Bilîcan - Nefel

û. Hezar kesî dengên me bihîstin. her Emer Axa niha pê hesiya ye jî.
Rûmetê Kerrî sorpiliqî bibû. Xwînê xwe dabû dora çavên wî. Perikên
difina wî direqisîn. Kuliki dîna xwe dayê neherê birayê wî li ser hemdê
xwe nîne û nikare berayîka wî bigire. Dil û hinavên herdu nêçîran deranî
û hema wisan bi xwînê va da destên wî. Kerrî xwe xwar kir û bi lez dil û
hinav ji destên Kuliki vegirt û zengî li Sosikê da. Sosik bû ba û birûsk. Bi
bayê bezê ra xwe bi kaniya Rihanê ra gîhand. Li ser kaniyê giheþte koma
qîz û bûkan. Koma qîz û bûkan ji ber wî va rabûn û piþta xwe danê. Kerrî
dil û hinav raberî Perîþanê girt û gotê:
— Hanê eva jî maþikanêya we!
— Fermo, firavîna me amade ye!
— Na, zor sipas!
Birûska caranî dîsan du dil kelijand.
Êdî herduyan jî nikarîn xeber bidana. Kerrî dizgîna Sosikê zivirand û bi
gotin û lîlandina vê stiranê, li ber çavên koma qîz û bûkan bezir bû:
Te keçika Mîrê milî, te keçika Mîrê milî...
Tu yê ji min evdalê Xudê ra hem sosên î, hem jî gul î...
Te yê vê sibêdê xwe daye li ser kanîka li serê milî...
Tu yê li nava mêrg û çîmenan weke gulê dinitilî...
Dengê te canikê li mejiyê hestikê min da kar kir, na Xudê li ser giyanê
min fitilî...
Tu yê ji min nêçîrvanî ra þewqa jînê, hewasa manê, na Xudê evîna li ber
vî dilî...
Xeber û axiftinên te yê ji min ra dermanê derdê dilan, na bi Yezdan
kem avêþa hemû kulî
Ezê ji bejn û bala te ra evîndar im dinalim, dikalim, wek bilbilî...
Wek bilbilî, wek bilibilî...
Evê benda kutayê li nav serê Perîþanê da dikire zingîn:
Wek bilbilî, wek bilbilî... Rengê Perîþanê soromoro bibû. Serê wê kete
ber da. Qîz û bûkan di gavekê da dil û hinavên nêçîran sor kirin û ji
destên hevdu revandin. Ciwan, kiçmeta wê ji hemûyan zêdetir ketibû
peyê pirs û pirsiyaran. Di gavekê da ev xeberane li ser zarên qîz û bûkan
da belav bûn:
— Ji leþên du nêçîran çima hema dil û hinav tenê anîbû?
— Erê, ew jî dil û hinavên konkonî.
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 203