Bilîcan - Nefel

navtengê bibe av û þêlav. Dê wisan ter bibe, mirovê we bihizire ko ewî
xwe bi þalî va li avê daye.
Karwanê kurên Werdekê xwe dane serê duriyanê. Nizanîn yê kî alî da
herin. Kerr gazî Hasûxani kir û gotê:
Hema baran li ser wê duriyanê danê.
Hasûxan serê qentera hêþtiran zivirand. Qenter lev aliya Neimetê Îs û
Êxoyê file jî çûne alî wan. Alî hevdu qentera hêþtiran yêx kirin. Bû oreora
hêþtiran. Kef li ser devê wan ketibû. Hevalan alî hevdu kirin û barê giran
li ser piþta pêroyan hilanîn. Hesp û hêstir qeyd kirin û hêþtir jî bi hev
va girêdan û berdane devê rê. Hesp û hêstirên birsî, giyareþa devê rê
didirîtin. Lê hêþtiran bêy hemdê xwe giyareþe dixwarin.
Li pêþberî çîmen, fêza rêka ko ber bi çiyayê bi xîþtor û zozanan diçû,
lêmiþtgeheke xîzelan berva diçû. Lêmiþtê xîza hûr li ser hev da
hirþandibû. Li nav wê lêmiþtgehê da, kerbeþ û kengir û qelemên hêþtiran
qulqulî hêþîn bibûn. Li nav qetên wan da jî hewþan li hev aliyabûn.
Hasûxan gava ko dîna xwe dayê, hêþtir bêy hemdê xwe giyareþê dixon,
qentera hêþtiran ber bi wê lêmiþtgehê kiþand. Dema ko çavên hêþtiran li
qolên kengir û qeleman ketin, wek Ecemên ko çav bi penîrê ter bikevin,
hêriþ birin ser wan. Her yek kete ser bêhna qoleke qîvarê da. Qolên hindek
qîvaran ji gezekî jî zêdetir bilind bibûn. Hêþtiran devê xwe li binê qîvaran
da cî dikirin û qîvar ta serî loç dikirin û qîvar weke þivikekê rût dihêlan.
Þivên qîvaran bînanî mirovên rût û tazî, mirovên ko kincên wan
bi destê zorê lê hatibin þiqitandinê, dihejikîn. Vêca þîreyeke sipîçîl, bînanî
þîrê bizinan seranserî wan þivikên rût didane ber xwe. Leþên þivikan sipîçîl
dikir. Te digot qay her þivikekê satilek þîr li ser da rijandine. Paþî demekê
ew þîrê sipî li ser þivikan dimeyî. Rengê wî berebere kesk dibû. Paþê þîr lap
dimeyî û hiþk dibû. Îca rengê wan þivikên rût ber bi qaweyî bûnê diçûn.
He di gavekê da hêþtiran wisan ew qîvarana rût kirin, seranserî besta qîvaran
bû besteke þivikên rût. Te digot qay ta wê rojê çi pelg û stirîn bi wan
qîvarana va nehatine.
Hêstirek barbir bi qeyda xwe va li koma hesp û hêstiran qetiya û kete
nava dehlê. Her çend ko herdu destên hêstirê qeyd kirî bûn, lê hêstir
radibû li ser herdu piyên xwe û herdu destên xwe radikire hewa û pêþ da
banz dida. Careke dî dîsan gaveke dî pêþ da davît. Neimetê Îs li dû hêstirê
ket. Hêstirê bi dengê wî ra lap lezand û ber bi nîveka dehlê helat. Neimet
li nav giyareþên dehlê da wenda bû. Mirovî dikarî tenê serê wî bidîta, ko
bînanî kûselekê, li nava giyareþan da vî alî, wî alî difirikî. Neimeti bi kul
290• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM