Bilîcan - Nefel

dilerizandin. Ew pirûska caranî dîsan dihat û li nav çavên wê digeriya û
dilê wê ser û binî hev dikir. Ew keyfxoþ bû. Digot û dikeniya. Li ber þabûna
hinarkên rûmetê wê sor û geþ bibûn. Kerrê delal talanê bavê wê zivirandibû.
dijminê bavê wê dîl girtibû, birîndar kiribû. Neditebitî. Diçû
xîveta xwe û tiþtek digot û dîsan bi ken û gulþayî dizivirî nav hevalan. Li
ber xwe da li nava dev û lêvan da tiþtek digot. Lêvên wê yên sore gêlasî
diricifîn. Tiþtek bînanî lawijeyan li ber xwe da digot. Bi tilîlî çû aliyê
heremserayê. Çû kete xîveta xwe. Erê lawije bû, ko digot. Bi dengekî
germ û nerm û dilhebîn, hêdîka lîlandê. Gava ko giheþte xîveta xwe,
kûþkê dengê xwe bilind kir û got:
Cerd derketî, cerda roye. Cerd derketî cerda ro ye.
Avîtiye ser revoyê hespên di bavo ye.
Hawarîkê hatiye bi þayî û xweþî, bi lolo ye.
De dibêjin yê ko mêran dikuje, terþ û talanan dizivirîne, lawê Werdekê,
kurê Silêmanî, mêrxasê mêran, na Xudê berdilka dilê min evdalê navê wî
Kerro ye.
Hay ji serê xwe nemabû. Agirê evînê pêtî dida. Leþê wê germ bibû.
Bêhna xwe taze kir û dîsan lîlandê:
De berdê, berdê, berdê, lawiko berdê.
Berdilka dilê min evdalê berdê.
De mêrxaso berdê, çapûku berdê.
Palewano berdê, xoþewîsto berdê, dilrevîno berdê.
Tu yê ji dilê min evdalê kuta bike, êþ û kul û evê derdê.
De tu yê seriyan jê bike leþan bavêje erdê
De dibêjin yê ko pênc mêran dikuje, dîl dike serekê cerdê.
Ew berdilka dilê min evdala Xudê Kerrê delal lawê Werdê...
De lawiko berdê, berdê, berdê, berdê, berdê, berdê,...
Li piþt serê xwe ra mêze kir, dîna xwe dayê, berdestka wê Macana Cano
li piþt wê rawesta ye. Çavên wan li nav çavên hevdu ket, Perîþanê serê xwe
kire ber xwe. Macanê gotê:
Xoþdeviya min çi zû dilê te ketê!
— Macanê taze nîne ku!
— Lê kengê ve raye!?
— Tê bîra te, hê wê salê dema ko di gel Mamê Îsi hatibûn dîwanxanê
ha, gava ko em li ber derê konî rastî wan hatin ha, hê hînga va ewî dilê
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 173