Bilîcan - Nefel
Bilîcan - Nefel Bilîcan - Nefel
Þîrê sipî da ye me, bila li gerdena me aza bike, belkû Xudê karê me lev tîne... Nifirên Werdekê li dû me nexe, nifirên day û baban li dû meriyan bikeve, xêra meriyan qet tunîne... Li dû ra Kuliki devkî ji Kerrî ra got: Kero bira, dayîka me li mal nîne. Bihêle em biþînin peyê dayîka xwe û bila bê, kanê ew çi dibêje, paþê. Mala te kavil nebe, dayîka meye, þîrê sipî daye me. Em li tehlî û tengiyan da xudan kirine. He bihêle bila were, em xatirê xwe jê bixwazin, paþê. Ma tu yê herî nêçîra pezkûviyan, te serê xwe xistiye ber xwe û tu diçî. Tu dixwazî herî beriya Þengarê. Eva þer û lêdan û kuþtin û girtin têda ye. Ker tûre bû û got: »Kulik! Min daxwaz û peyama xwe ji wî ra þand. Ewî jî waye mêrmêranî daxwaza min pejirandiye û Perîþan ji min ra þandiye. Wakî ez neçim, buhayê mêraniyê ji min ra namîne. Buhayê min dibe buhayê pûþekî çolê. Niha xweþmêr û bokeberanên heþt bavan li dîwana Emer Axayî da rûniþtine û çav li riya menin. Eger em neçin yê bêjin, ta niha nediwêrîn bihatana, îca berhane digirtin. Niha ko Emer Axayî mêrmêrane kiça xwe jî þandiye hîviyê, vêca bînanî rûviyan xwe vediþêrin. Dîna xwe bidinê çend mêrên bê bext û bê gift û peyman in. Navê mêran li wan heram be.« Vêca berê xwe li ser meyteran da kir û got: »Kuro Sosikê ji min ra zîn bikin. Ezê hema tenê herim. Bila Kulikê bira li ber malê be. Ew ji kevçiya xûna xwe ditirse.« Kulik li ber geriya û gotê: »Bira wisan nîne. Her tiþteke rêka xwe heye. Bihêle em biþînin bila Werdek bê, paþê tu çawa bêjî ezê wisan bikim.« Li wê naweyê da meyteran Sosik bi zîn û pûsad va li ber Kerrî amade kirin û zengiya wî dagirtin. Ker siwar bû û li rê ket. Kuliki jî bi lez xwe tev girêda û li nijdî siwar bû û kete dû wî. Her dû pêkve gehîþtin ber derê mala Emer Axayî. Meyteran serê hespên wan girtin. Ker û Kuliki dadane hundur. Silav li komelê kirin. Çi kesî silava wan venegirt. Kulik tevgirêdayî sûngî li desti da, li ber derê dîwanxanê rawesta. Kerrî komel pêpes kir û dada ser fîncanê. Fîncana feyfûrî li ser telba zêrî hilanî û li ser simbêlê palikî da kir û fîncan kire berîka xwe û li dîwanxanê derket. Li hundur dîwanxanê da ew bokeberan û xweþmêrên ko eva heft þev û heft roj E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM BILÎCAN • 263
ûn, fîncana qawê li ber wan mabû, kesî nediwêrî ser da biçûya, devojenî hevdu bûn û ser û guhên hevdu girtin û li hevdu ba ketin. Ewî digot min li ber te hilneda. Yê dî digot min li ber filankesê hilneda. Her yekê sûcê hilnedana fîncanê dikirin stuyê ewê dî da û li hundurê dîwanxanê da bû þingîna þûr û sûngiyan. Bokeberan li hev baketin. Xûnê dîwanxane hilda. Emer Axa li nav wan derket û got: »Kuro bila li hev bidin. Çi kes nekeve navcîtiyê. Eva hefteyeke hemû kor bibûn. Taze ko pehlewanê min ew hemû pêpes kirin, li xwe hesiyane.« Vêca xwe bi Ker û Kuliki ra gîhand û gote wan: »Her bijîn! We serê min li nav xelkê da bilind kir. Herin karê xwe bikin û sibê zû li rê bikevin. Ka we çi pêdivê jî, em ji we ra amade bikin. Eger hûn hez dikin, ezê jî çend siwaran bi we ra danêm.« Ker û Kuliki pejirandin û li hespên xwe siwar bûn û zivirîn zoma xwe. Emer Axa jî çû aliyê xîveta xwe ya taybetî. Bokeberan û mêrxasan jî hind li hevdu dabûn, ko pirtik li ser hevdu xistibûn. Yên ko li hespên xwe siwar dibûn û direvîn. Yên ko termên kuþtiyên xwe hildidan. Yên ko birînên xwe girêdidan. Dengê duhol û zurnayê jî ji mêjve vetexirîbû. Dîwanxane li qasekê da vik û vala ma. Emer Axayî gazî Eyþanê kir û gotê : »Eyþan were xîvetê! Gazî Neimeti jî bike, bila bê!« Emer Axa û Eyþan û Neimet dîsan bînaî caran li xîveta taybetî da berev bûn û þêvir giran kirin. Emer Axayî got: »Ez ditirsim Ker û Kulik herin û dîsan bi tendurustî bizivirin. Eger ew vê carê bizivirin, êdî ez qet nkarim li ber wan deng bikim û ew her li zivirandinê da de axatiyê jî ji min bistînin. Kero gotiye axatî ya kalkê min bûye, Emer Axayî lê istandiye. Em debê karekî wisan bikin, ko êdî ew ji vê rêbwariyê tendurust nezivirin. Weren em tevbîrekê bikin û mirazê wan li çavên wan da bihêlin. Bi dîtina min em gereke destekî li nav cerda kurên Werdekê da çê bikin. Destekî wisan ko li para va xencerê li wan bide.« — Erê Emer Axa tu rast dibêjî. Bi dîtina te em kê digel wan biþînin, baþe? — Neimet çî ye! Lê Neimet xwarziyê me û çi rojê ye?! — Ez li xizmeta we da hme. Lê çi ji destên min tê? — Çawa çi ji destên te nayê! Gelek kar ji destên te tê. Ma wisan nîne Eyþan? 264• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
- Page 213 and 214: — A, naxwazin kiça axayî biçin
- Page 215 and 216: axayî nekira!? Eger yekê li wê b
- Page 217 and 218: Emer Axayî xwe li ser Þemoyi da p
- Page 219 and 220: vaniyê va dakete hundurê Dîwanxa
- Page 221 and 222: 28 Þev da, mala Werdekê dane bar
- Page 223 and 224: deng û hera û duruþm ber bi mala
- Page 225 and 226: hemû pê hesiyan. Þîn li ser êl
- Page 227 and 228: va. Li sebedê dide û kûr dinale.
- Page 229 and 230: qeziya bêne te derewîna bêy paþ
- Page 231 and 232: erên xwe dane Erebistanê. Mîrê
- Page 233 and 234: keþkûlên xwe dadigrin. Emer Axa
- Page 235 and 236: Gelekan digotin Hesê bi pîlan ji
- Page 237 and 238: Axayo rabe ji xewê ye... Delalo ra
- Page 239 and 240: esî Silêmanê Silêv biraziyê Î
- Page 241 and 242: He dem hatiye. He van rojana xalo
- Page 243 and 244: Meta wî lê kete gumanan û pirsî
- Page 245 and 246: 32 Pîlana Emer Axa û Eyþê û Ne
- Page 247 and 248: û bîneya Perîþanê li ser herdu
- Page 249 and 250: Mîrê Ereban li nav çeng û lepê
- Page 251 and 252: Lê ridênsipiyan gotin: »Tu biþ
- Page 253 and 254: »Hey wî wî...hey wî wî hey wî
- Page 255 and 256: »Herin bêjin Emer Axayî, eva hef
- Page 257 and 258: 33 Peyakên Emer Axayî stuxwar û
- Page 259 and 260: Dayîka wê çû li ber serê wê r
- Page 261 and 262: Werdekê ra gîhand. Kerr hêþta l
- Page 263: Konê weyê mîrate bimîne hîviya
- Page 267 and 268: 34 Þevê cîhan dagîr kiriye. Her
- Page 269 and 270: Bû çîreçîra qelema Mîrzay^ û
- Page 271 and 272: Hevrê destê xwe dirêj kir û nam
- Page 273 and 274: çend ko dilê min dixwast, ez bi h
- Page 275 and 276: 36 Hê koça kurên Werdekê li ber
- Page 277 and 278: Ca gavekê dizgîna Sosikê hilkiþ
- Page 279 and 280: Vêca li dû ra bi ken û devkî go
- Page 281 and 282: Hûnê herin kaniya rêvînga, li s
- Page 283 and 284: Mixên wan zîvîn in... Guhê wan
- Page 285 and 286: 37 Werdek bi dilekî kul û serekî
- Page 287 and 288: — Dîwanê delal li her oxirê da
- Page 289 and 290: Dîwane Cindî jî li dirêjaya tem
- Page 291 and 292: navtengê bibe av û þêlav. Dê w
- Page 293 and 294: hilkiþiya. Hê dîwane li pêsîra
- Page 295 and 296: daketibû serê rê û pêþ da di
- Page 297 and 298: Kerrî serê kudikê yê jê kirî
- Page 299 and 300: dikirin. Sosikê car û baran ling
- Page 301 and 302: Can gorî ezbeniyê De were li ser
- Page 303 and 304: xûlê hêþtiran û oreora wê bû
- Page 305 and 306: 39 Kelekela germa havînê ye. Hewa
- Page 307 and 308: nanî hev in. Rast bi milê rê ra
- Page 309 and 310: Neimet xwe li ser va nebir û bersi
- Page 311 and 312: 40 Hewþan giyayekî gewireþîne.
- Page 313 and 314: serî li ser rêça wê nahilîne.
Þîrê sipî da ye me, bila li gerdena me aza bike, belkû Xudê karê me lev<br />
tîne...<br />
Nifirên Werdekê li dû me nexe, nifirên day û baban li dû meriyan<br />
bikeve, xêra meriyan qet tunîne...<br />
Li dû ra Kuliki devkî ji Kerrî ra got:<br />
Kero bira, dayîka me li mal nîne. Bihêle em biþînin peyê dayîka xwe û<br />
bila bê, kanê ew çi dibêje, paþê. Mala te kavil nebe, dayîka meye, þîrê sipî<br />
daye me. Em li tehlî û tengiyan da xudan kirine. He bihêle bila were, em<br />
xatirê xwe jê bixwazin, paþê. Ma tu yê herî nêçîra pezkûviyan, te serê xwe<br />
xistiye ber xwe û tu diçî. Tu dixwazî herî beriya Þengarê. Eva þer û lêdan<br />
û kuþtin û girtin têda ye.<br />
Ker tûre bû û got:<br />
»Kulik! Min daxwaz û peyama xwe ji wî ra þand. Ewî jî waye mêrmêranî<br />
daxwaza min pejirandiye û Perîþan ji min ra þandiye. Wakî ez<br />
neçim, buhayê mêraniyê ji min ra namîne. Buhayê min dibe buhayê<br />
pûþekî çolê. Niha xweþmêr û bokeberanên heþt bavan li dîwana Emer<br />
Axayî da rûniþtine û çav li riya menin. Eger em neçin yê bêjin, ta niha<br />
nediwêrîn bihatana, îca berhane digirtin. Niha ko Emer Axayî mêrmêrane<br />
kiça xwe jî þandiye hîviyê, vêca bînanî rûviyan xwe vediþêrin.<br />
Dîna xwe bidinê çend mêrên bê bext û bê gift û peyman in. Navê mêran<br />
li wan heram be.«<br />
Vêca berê xwe li ser meyteran da kir û got:<br />
»Kuro Sosikê ji min ra zîn bikin. Ezê hema tenê herim. Bila Kulikê bira<br />
li ber malê be. Ew ji kevçiya xûna xwe ditirse.«<br />
Kulik li ber geriya û gotê:<br />
»Bira wisan nîne. Her tiþteke rêka xwe heye. Bihêle em biþînin bila<br />
Werdek bê, paþê tu çawa bêjî ezê wisan bikim.«<br />
Li wê naweyê da meyteran Sosik bi zîn û pûsad va li ber Kerrî amade<br />
kirin û zengiya wî dagirtin. Ker siwar bû û li rê ket. Kuliki jî bi lez xwe tev<br />
girêda û li nijdî siwar bû û kete dû wî. Her dû pêkve gehîþtin ber derê<br />
mala Emer Axayî. Meyteran serê hespên wan girtin. Ker û Kuliki dadane<br />
hundur. Silav li komelê kirin. Çi kesî silava wan venegirt. Kulik tevgirêdayî<br />
sûngî li desti da, li ber derê dîwanxanê rawesta. Kerrî komel pêpes<br />
kir û dada ser fîncanê. Fîncana feyfûrî li ser telba zêrî hilanî û li ser simbêlê<br />
palikî da kir û fîncan kire berîka xwe û li dîwanxanê derket. Li hundur<br />
dîwanxanê da ew bokeberan û xweþmêrên ko eva heft þev û heft roj<br />
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM<br />
BILÎCAN • 263
Change language