Bilîcan - Nefel

34
Þevê cîhan dagîr kiriye. Her tiþtên ko li ser rûyê vê cîhanê da heye, li
reþatiya þevê da noqim bûne. Emer Axa dîsan fenanî caran li dîwanxanê
da rûniþtiye. Li nava palgî û berpalan da cûm bûye û lemisî ye. Kolozê wî
daketiye ser birû û bijangan. Desdtên xwe li piþt serê xwe ra lev þe kiriye.
Lingên xwe dirêj kiriye û li ser hev ra avîtî ye. Dîwanxane taze bilaw bûye.
Kes li dîwanxanê da nema ye. Bêhna dûkela qelûnan, germaya leþê
mirovan û xûnê hê jî li dîwanxanê da lev digere. Hê bêhna hulma keserên
bokeberanan bona Perîþanê li dîwanxanê da maye.
Emer Axayî destên xwe li piþt serê xwe hilanî. Lingên xwe kiþande ber
xwe. Kolozê xwe serast kir û toza cilkê xwe dakuta û çarmêrkî rûniþt û
gazî kir:
— Kê li wê derê ye.
Du sê dengan bi hev ra bersiv dan: Fermo ezbenî!
— Hevrê ca were vira! Bêje qawegerînên dî jî bila herin û razên! Ewan
ev çend þeverojin nerazane.
— Fermo ezbenî!
— Qawegerînên dî hemû çûn?
— A, ezbenî waye diçin.
— Were!
Hevrê li ber deri rawesta û got:
— Fermo ezbenî!
Ewî dizanî dîsan fermanberiyeka wî ya giring heye. Lê nedizanî çî ye.
Emer Axayî li nav çavên wî nihêrî û pê ra girijî û gotê:
Here gazî Mîrza Qadiri bike, bila bêy gîrobûn bê dîwanxanê. Bêjê bila
kaxet û qelemên xwe jî bîne.
— Baþ e ezbenî.
Hevrê bi lez ji konî derket. Bû repetepa piyên wî. Li dû ra rewterewta
çend seqan li ber guhan ket. Lê dengê seqan zû vetexirî.
Mîrza Qadir tena kiras û derpiyên caw derkete ber hêþiya konê xwe û
pirsî :
266• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM