Bilîcan - Nefel

ahiyeke sosret da cûm bûn. Li çavqirpandinekê da her der wekî rojê ronahî
bû, û hema di wê çavqirpandinê da dîsan jî cîhan li wê tarîtiya pêþ da
cûm bû. Ker li ber wê ronahiyê karî hundurê çatorê dapîrê bibîne. Kete
hundurê çatorî. Macan hate pêþiyê û hêdîka, wisan hêdî ko Kerrî bi zorê
jê fam dikir, ji Kerrî pirsî:
— Tu hatî?
— Erê.
— Tu lêre be, ez herim Perîþanê pê bihesînim.
Macan ji çatorê xwe derket. Lemelem û teletel ber bi konê mala Emer
Axayî firikî. Hokehoka nobedaran bû. Nav li seqan didan û qestîka ji tirsa
reþedizan dengê xwe bilind dikirin û bi hev ra xeber didan. Macan li
rex wan ra derbasî hundurê xîveta Perîþanê bû. Bi xiþêna wê ra Perîþan
rabû ser piyan. Perîþan hema wisan bi cilikan va ketibû nav nivînan. Ji
Macanê pirsî:
— Hatiye? Kesî tu nedîtî?
— Na, lê nobedar hiþiyarin.
— Hêdî were! Çi nake.
— Huþþþþ!
Her du li tariyê da bûne yekê. Eger li wê tarîtiyê da kesekî ew herdu
bidîtana jî, yê we bizaniya ko her mirovek tenê ye. Eger bidîtana jî,
Macanê dikarî bêpakî û serbest navê xwe bihaniya û bigota ez taze ji xîveta
Perîþanê têm û ezê herim mala dapîra xwe.
Milên hevdu ra girtin, bi pêxiþik ber bi derê çatorê dapîrê xiþikîn.
Sebeta sîngên herduyan li tirsan da weke tufka asinkeran radibû û rûdiniþt.
Çi kesî ewan nedîtin. Tev daketin hundurê çatori. Bi têçûna wan
ra Ker bi helkehelk hate pêþiya wan û tevî wan bû. Macanê ew her duk
tenê hêla û derkete derva û çû kulînê lalayi dapîra xwe.
Perîþanê got:
— Ker!
— Perîþan!
— Tu hatî ez bi qurban!
— Erê ez bi gorî!
— Tu çima wisan dereng hatî?
— Kulik xew ra nediçû.
— Ez bi gorî Ker!
— Ez heyranê Perîþan!
Du leþan li tariyê da hevdu himêz kirin. Bû helkehelka wan. Du dil, dil
206• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM