Bilîcan - Nefel

Dûlka xwe hejand û xwe avîte ber piyên wî. Te digot qey seg pê ra hatiye
zimani û bi zimanê bêzimanan pê ra xeber dide û dibêjê were neçe!
Silêman were ji vê oxirê bizivire! Segi dûlka xwe dihejand û xwe davîte
nav lingên wî û vî alî, wî alî dorê ra dihat û diçû û xwe li ber da diqelizand.
Li dorê ra bibû turik. Te digot qey li ber digere. Lavayiyan lê dike. Lê dipare.
Bi kûstekûst xwe davîte ber lingên wî. Silêmanî dîsan lê hilat û paydosî
dayê. Lê hê li ber çavên segi ra nedihatin. Hindî Silêmanî hay lê dikir
û berdidayê, hind diçû ewî xwe diqelizand û xwe davîte li ber piyên wî.
Silêman neçar ma, ne ji dil, hêdîka gurzek rakiþandê. Bû kûstekûsta wî.
Lê neçû. Silêmanî vê carê dîsan gurzekî dinê jî daniyê. Li vê demê da, li
nav bajaroki dengek li ber guçkên Silêmanî ket. Li dû ra bû hêvirza san.
Qafreþ ji bal wî zivirî û ber bi wê hêvirzê çû. Silêmanî li derfendê wec vergirt
û bi lez xwe li nepenî da wenda kir û ber bi rexê çemi þûlikî. Hê negihîþtibû
rex çemi, ko ew pirtîka esmanê sayî, ko li nîveka deriyaya ewiran
ra dihate xûyanê, ew jî kete jêr desthelatdariya ewiran û hewa lap tarî bû.
Dema ko Silêman taze ji hundur derketibû, baþ li ber piyên xwe nedidît.
Gava ko bi rê va diçû, repetepeke neweke hev ji binê piyên wî dihat.
Lê berebere piyên wî fêre bûn û çavên wî hîmî tariyê bûn. Êdî dev û
dorên xwe baþ didîtin.
Rojên seretaya buharê bûn. Belekî taze diketin pêsîra çiyayên beroji.
Avên belekiyan tevî hev bibûn û ew çemê ko li rex bajaroki ra derbas
dibû, rabibû. Çem li hev ketibû. Ta ko Silêmanî nêzîkî bi çemi kir jî,
dengê hêvirza kûçikan her wisan berdewam bû. Lê gava ko gihîþte rex çemi,
ji hurmehurma çemi pêve nikarî çi dengên dî bibihîsta. Gereke ji çemi
derbas biba. Lê çem bibû xûn. Li wê þevereþê da nikarî xwe li çemi bida.
Hêdî û hemmet ber bi pêpirîka bajaroki çû.
Kaniya bajarokê wan wî alî çemi bû. Xelkê bajaroki deh, panzde kevirên
mezin, her yek hindî cendekê gamêþekî, rêz bi naweya gavekê dûr ji
hev, li nava avê da edilandibûn. Ew pira bajarokiyan bû. Qîz û bûkan gava
ko ava vexwarinê ji kaniyê dihanîn, li ser wê pêpirîkê ra derbas dibûn.
Çîmenê biniya pêpirîkê jî bibû komelgeha genc û lawên bajaroki, yên ko
taze xwe nas dikirin. Xortên bajaroki li dema bêkariyê da, li wî çîmenî da
berev dibûn û bi berhaneya leyztinê çavên xwe li qîzên bajaroki yên xame
digerandin. Qîzên bajaroki jî gava ko diçûne ava kaniyê, xwe dixemilandin.
Bi gotina pîrejinan wan xwe tîtopîto dikirin û diçûn ser kaniyê.
Fîstanên xwe yên here ciwan li xwe dikirin. Xavikên xwe yên herî xweþik
û bi gulî û gulîfank û qotik û qontaz û yên rengrengî didane serên xwe.
26• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM