Bilîcan - Nefel

kudûz û bejinbihostî ye. Çi kes salixan nade, ko yekî li bejin û bala wî da,
li qeyafetê wî da, li nav binemala wan da hebûye. Ustuyê wî wisan kurt e,
mirov dibêje qay serê wî li nîveka herdu milên wî da gîr kiriye û nîvê wî
maye û hê derneketiye. Cotek çavên zeregir li bin eniya wî ya gocgoce da
bera mirovî li ser xwe da radikiþîne. Cotek çavên zeregir, tu dibêjî qay
cotek çavên kundane, ko bi dest di korika çavên wî da çandin e. Li ser wê
kudûzî û bejinbihostiya xwe ra, yekî çarþanî, qelewî bi zend û bende jî.
Her tipileke wî weke çiqileke pîredarên palûtê kurt û stur û hiþkolekîne.
Li ser vê demê ra Neimetê Îsi mêrê du jinan e jî. Lê ewî bixwe her dem
li bereviya heval û hevtemenên xwe da digot, ko herdu jin jî bi dilê wî
nînin. Yek hê ew gencekî tazegiheþtî bû, hê tiþtek ji zewacê nedizanî, bavê
wî jê ra xwestibû. Ya dî jî Emer axayî li wî bar kiribû. Emer axayî gotibû:
Neimet! Here min kiça Evdalî da te. Êdî ewî jî, neþiyabû bêdiliya Emer
axayî bike. Nekarîbû gotinekê li ser gotina Emer axayî ra bêje. Eger bigota
na xalo, ez naxwazim, dê li ber çavên xalo biketa. Dê li ber çavên
Emer axayî reþ biba. Êdî destên wî yê ji guliyên daran biqetiya. Êdî piyên
wî yê ji dîwanxanê û heremserayê bihata birînê. her bi gotina Emer axayî
ra þandibû xazginî û kiça Evdalî ji kîsî xalê xwe ji xwe ra anîbû. Lê her li
yekimîn þeva zewacê da, her li þeva zavatiyê da, ava wî û Seyrê li cowekê
da neçû ko neçû. Her li þeva zavatiyê da bibû gêra wî û Seyrana Evdalî.
Ca xelkê li vê barê da gelek gotinênên cur be cur digotin.
Hindî ko neimetê Îsi bibû mêrê du jinan, kêm diçû mala xwe. Gelek
þevan bi hecetên cur be cur li dîwanxanê da dima û li bal qawegerînan li
goþeyek dîwanxanê da carcimek li serê xwe dialand û radiza. Îca li ber
rûyê xwe da digot, wakî ez li bal qawegerînan nemînim, qawegerîn neþên
baþ kar û barên dîwanxanê û amadekirina qawê cî bi cî bikin. Ez neçarim
li bal wan bimînim.
Lê xelkê li bara wî da hindek tiþtên dî digotin. Digotin, ko jinên wî serî
li ber dananên. Jê ditirsin. Þev neþên di gel da bihewin. Ji qeyafetê wî ditirsin.
Ji bejina wî ya kudûz û ji çavên wî yên bûmikî ditirsin. Her yekê li
bara wî da gotinek digot. Piþka zore wan gotinan jî dijî hevdu bûn. Her
çend ko Neimetê Îsi li panzdeh saliyê da zewicîbû, lê ta roja îro hê jî
nebibû xudanê biçûkekê. Ew bê ewled û bê tewled bû. Li ber vê hindê
Neimet dîsan jî her çavên xwe li jinikan digerand. Dîsan jî her li hizra
jinînanê da bû, da ko kurdûnda nebe.
Lê devê xelkê doxîna þalê mirovî nîne, ko mirov girê bide. Xelkê li bara
bêzarûtiya Neimetê Îsi da jî hindek tiþtên dî digotin. Ewan digotin
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 153