Bilîcan - Nefel

Peyatî rêka rojekê ye.
— Em ko naçin dernakevin nêçîrgeha wan! Emê herin serê riya wan, ji
xwe ra bindarûkê danên. Her çawa hebe, ewanê me bibînin û bi hejiyareyên
xodîkê jî mabe, ezê wan pê bihesînim.
— Xudê ez pir ditirsim.
— Ew tirsa li ber þabûnê ye.
Herdu tev keniyan û çûne hundurê koni. Dîna xwe danê Neimet waye
hatiye hundurê konê aliyê malê û kêmasiyên qawexanê dixwaze. Perîþanê
pêdawîstiyên qawexanê dane Neimetî. Neimet çû dîwanxanê û ewan
dîsan zivirîn ber pesêva koni. Perîþanê ji Macanê pirsî:
— Kînga em dikarin herin bindarûkê?
— Hema sibê.
— Erê hema sibê karê me bike û emê tev herin serê riya wan. Lê Xudê
dilê min pîs dikute. Ez pir ditirsim.
— Na herê, ji ber þabûnaye. Ezê hema niha herim û bêjim dayîka
Eyþan. Bila destûra me bide, em sibê herin bindarûkê.
— A, hema niha here bêjê, kanê çi dibêje?
Macanê bi þîrînî ji Eyþanê ra digot, dayîka Eyþê. Macanê xwe li aliyê
malê bi Eyþanê ra gîhand û xwe li ber qelizand û gotê:
— Dayîka Eyþê, lê tu qet îsal me naþînî bindarûkê. Van rojana dilê min
wisan tijî bûye.
— Lawo kînga dilê we dixwaze herin. Perîþan jî hema van rojana gelekî
li ber xwe ketiye. Tifalê hind li jêr siya konî da maye, zer û zerhimî bûye.
Reng li rûçikê wê da nema ye. Bila, her kînga dilê we dixwaze tev destê
girêdin û herin ji xwe ra bigerin.
— Eger destûra te hebe, em dixwazin hema sibê herin.
— Baþe lawo, herin karê xwe bikin û bêjin heval û hogirên xwe jî û sibê
tev herin ji xwe ra geriyanê.
— Ez destên te radimûsim, dayîka Eyþê.
— De herin karê xwe bikin. Lê lawo gelekî dûr neçin ha!
— Saya serê Axayî, kî dikare çep li me binêre.
— Na, na lawo hûn mêjve ji malê derneketine. Hûnê xam bibin, lew
ra ez dibêjim dûr neçin.
— Baþe, dadê. Zor sipas. Ez destên te radimûsim.
Macan bi gulþayî çû bal Perîþanê û gotê:
— Dadê destûra me da. Karê xwe bike, emê sibê herin bindarûkê.
Perîþanê li ber þabûna dil hebû fir bida. Li êvarê da karê xwe kirin.
194• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM