birijînin, ta ko biriyana me amade bû.
Heval hemû li dora wî û tawika dil û hinavan berev bûn. Evdurehmanî
her yekê pirtiyek dayê.
Evdurehmanî dîsan guçkê xwe da ser beroþê. Qijeqija beroþê bû. Bi
dengê wê ra diyar bû ko ava wê lap mirçiqiye û biriyan li nava doni da
diqele. Evdurehmanî pîneyek da ber destên xwe û tenê beroþa biriyanê li
ber xwe va kir û li ser kuçiki danî erdê. Kerrî gotê:
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 321