Bilîcan - Nefel

Komelê li her bareyê da diaxiftin. Ta ko xeber hate ser Kerr û Kuliki.
Emer axayî ji Mamê Îsi pirsî:
»Ev herduyane nebiyên ten e?«
— Erê, xulamên ten e.«
— Yezdan ji te ra bihêle.
— Zor sipas!
— Çend salî ne?
— Îsal pê dikotin neh salîtiyê.
Herduk jî?
— Erê herduk jî.
— Aha bêje, da, hevalcêvî ne!
— Erê hevalcêvî ne.
— Çavê Xudê li wan be! Çi gir û gevde ne jî!
— A, kiþandine dayîk û babên xwe.
Bi wê pirsiyara Emer axayî ra qur û pist kete nava komela dîwanxanê
da û hemûyê zendegirtî li Kerr û Kuliki nihêrîn. Li dû ra Emer axayî
dîsan got:
— Te baþ kir, ko te ewan jî di gel xwe îna dîwanxanê.
— Erê min got, bila bên û çavnasî dîwanxanê bibin.
— Nebiyên te çi karî dizanin?
— Xudê zor zîx in. Bi min wereng her kar ji destên wan tê. Lê hindî ko
hatine vira her bêkar mane. Bi dîtina min divê, ko destên wan bi tiþtekeva
bend bikin. Genc in, bila bêkar nemînin. Helbet dewlet serê te, rewþa
wan pir baþ e. Pirêze û pergala mala wan zor bi ser û ber e. Çi tiþtên wan
kêm nîne. Lê herwekî min got divê em destên wan bi tiþtekê va bend
bikin. Bila bi tiþtekeva xerîk bin û bêkar nemînin.
Emer axayî ko ta niha bi wan herdu gencana ra xeber nedabû, serê xwe
li ser wan da kir û pirsî:
— Hûn çi karî dizanin.
Keri bersiv da :
— Tu çi bêjî.
Mamê Îsi xwe kenand û got:
— Rast dibêje, bi Xudê kem her kar ji destên wan tê. Lê xoþina wan zor
bi hespan ra tê.
Emer axayî got:
— De wisan be, lap baþ e.
Paþê serê xwe li ser herdu lawan da kir û pirsî:
158• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM