Bilîcan - Nefel

va. Li sebedê dide û kûr dinale. Nalîna wî ji ciyekî kûr tê. Lê malçola
kuxikê nahêle ko belengazî ji dil û can binale jî. Her cara ko kuxka wî tê
neþê rûnê. Li nav nivînan derdikeve, qûnkî rûdinê. Li dû hev dibe kuxtekuxta
wî, gelek caran jî bêhna wî digire û neþê bikuxe jî. Di demên weha
da, rengê wî reþ û þîn dibe. Li dest û piyan dide. Destên xwe dide ber
devê xwe û lal dibe.
Zaroyên wî lê berev bûne. Li kûraniya çavên Kakîlî da nihêraniyeke
sosret diyar dike. Çavên wî yên kûr da daketî, dibêjin mirovan ko
dixwazin tiþtekê bêjin, lê nawêrin. Li dev û dorên xwe dinihêre. Çavên
xwe li mirovan digerîne. Carinan eger yekî nenas bibîne, wisan kûr û hûr
lê dinêre, tu dibêjî qay dê wî mirovî bikire. Bi çavekî bikir û sosret û zendemayî
û demeke pirsiyarkerane li mirovan dinêre. Piþtî lênihêrîneke dûr
û dirêj, lênihêrîneke tirsêner û bi saw serê xwe dike ber xwe da. Serê wî
wisan dikeve ber da, tu dibêjî li wê lênihêrînê þerm dike. Poþman dibe.
Serê wî þor dibe. Serê xwe bi nîþana nebawerî û poþmaniyê wî alî û vî alî
dihejîne û li dû ra eger kuxik derfendê bidê da, kûr diponije.
Jina wî, Kinê li ber seri rûniþtiye û lê dipirse:
— Kakil tu çima serê xwe wisan dihejînî? Tu çi dixwazî? Kîdera te
diêþe?
— Biþînin peyê.
— Peyê kê?
— Peyê...
Lê kuxika malçol molê nadê. Li ser hev dikuxe û li dû kuxikê ra dinale
û li sebedê dide.
— Em biþînin peyê kê Kakil?
— Biþînin peyê...
Lê dîsan kûr dikuxe û li ber kuxikê reþ û hiþin dibe.
Zaroyên wî hemû li dorê kom dibin. Bi girîna Kinê ra, kûrîn bi zaroyan
jî dikeve. Kûkekûk dikeve mala Kakîlî da. Bi girîna zaroyan ra,
hêsireke zirav li korika çavên Kakîlî derdikeve û li ser rûmetê wî yê
qerçimî ra diþûlike û ber bi cengela ridêna wî ya kever diherike û li nav
ridêna wî da winda dibe.
— Herin peyê...
Lê dîsan jî kuxik nahêle gotina xwe kuta bike.
— peyê kê?
Radibe û li ser xwe dirûnê. Pê dermilkê kirasê xwe xûn û gilêza ko li ser
devi ketiye, paqiþ dike:
226• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM