Bilîcan - Nefel

pehlewantî û þêvirdariya dîwanxanêne.«
Gimegim kete dîwanxanê:
— Þîrên wan helal e.
— Mêrikan emekdarin.
— Ji maleke xerab nînin.
— Erê, erê nebiyên Eliyê Mîr în.
— Gîha li ser rehê xwe þîn dibe.
— Yê bikiþînin kal û bavên xwe.
— Mêrikan xalanên wan jî hemû pehlewan û zor û zorbe ne.
— Xalanên wan kî ne?
— Lawên Hesê Dûdêyîne.
— A, Hesê Dûdêyê Êzdî?
— A, a, mêrikan hemû mêrxas in.
Xarzî ji xalane, kurûk ji falane.
Li hundurê konî da, dengê gotegot û pêkenîn û yarî û laqirdiyan têkelî
hev bibûn. Îca deng lev siwar dibû û wekî pêlên deriyayeke pir pêl û þepêl
deng vedida û dengê mêran dikete çil û çiyan. Kesî dengê kesî nedibihîst.
Êla Emer Axa pêk dihat ji heþt hozên mezin. Ku her hozek zêdetir ji hezar
malî bû. Li wê rojê Emer Axa giþtî mêrên heþt hozên êla xwe li ser Kerr û
Kuliki da mêvan kiribû. Serê malê mêrek li dîwanxanê da top bibûn. Ji
heþt hezar mêran zêdetir li dîwanê da berev bibûn. Her yek eger carekê
bikuxiya, dibû heþt hezar car. Her yek carekê bikeniya dibû heþt hezar
car. Komelê her yek bi curekî keyfxoþiya xwe nîþan didan. Lê piþka zore
wan her diro da û li ser dilê Emer Axayî da diaxiftin. Piþka zore wan gotinana
her bi teqil û ahenga xwe va diyar bûn, ko ji ciyekî vikî vala
derdikevin. Deng û hera û gotegot li hevdu siwar dibûn û zimezim dikete
dîwanxanê. Ken û gotin û kuxiyan û bênijîn û þabûn û xem û Kerrb û kîn
û evîn û pesin û laqirdî û yarî û pirs û pirsiyar têkelî hev bibûn. Deng vedidan.
Ser hev û ber hev ra diçûn. Pêl vedidan û ji dîwanxanê derdiketin
û belawî axaran dibûn.
Emer Axayî weke caran xwe kuxand û berê xwe li ser komelê da kir û
got:
»Gelî komela hêja tikaye bêdeng bin!«
Te digot qay kevirek avîtin nav gola req û beqan. Hemû tev kir bûn.
Emer Axayî berê xwe li ser Kerr û Kuliki da kir û got:
»Gencên hêja! Bêjin kanê daxwaz û mirazên we çine? Ez dixwazim li vê
bereviyê da ji bo wê mêraniya ko we kiriye, we herdu birayan xelat bikim.
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 187