Bilîcan - Nefel

35
Li ber derê mala Werdekê bû girmîna duhol û zirçîna zurnayê. Qîz û
bûkan bi destên hev ra girtin û ketin dîlanê û govend giran kirin. Ker û
Kuliki giþtî ridênsipî û giregirên êla xwe li konê xwe da top kirine.
Mêvandariyeke giran danîne. Lokoyê Begzade û Elikê Mirtiv bi dengê
duhol û zurnayê bûk û qîz û xortan didin leystinê. Li ber derê mala
Werdekê deng û hera ye. Helperkê û dîlan e. Giþtî komela zoma
Werdekê demsaz û keyfxweþ bûne. Emer Axayî serê xwe ji xwasta serekzomeyên
wan ra xwar kiriye. Ewî bixwe bi destên xwe qîza xwe ji serekzomeyê
wan ra þanî diye. Ev yeka ji wan ra serefrazî û þanaziyeke pire
mezin û bayexdar e. Her yekê bi kiriyarekê keyfxweþiya xwe radigehandin.
Giþtî ridênsipî û konemêran berev bûne û li bara çûyîna Ker û Kuliki
da, li bara rê û dirban da, diaxivin. Ker li serê jorê rûniþtiye. Tevir simbêlê
wî nabire. Qudetiyê lê dest daye. Xwe pîp kirî ye. Li nava bokeberanên
hozên heþt bavan da kesî newêrî fîncana feyfûrî li ser masê hilîne. Ewî hilanîbû.
Li hemûyê giringtir Emer Axa neçar mabû, serê xwe ji daxwaza
wî ra xwar bike û qîza xwe jê ra bi bûkînî bixemilîne û biþîne mala wî.
Waye koma konemêran çek û rextên Ker û Kuliki raxistine nîveka konî
û li çawaniya wan dinêrin. Kêmasiyên wan ji la dibin. Her yek tiþtekê
dibêje:
— Devê vî þûrî mirov dibêje qay tiþtekepaxsê xwe avîtiyê.
— Ev sûngiya kûþkê giran e.
— Ev rima li destan xweþ nîne. Ewa han baxweþtir e.
— Ev nêzeya mirov dibêje qay hemmanê tewiya ye.
— Tîrên we kêm nînin?
— Hûnê xwarebarê çi ji xwe ra biherin.
— Hûnê hema tenê herin?
Her yekê pirsiyarek dikir û her yekê dîtin û peþniyazek radigehand.
Gava ko pirsa xwarebar û hevalan hilket, Kerrî kolozê xwe tele danî û got:
Emê barê heft hêþtiran xwarebarê bi xwe ra bibin. Ya hevalan jî her
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 271