Bilîcan - Nefel

Silêmanî xwe gîhande pira darîn û piyên xwe bi hemmet danî ser daran
û li ser ra derbas bû. Dar li bin piyên wî da dihejikîn. Gava ko li çemi bihorî,
berê wî kete girê pêþberî malan. Di bêhnekê da li ser hevrazê giriki
ket. Gava ko gihîþte serê giriki, bêhemdê xwe zivirî, li bajaroki û li derbanan
nihêrî. Bajarok bînanî termekî giran li bin reþatiya þevê da
veleziyabû. Bi zorê karî li tariyê da reþê derbanên mala xwe û mala apê Îsi
binase. Bixwe jî nizanî çima nikare çavên xwe ji wan cotên derbanan
hilîne. Demekê mat ma. Hema wisan li tariyê da li derbanan nihêrî. Paþê
bêhemdê xwe li piþt giriki da qulubî. Dema ko li piþt giriki da diqulibî,
dîsan hêvirze kete nava seyên bajaroki. Bû zûrezûra wan. Te digot qey
tiþtek li bajaroki qewimiye. Dilê Silêmanî gelekî dixwest, ko bizivire, li
bajaroki mêze bike û hegera wê hêvirzê bizanibe. Lê, berjêr li ser newalê
da þûlikî. Li ser du, sê belekiyan ra derbas bû. Berf nerm û tenik bibû.
Xiþêna berfê bû, ko li ber piyên wî diþiqitî. Hê rêyeke wisan neçûbû, ewir
û esmanên ko pêþ da berevî ser hev bibûn, tarîtir bûn. Nermebayekî
hênik vizandê û yekimîn berjenga baranê gepka rûmetê Silêmanî ramûsî.
Silêman ew çiya û gelî û newalane hemû bînanî kefa destê xwe nas
dikir. Lê cîhan wisan reþ û tarî bibû, ko mirovî nikarî baþ li ber piyên xwe
bidîta. Demekê rawesta û li dor û berên xwe mêze kir. Baranê dest pê
kiribû. Bi guj dibarî. Niþkava hate bîra wî, ko li binê newalê, aliyê rastê,
kûleyek heye. Dibêjine vê kûlê, kolika Mîrzo Kizo. Ber bi kûlê zivirî.
Barana guj, gujtir bibû. Silêman bi taw kete ser berjêri û xwe li ber devê
kûlê ra gîhand. Baran bînanî lûlka lûlehengan dibarî. Te digot qey
pîrefelekê kûzkê ava xwe serberjêr kiriye. Gava ko giheþte ber derê kûlê,
tirpetirpa dilê wî bû. Hewa hind reþ û tarî bû, te digot qey dewsa avê qîra
reþ dibare. Erd û esman bi hev va hatibûn dirûnê. Li ber derê kûlê rawesta
û li dilê xwe da got:
»Eva jî kolika Mîrzo Kizoyi.«
Gava ko navê kolikê û navê Mîrzo Kizoyi anî, sawê ew girt. Tirsê wekî
kundekî kor penc li dilê wî da çikand. Hema wisan li ber derê kûlê ma.
Nediwêrî daketa hundurê kûlê.
Ev kûla, cîhê kotiyan bû. Silêman li ber derê kûlê rawesta û kûr ponijî:
Erê, kotîbûn! Nexoþiya kotîbûnê bila nekeve nava çi mal û binemal û
gel û welatekî da. Nexoþiya kotîbûnê nexoþiyek pir pîs bû. Rast e niha
hindekî rehbiriyayî bûye, lê hê jî li nav hindek mal û binemal û hoz û
gelan da maye...
Nexweþiya kotîbûnê nexweþiyeke vegir bû. Eger li bajarekî, yan li gun-
28• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM