Bilîcan - Nefel

iziviriyana malê, ew roj, ne roja wan bû. Rojê cendekek diçû ber derê
mala Emer Axayî, yek diçû ber derê mala Mamê Îsi û yek jî dihate ber
derê mala Werdekê. Pezkûviyek, Kerrkûviyek, xezalek, kêrûþkek, qazek,
werdekek, çirgek, qet neba hema qurebeyteyek, yan çend kew nêçîr
dikirin.
Ev cotên Siwaran her roj sibêdan diçûn û êvaran dihatin. Hemû rojê jî,
sibêde û êvaran, berî çûyîn û hatina wan, bejneke bilind û þûþmanî, bejneke
bi gêre û wêre, þox û þeng, þatirþûmanî, bejneke þûþ û tenik, kembereke
zirav, cotek çavên reþbelek, cotek birû yên kêþayî, eniyeke pan û
kever, tefeþeke gurover, li ber derê mala Emer Axayî radiwesta û hatin û
çûyîna Kerr û Kuliki raçav dikir. Hemû rojê du caran berqeke dilbizvîn
û leþsimîn, berqeke bi soj û þewat, birûskeke agirîn, li nîveka du dil û çar
çavan ra derbas dibû û bêy wê hindê ko deng ji kesî derkeve, du leþ li ber
tirîþkên wê berqê agirdadayî dibûn û diþewitîn.
Perîþan hemû rojê sibêdeyan, berî her kesî, ji xew radibû. Þitabek dida
bejna xwe ya þox û þeng. Xwe bi heft qeleman dinitiland. Kofiya zêran dida
ber eniya kever. Fîstanên rengareng li xwe dikir. Kembera zîvîn li
navtenga zirav girêdida. kondera Amedê dikire piyên xwe, li ber pesêva
koni, li serê rêka Kerr û Kuliki radiwesta û li suwariya wan, beza hespên
wan, çek û rext û tevgirêdana wan mêze dikir. Êvaran jî berî hatina wan
dîsan hema li wê derê radiwesta û rêka wan çav ra dikir. Eger rojekê Kerr
û Kulik dereng bihatana, li nêçîrgehê da gîro bibana, erd û esmanan
Perîþan nedihewand. Dibû tawûk. Xurpîn li binê dilê wê diket. Dilê wê
dilerizî. Neditebitî. Dihat û diçû. Li demên weha da keniza wê Macana
Cano li hawariya wê da dihat. Dildarî dida ber dilê wê û ew vedihewand
û ew dida axiftinê. Rojekê dîsan Kerr û Kulik pir gîro bûn. Perîþan li ber
pesêva konî da rawestabû û tirpetirpa dilê wê bû, ko Macanê xwe pê ra
gîhand:
— Hema hindik maye bên. Bêgotin îro dîsan nêçîra wan giran e, lew
ra gîro bûn.
— Ha, tu dibêjî qeziyayek nehatibe serê wan?
— Qeziyayên çi? Qet kul jî bi wan nikare. Mêrê mirinê ji wan direve.
— Tu Xudê kî, devê te çawa digere, tu ji wan ra wisan dibêjî?
— Perîþanê, ez pesnên wan dikim. Xudê ruhstîn jî ji wan ditirse. Du
mûyên ruhistînî di nav çavên wan da ye. Ma te nedîtiye? Çavên wan çawa
dipirûsin. Agir çawa li ber çavên wan difûre. Mirov ji wê pirûska çavên
wan ditirse.
192• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM