Bilîcan - Nefel

Li nav deng û dujînên Emer Axayî da Ker hêdîka derê dîwanxanê ra
derkete derva. Dizgîna Sosikê ji destê Êxoyî stand û lê siwar bû û ber bi
mala xwe çû. Rûçkê wî bibû rûçkê sîrfiroþan. Lêv û loperên wî
daketibûn. Gava ko çû malê, Werdek jî li mal bû. Werdek li kujekî konî
da rûniþtibû û dihizirî. Mêj ve bû ko Werdek bi gerdeka Kerrî hesiyabû.
Lê gava ko Emer Axayî Þemo avîtibû nav tajankan, giþtî êl jî pê hesiyan.
Ker hêdîka û bêy axiftin çû li ciyê xwe yê hemêþeyî da rûniþt.
Gava ko Emer Axayî dît ko nikare li Kerrî bide, dest ji Kerrî kiþand û
çû aliyê malê. Porên Perîþan û Macanê bi hev va girêda û ew herdu da ber
tajankan. Dîsan Eyþanê xwe avîte nîvekê û navcîtî kir. Kef li ser devê
Emer Axayî ketibû. Dijûn dida erd û esmanan. Kûrekûra herdu kiçikan
bû, digiriyan. Carî û keniz û kulfetên dî hemûyê xwe veþartibûn. Eyþanê
xwe avîte ser dest û piyên wî. Lingê wî kire devê xwe û gotê:
— Bide bo xatirê Xudê me rusva neke. Kiça me li nav eþîrên heþt bavan
da neçingîne!
Axayî çend tajank jî li wê dan û gotê:
Kiç teþiya dayîkê dirîse.
Îca bi vê gotinê ra ji mal derket û çû aliyê dîwanxanê. Dîwanxane tijî
ridênsipî û giregirên êlê bibûn. Hatibûn, wekî her þev rûnên û bêjin û
bikenin. Lê wakî dîna xwe dane rûçkê Emer Axayî, dîtin ko hewa
ewrayiye, yekoyeko ji dîwanxanê derketin û dîwanxane ji axayî ra hêlan
û giyanê xwe rizgar kirin. Kes li dîwanxanê da nema. Emer Axa tenê
ma.Wê þevê ta sibêdê xew li çavên wî neket. Ji bilî serê wî, wê þevê gelek
serên dî jî neçûne ser palgiyan. Gelek çav wê þevê bê xew man. Çavên axayî
li ber kerb û kînê, çavên Kerrî li ber nedîtina yarê û evînê, çavên
Þemoyî li ber êþa birînê, çavên Macan û Perîþanê li ber þîn û girînê, çavên
Neimetê Îsi jî li ber þabûn û pêkenînê. Wê þevê li her maleke êlê da bas
basa qewumîna rojê û bûyerên þevê bû. Tûrebûna Emer Axayî,
hutikxwarina Þemoyî, bi hev va girêdana Macan û Perîþanê, ji nav êlê
raqetandina mala Werdekê bû çîroka þevê.
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 219