Bilîcan - Nefel

33
Peyakên Emer Axayî stuxwar û destevala li ber derê dîwanxanê rawestabûn
û rûyê wan nedigirt, herin hundur.
Dengek ji hundurê dîwanxanê hat:
— Kuro ka hûn hatin? Lê kanî Kerr û Kulik? Ne min zanî ko ew jî
mêrên wê hindê nînin. Ca werin bêjin kanê çi ji xwe ra kirin berhane?
Herdû peyak jî lalomalo bûn. Zimanên wan lev aliyan. Yekî ji wan bi
zorê karî bêje:
»Ezbenî Kerrî digot... digot, ta Emer Axa Perîþanê bi bûkînî nexemilîne,
û neþîne ber mala min, ez nayême dîwana wî.«
Peyakê dî jî zimanê wî vebû û got:
»Ezbenî Kerrî dida xeberan û digot, ew çi golikmolikin ewî li dîwana
xwe da berev kiriye? Îro roja mêraye, ne qorixa golikaye.«
Emer Axa lê helat û gotê:
»Bes e! Bes e! Seyê mirar!«
Bi axiftina peyakan ra, giþtî dîwaniyan serê xwe xistin ber xwe. Te digot
qay xwelî li ser dîwanî û dîwanxanê da reþandine. Bû kuþtekuþta qelûn
û qederên wan û rûmetên xwe li nav dûkela qelûn û qederan da veþartin.
Kesî serê xwe li ber xwe dernexist û li hevalê xwe mêze nekir. Nîveka
dîwanxanê li ber dûkelê nedihate xûyanê. Çavên Emer Axayî reþ û tarî
bûn. Bi zorê karî li dîwanxanê derkeve derva û ber bi aliyê malê here.
Gava ko Emer Axa li dîwanxanê derdiket, Eyþan bi koma keniz û kulfetan
va hatin pêþiyê û ketin bin milên wî û ew birin xîveta taybetî.
Emer Axa xwe li nîveka xîveta taybetî da avîte erdê û naliya û got:
»Te dît heçê avirûya me jî mabû, ji dest me çû. Em pak bê avirû bûn.
Lê emê niha çawa bikin. Kero gotiye, ta Perîþanê bi bûkanî nexemilîne û
ji min ra neþîne ez nayêm dîwanxana wî...
— Qet dilê xwe neke. Ezê wê rêkê jî li wî bibirim. Vaye nexþa me lê digire.
Emê rabin Perîþanê bixemilînin û li ser kurên Werdekê da biþînin.
Dema ko çavên wî li Perîþanê bikeve, hiþ û hedamên wî yê li serî da
nemînin. Yê bê dîwanxanê û qehweya mercan vexo û emê wî ya ber bi
256• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM