Bilîcan - Nefel

hev da heye. Xûna me têkelî hev bûye. Xudê pakiya min ji çi kesî tune ye.
Eger ev xizminatiya me neba, seb xatirê vê xizminatiyê neba, minê bixwe
jî piþta lawên Silêmanî bigirta. Minê bigota bila Husên Paþa li dîwana
dewletê da jî, li ser karê wan bixebitiya û qeyd û qoçanên wan deraniya.
Lê ez çi bikim. Evê xizminatiyê destên min girêdaye. Per û baskên min jê
kiriye. Nahêle ez bifirim. Neimet lawo! bila dilê te ji min nemîne. Xudê
kem Ker û Kuliki çi bikin jî mafê wan heye. Lê ez qirika dêran nikarim li
xeberdaniya Îsê jî derkevim. Bila be, lawo ezê êvarê bêjim Husên Paþa, bila
çend siwaran biþîne û Werdekê bîne. Þerê xwe bi xwetiyê, mala me
hemûyê kavil û wêran kiriye. Gereke em hemû li hindav xwe da bi her
cureyî ko ji destê me tê pêþayîka þerê xwe bi xwetiyê, vê rîþala kotîbûnê bigirin.
Debê em hemû sererayî giþtî kar û destvehatên cîhanê, rîþala þerê
xwe bi xwetiyê ji binî va hilqetînin...«
Li vê naveyê da kiçikek siniyeke qawê li ser destan hate hundur.
Hulmek germ û sivik ji qawê quloz dibû. Kiçkê pêþ da sinî li ber Rewþê û
li dû ra jî li ber Neimeti girt. Neimet û Rewþê qaweya xwe li bêdengiyê
da vexwarin. Li dû ra Rewþê rabû û gote Neimeti:
»Tu rabe here dîwanê! Ezê her tiþtî cî bi cî bikim. Hindî ji destên min
bê ez nahêlim þerê xwe bi xwetiyê bikeve nava me Kurdan da.«
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 243