Bilîcan - Nefel

guçkên xwe dagirt. Piþtî demeke kurt dengekî li wî tesel kir. Deng nasî.
Deng dengê Kuliki bû. Zengî li Sosikê da û ber bi dengî hajot. Li meydanekê
da reþê qentera hesp û hêþtir û hêstiran li tariyê da li ber çavaên wî
ketin. Bû þîhîna Nijdiyî. Sosik jî li bersiva wî da þîhiya. Kerrî dizgîna
Sosikê ragirt û gazî kir:
Kuro hûn hatin?!
Sê, çar dengan bi hev ra li pêþberî wî bersiv dan:
— Erê erê, em hatin.
— Lê tu li kêderê bûyî?
— Te qet çi kir?!
— Te av peyda kir, yan na!?
Kerrî bersiv da:
— Erê, erê. Min kaniyeke wisan peda kiriye, ava wê tu dibêjî çirka þîre.
— Te li kêderê peyda kir?
— Waye li binê zangê da ye.
— Lê tu nîvro da li kê derê bûyî?
— Ez li nîvro da her li avê digerim!
Kerr çû giheþte karwanî û karwan da pêþiya xwe û ber bi binê zangê
rênimûnî kir û pirsî:
Lê hûn çima hinde gîro bûn?!
— Mala te ava bûyî! Em ji mirinê rizgar bûne, ew dibêje hûn çima gîro
bûn? Lê tu qet napirsî, ka çi hatiye serê we?
— Baþ e! Bêjin kanê çi hatiye serê we?
— Mala te yê, em ketin bagera xîzê. Hindik mabû em hemû li bin xîzê
da bimana.
— Hindik mabû me rêka xwe þaþ bikira.
— Xudê her demeke dî jî bagerê bidomanda, em li binê xîzê da hatibûn
çal kirinê.
— De min jî got ka çi hatiye serê we! Li vê bestê da bagera xîzê tiþteke
asayî ye. Ne hûn ko vaye tendurust hatine.
Bi gotin û axiftin pêro dane ber xwe û kudandin, ta ko nêzîkî bi kevirê
çeqmaqan kirin. Kerr kete pêþiya karwanî û ber bi binê zangê bir.
Pêroyên westiyayî bi zorê li nava kevir û kuçikan ra hildikiþiyan. Bêhna
avê kiribûn. Xwe bi lez ber bi kaniyê kiþandin. Li nava keviran ra hilkiþiyan
û xwe gîhandin kaniyê. Karwaniya serê pêroyan berdan û qurûyî
avê bûn. Pêroyan jî her bi gem û devgem û hefsaran va devê xwe li avê digerandin.
Lê av hind zor nibû ko li ber devê wan bikeve û devê wan tijî
316• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM