Bilîcan - Nefel

— Erê Xudê tu rast dibêjî. Pirûska çavên wan dilê mirovî disimîne.
— Leþê mirovî dilerizîne.
— Benda dilê mirovî dipizirîne.
— Mirovî ditirsîne.
— Bi pirûska çavên wan ra germayeke tund seranserî leþê mirovî dadigre.
— Mirov xwe bezir dike.
— Dilê mirovî bi tundî lêdide û tiþtek li binê dilê mirovî da diþkê.
Tiþteke germ û dax. Tiþteke sincirî. Xwazî me bikarîba hema carekê di gel
wan biaxifta. Hema carekê min bi wî ra xeber bida, diqewimî agirê dilê
min kûþkê sar biba. Lê ev Neimetoke ji me ra bûye milozim. Em kuda
diçin, me dipê. Hema nahêle em ji dûr va ra jî li bejin û bala wan mêze
bikin. Tu dîna xwe nadî wî, ew jî van rojana sibêdeyan zû radibe. Te
duhûnê dît çawa qîlên xwe beþ dikir. Ew bi tirane li me dikeniya. Bi min
wereng ew ji tiþtekê hesiya ye. Ew ji her tiþtî hesiya ye.
— Îca pê hesiya, yê çi þaþiyan bike. Gotina me jî heye.
— Gotina me çiye Macanê?
— Eger ewî li vê barê da tiþtek li ber guçkên Axayî xist, emê bêjin ew
derewan dike. Ew bixwe li dû me digere.
— A, tu rast dibêjî. Hema rastî jî ew li dû me digere. Ma derew e.
Demekê xwe kir kirin, paþê Macanê pirsî:
— Herê Perîþanê, tu dixwazî rojekê bi wî ra xeber bidî ?
— Bi kî ra?
— Bi Kerrî ra.
— A, ez ji Xudê dixwazim. Lê çawa? Li kû? Kêderê?
— Qet, ew li destê xûþka te da bînanî fireke avê ye. Zor hêsan e.
— Çawa ?
— Em ko nêçîrgeha wan nas dikin. Rojekê emê bi berhaneya pincarî,
yan bi berhaneya bindarûkê derkevin derva û herin nêçîrgeha wan û li
newalekê da, yan li pesêva kevirekî da wana bibînin. Û tu dikarî bi dilê
xwe bi wî ra xeber bidî.
— Porkurê lê wakî bavo bi me bihese çi?! Xudê yê porên me herduyan
jî kur bike.
— Na, na. Emê wisan bikin, bila çi kes bi me nehese. Hemîn her sal jî
li van deman da, em derdikevin bindarûkê. Emê îsal cîhê bindarûka xwe
biguherin. Emê herin ser riya nêçîrgeha wan bindarûkê.
— Kiçê nêçîrgeha wan gelekî dû re. Ewan suwarî diçin. Em peyan e.
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 193