Bilîcan - Nefel

zerî zêrîne. Tu dibêjî qay bistikên wê ji zêrê xurû hatiye darêþtinê.
Bistikên kizir û qirpok û birqonekî. Tenê her bistikek wê li ser çend pelgên
kesk diruskin û hevraz diçin. Bi serê her bistikek mamsosinê va
guþiyek gulên þîn, diruskin. Gulên hûrik û pêncperkî. Rengê van gulên
hûrik hiþnekî esmaniye. Lê ne esmaniyekî vekirî, belkû esmaniyekî tûte.
Esmaniyekî pîrozeyî. Reng difire nav çavên mirovi. Nav pêncperkên van
gulên þîn da, ew ciyên ko paþê porik didin û tov digirin, qîçike. Qîçikekî
teyîsok. Durust li rengê tava demsala havînê ya danê nîvro daye. Tu
dibêjî li nava her guþiyeke mamsosinê da çendîn tav bi dest danîne.
Rengê zer û þîn tevî hev dibin. Rengê esman û tavê. Lê tiþta ko taybetmendiyeke
sera û seratiyeke taybetî daye gula mamsosinê, bêhna wê ye.
Bêhna wê weke bêhna sorgulê ye, lê bêhna sorgulê tunde, mirov zû ji
bêhna sorgulê têr dibe. Lê hindî mirov mamsosinê bêhin dike, hind diçe
dilê mirovî dixwaze ko mirov careke dî jî ewê bide ber bêfila xwe û pir bi
dil sebeda sîngê xwe ji bêhna wê ya sivik û dilveker û canhebîn dagre.
Bêhna wê ne bêhneke hind tunde, ko li mirovî bide, ne jî bêhneke revoke.
Bêhna wê bêhneke sivik û dilveker û berdewame. Eger mirov
çepikek ji gula mamsosinê biçine û bi dîwarê oda xwe va darda bike, ta
meheke xiþt ew bêhna wê ya sivik û dilveker ji oda mirovî dernakeve.
Hezaran gulavên bi nav û deng bila bi qurbanî tek gulbergek mamsosinê
bin. Koçer û gundiyên terþdar, gulên mamsosinê berî wê hindê ko porik
bidin, diçinin û gulbergên wê her wisan tereter tevî giviyên penîri dikin.
Di gel penîrî digivêþin û di dilê serkepenîran da cî dikin. Serkepenîran
yan dikin nav xoyþoravê, yan jî rûyê wan jajî dikin û wana dikin nav iyar
û pêstikan da. Yan jî dikin kûpikan û ji danê zivistanê ra çal dikin. Îca
zivistanê gava ko van serkepenîrana hûr dikin, gulbergên mamsosinê yên
þîn hema wisan li ser reng û bêhna xwe li nav qetên penîrî da derdikevin.
Mamsosin bêhna xwe dide penîri û penîrê mamsosinê dibe penîrekî dî.
Sifra ko penîrê mamsosinê li ser be, dibe sifreyeke gulavîn û bêhnxoþ.
Macanê li rex ava kaniya Rihanê çepikek mamsosin çinî. Qemtiyek piltan
û çepikek rihan jî da ber û pê giyareþeyekî ewan tev girêda û kire
qemtî û li ber kofiya Perîþanê ra kir û qemtiyek jî li ber girdêla serê xwe
da daçikand. Û milê xwe li milê Perîþanê da û ew ber bi girê piþta kaniyê
tek kir û gotê:
»Ewan niha yan li binê geliyê pezkûviyan da nin, yan jî niha li besta
Xwalîþorkê da xerîkî nêçîrê ne. Ca were em li ser vî girî bikevin û binêrin
kanê gelo emê bikaribin wana bibînin, yan na.«
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 197