Bilîcan - Nefel

dekî, yan li malekê da yek kotî biba, li maweyeke kurt da nexweþî ya xwe
berdida yên dî jî. Ca giþtî xelkên wê malê, yan wî gundî û bajarî kotî
dibûn. Hemûyê pirzikên zer derdixistin û ava zer ji wan diza. Gava ko
yek li navça wan da, ba lê bigeriya, kotî biba û çi derman jê ra peyda nekirana,
neçar diman, ew nexweþa dihanîn, davîtin nava vê kûlê da, ta ko
nexweþiya xwe bernede yên dî jî. Vêca dan bi dan xwereka wî nexweþî dihanîn
û didanîn ber derê kûlê û paþ da dizivirîn. Paþê ew nexweþa dihat
û xwereka xwe dibir. Eger havîn ba, mêþ û moz li ser birînên wan
nexweþana berev dibûn û li maweyeke kurt da, kurmî dibûn û zindî zindî
ker ji leþê wan diketin. Gelek ji wan nexweþan du, sê mehan zêdetir tab
nedihanîn û li binê kûlê da yan li ber tundbûna nexweþiyê, yan jî li ber
kerb û bêhedûriyê dibiecîn û dimirin. Û paþê gundî û hevhêsiyan paç û
pîne li ser û guhên xwe dialandin û berdevk didane ber devên xwe û bi
bêr û mer û tevir û paçan cenazê kurmîbûyî ji kûlê derdixistin û dibirin
çal dikirin û dihatin.
Nexweþiya kotîbûnê nexweþiyeke pir pîs e. He li ber wê hindêye ko
pêþiyan þerên xwe bi xwetiyê jî wekendine vê nexweþiyê û gotine: »Þerê
xwe bi xwetiyê, rîþa kotîbûnê ye.«
Nexweþên weha li wê navçê da gelek bûn. Yek ji wan jî Mîrzo Kizo bû.
Mîrzo Kizo kotî bibû. Çunkû çi derman ji nexweþiya wî ra peyda nebibû,
xizm û kesên wî neçar mabûn ew hanîbûn avîtibûn vê kûlê da. Berewajî
hemû nexweþan Mîrzo Kizo çend salan li vê kûlê da mabû. Paþê lap qenc
bibû û zivirîbû mala xwe. Hîngava navê vê kûlê kiribûn kolika Mîrzo
Kizoyi. Mîrzo Kizo li binê kûlê da ji xwe ra bi keviran kolikeke biçûk
çêkiribû. Pê pûþ û pelaþan ji xwe ra doþikek serast kiribû, ko þev û roj li
ser wê radiza. Digotin, Mîrzo Kizo hema wisan xorayî qenc nebibû ku.
Ew li þevên buharê, li ber hîveronan derdikete derva û pincarên cur be
cur berev dikir û hem ew pincarane dixwar, hem jî didanî ser birînên
xwe. Digotin hema ev pincaran bûn heger, ko Mîrzo Kizo ji derdê
kotîbûnê rizgar bibe.
Silêmanî li ber lêva xwe da got:
»A, ji derdê kotîbûnê ra jî derman peyda bûye, lê ji xiniziya me ra hê
na...«
Li nava van bîr û hizrane da sawê ew girtinbû. Dilê wî bi tundî lêdida.
Tirpetirpa dilê xwe dibihîst. Her çend ko ew xortekî biwêr û dilêr bû, lê
gava ko navê kotîbûnê û serhatiya kotiyan hate bîrê, lerzê ew girt û
newêrî dakeve hundurê kûlê. Lê baranê ew pir þepirze kiribû. Þureþura
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 29