Bilîcan - Nefel

qorixa hespaye. Hûn dikarin her roj revoyê li wê milê ta biniya geliyî
bilewerînin. Lê nebî, nebî ku, hûn li wî girê reþ derbas bibin. Piþta wî girî
êdî kewþenê me nîne. Ew derana kewþenê êla Denizê diz e. Van salana
nîveka me û wana xweþ nîne. We hew dît, hatin û revo berev kirin û
birin. Wî alî da neçin ha! Min gote we ha, hûn wî alî da herin, hûnê hew
bibînin, ko cerda Denizê diz avîte ser revoyê û hûn jî dîl girtin û birin.
Bila qet li rûyê we da þer û gêre çênebe. Baþ agadariyê li hespan bikin.
Hemû êvaran, ko hûn hespan tînin extirmexanê, wana bihejmêrin. A, ew
mahîna hanê, ewa þînboz, mahîna Emer axayî bixwe ye. Navê wê Þemlê
ye. Þemlê mahîna hawarî û gaziyan e. Emer axa li hawarî û gaziyên þevane
da li wê siwar dibe. A, ewa hanê jî, ewa hane reþboz e bilind jî mahîna
Barxane ye. Ev herdu mahînana li ber dilê Emer axayî pir þirîn in. Revo
hemû aliyekî û ew herdu jî aliyekî ne.«
Bi arîkariya meyteri revo gîhandin lewergehê. Revo li lewergehê da bijiqî
û Kerr û Kuliki jî her yekê xwe dane çengekî revoyê.
Þemlê û mahîna Barxane her dem li rex hev diçêriyan. Herdu jî li nava
revoyê da dûr va dihatin xûyanê. Þemlê li ber rengê kirasê xwe yê taybetî,
lê mahîna Barxane li ber girbûn û gevdetiya xwe. Mahîna Barxane
mahîneke reþboz bû. Ew wisan bilind bû, ko çi hesp û mahînên dî li ser
wê nediketin. Li nava revoyê da li dûr va dihate xûyanê. Navtenga wê
wekî navtenga karxezalan zirav û herdu saxiriyên wê weke cotek hêkên
qazan, têr û tijî û pir û hulo bûn. Guçkên wê mûç, ustuyê wê zirav û dirêj,
simên wê bilind û kodikî, sîngê wê pan û vekirî, çîpên wê dirêj û raçandî
bûn. Kirasê wê wisan temîz bû, ko te dikarî tu xalên li se leþê wê bihejmêrî.
Rewneq dikete pirça leþê wê. Te dil nedikir tu bi herdu çavan li
mahîna Barxane binihêrî. Emer axa li rê û rêbwariyên dûr da barxana
xwe ya taybetî li wê dikir. her li ber wê hindê bû, ko navê wê kiribûn
mahîna barxane. Ca Kerr û Kulik jî ratib û cil û tatikên xwe her li mahîna
Barxane dikirin û ew bi xwe ra digerandin û gelek caran li destên xwe
da li rex mêrg û zevî û bengeyan da diçêrandin û her þev jî jê ra þîvehesp
diçinîn û ew cuda li hespên dinê li ber derê konê xwe þîv dikirin.
Çend buhar û havîn derbas bûn. Çend caran aran û zozan kirin. Êdî
Kerr û Kulik der û deþt bînanî kefa destên xwe nas dikirin. Herdu jî roj
bi rojê mezin dibûn û bejin vedidan. Berê simbêlên herduyan jî xûyî
dabûn. Bibûn cotek xortên tazegihîþtî. Du xortên bi milên hev ra. Du
xortên bi zend û bend û bilindbala û tevkutayî. Zewêlekên destên wan
badayî û bitew, navmilên wan pan û sîngên wan bilind û biber hêtanpê-
162• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM