Bilîcan - Nefel

Þingîna baranê bû. Derva hê ji hundur jî tarîtir bû. Baranê weke tayên
reþ, erd û esman bi hev va dirûbû. Cîhan bibû deryayeke reþe tarî. Dilê
Silêmanî diþewitî. Dixwest xwe ra rûnê û di gel ewir û esmanan rondikan
bibarîne. Lê quretiyê ew rêka nedida wî. Ji xwe, ji mêraniya xwe, ji navê
xwe þerm dikir. Rast bû ko ew gencekî tazegiheþtî bû. Lê ta roja îro kesî
piþta wî danenîbû erdê. Ev e demanê çend salan e ko ne tenê genc û lawên
hevtemenên wî, belkû mêrên qert jî, kesî ji xwe ra nedidît, di gel wî
milmilanê bike. Ca mêrekî wisan, xortekî wisan, çawa dikare ji ber serhatî
û qewimînên cur be cure cîhana xapxapok bigriya. Lê dîsan jî dilê wî
diþewitî. Dixwest rûnê û têr bi dil û can rondikan bibarîne.
Teratiya cilikan da leþê wî. Sermayê lê kar kir. Dilê wî dixwest, ko leþê
xwe bide ber agirekî gur û xwe têr germ bike. Lê li wê þevereþa birqetav
da, yê ardû li kêderê bihaniya. Heste û kevirhestên wî li kûrika wî da bûn.
Destê wî bêhemdê wî kete ser tetika xencerê. Xencera tetikzîv li ber piþtê
ra bû. Gelek caran gava ko diçû geliyi nêçîrê, bi vê xencera xwe gwînî
diçinî. Her çend ko dizanî, derva bûye deriyayeke avê, lê dîsan jî bi van
bîreweriyana ra, bi hîviya peydakirina ardû û hilkirina agirekî germ bi
pêxiþik ji kûlê derket. Derva hê ji hunduri jî tarîtir bû. Ber piyên xwe nedidît.
Xwe bi dîwarê kûlê va girt û kûþkê pêþ da çû.
Li ber derê kûlê lingê wî li tiþtekeasê bû. Li ser da likumî. Hindik mabû
deverû li erdê biketa. Lê xwe girt. Dîsan bi hemmet lingê xwe li wî tiþtî
da. Dirikên gwîniyî li lingê wî ra çûn. Gwînîreþeyekî mezinî bi reh û rîþal
li ber derê kûlê li pesêva layê beroji da tûr vedabû. Bi peydakirina gwîniyî
ra þa bû. Pê piyên xwe gwînî serobin kir. Dest avîte xencera xwe û xencer
ji kalani kiþand. Pê piyên xwe rexekî gwîniyî bi hemmet bilind kir û li ser
da qet kir. Hêdîka li ser gwîniyî da xwar bû. Destê xwe yê çepê hêdî lepand
û rîþala gwîniyî peyda kir û devê xencerê li gewriya gwîniyî hesikand.
Piþtî demekê gwînî li bini da birî. Ta ko gwînî birî, du, sê dirikên gwîniyî
li piþta destê wî ra çûn. Li tariyê da destê xwe kire devê xwe û bi zimanê
xwe li dirikên ko li piþta destê wî ra çûbûn, geriya. Dirik bi zimanê xwe
peyda kir û bi didanên xwe ew yeko yeko ji piþta destê xwe deranî û danî
ser zimanê xwe û tufî erdê kir. Paþê hema wisan gwînî danî erdê û xencera
xwe dîsan li kalanê wê da cî kir û li dû ra pê kefa destê xwe yê çepê piþta
destê xwe yê rastê mizda. Dewsa dirikan þewitî. Silêmanî li ber derê kûlê
du, sê caran bi taw gwînî dakuta. Paþê gwînî hilda û bi pêxiþik dakete nav
devê kûlê û gwînî li nîveka devê kûlê da danî erdê û ew pêpes kir û li ser
hev da civand. Lê gwînî gelekî ter bibû. Av jê dinuqutî. Tiþtek kete bîra
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 31