Bilîcan - Nefel

serê xwe li qetê çatori ra deranî û li dû ra li Perîþan û Macanê nihêrî. Ewan
li nav baran û tarîtiyê da wenda bûn. Hê jî hokehoka nobedaran bû, kon
û xîvet li avê da mabûn. Li riþiyên dora çatorî ra av þurik dirijiya. Ji dengê
nobedaran û þurîna avê pêve çi dengên dî li ber guçikan nediketin.
Hêdîka ji çatorî derket. Li bin baranê da teletel, bi pêxiþk ber bi xîveta
xwe çû. Li nêzîkiya xîvetê dengek li ber guçkên wî ket. Li dû ra bû þîhîna
Nijdî. Xiþênek jî li hundur xîvetê hat. Kerrî zanî li mala wan da pê
hesiyan e. Çû extirmexanê. Sosik û Nijdî û mahîna Barxane li avê da
mabûn. Te digot qay her sê hesp þoþtine. Çû bi kuxtekuxt li nav cil û cihazan
da sê cilhespe deranî û bire extirmexanê. Her cilek li hespekî kir.
Teng û berên wan þidand û aza aza zivirî hundurê xîvetê. Dîna xwe dayê
Kulik waye lihêf avîtiye navmilê xwe û li nav ciyan da rûniþtiye. Gava ko
Ker dakete hundurê xîvetê, Kulikî jê pirsî:
— Tu ko da çûbû? Te ez kuþtim!
— Baraneke wisan dibore, tu dibêjî kûzkê derneqot kiriye. Hesp li ber
baranê mabûn. Ez çûm min her sêk cil kirin.
— Erêka!
Kerrî bersiv neda û hema wisan bi cilikan va xirpiþî nava nivînan. Xewa
wî herimî bû. Xew li çavan nediket. Lê Kuliki lihêf kiþande ser serê xwe û
dîsan xew ra çû. Kerr li nav nivînan da xwe vî alî wî alî difirikand.
Dîmena dîtî li ber çavên wî ra derbas dibû. Lê serê wî jî hêdî hêdî gêj bû.
Serê wî giran bû. Te digot qay topa cîhanê li dora serê wî ra digerînin.
Çavên wî guhan kirin. Hêdî hêdî çavên wî çûne ser hev û kêrûþka xewê
xwe di landa çavên wî da cî kir. Xurîn lê ket û xew ra çû.
Tava paþî baranê tijî cîhanê bibû, hê jî Ker li xewa þirîn da bû.
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 209