Bilîcan - Nefel

hêþtir û revoyên hesp û hêstiran da bezir bibin. Tajdînê dengbêj bi
hevalan va xwe dane pêþiya koçê, ta ko kariwan li ber wan ra kiþiyan û kuta
bû, paþê ewan daketin ser rê.
Rê li hundurê geliyî ra derbas dibû. Li ber devê geliyî rê zirav û teng
dibû. Bintara rê kendalekî kûr bû, ko lêkendê lê dabû qelaþtibû û deh,
danzdeh gazan kûr kiribû. Binê kendalî tijî bû li hestikên hesp û hêstiran.
Li fêza rê da jî durust li hemberî wî kendalî zinarekî bilind bi bilindaya
bîst sî gazan ber bi pêrê esmanî hilkiþiyabû. Kevirê wî zinarî kevirên reþe
pirxonekî bûn. Li ber ba û baranê, carê kevirek jê diqoqilî û girêlî binê
gêliyî dibû. Ca eger li wê demê da rêvîngek yan kariwanek li wir ra derbas
biba, li derbên pangewêran rizgar nedibûn. Koça Werdekê bi hemmet
li binê zinarê reþ ra ketin hundurê geliyê hêstirkoj. Berî nîvro bû, ko
berê xwe dane geliyê hêstirkoji, êvarê ra li ser geliyî ketin û li pêsîra çiyayê
kariwanbizdîni ra derbas bûn. Rêka pêsîra çiyayê karwanbizdêni wekî
pêlekenan bû. Werdek kete pêþiyê û yên dî dane dû wê û li ser kevirên
pêlekenkî ra bi hemmet derbas bûn. Gava ko gihîþtin serê qûça çiyayê
kariwanbizdînî, ba û bagerê dest pê kir. Bayekî hind tund divizandê, ko
dil hebû Siwaran ji xana zîni rake û bavêje erdê. Bi lez û bez li serê qûçê
ra daketin aliyê dî. Her alî çiyayên bilind û serkever dihatin xûyanê. Li
nava rizdeberekî þîn ra derbas bûn û berê wan kete serberjêrekî tund. Bi
hezar êþ û azaran va li wî berjêrî ra daketin binê deþtê. Çemekî giran li
naverasta deþtê da bi çivane weke marekî birîndar li ba dibû û ber bi binê
deþtê layê rastê diþûlikî. Tarî ketibû erdê, ko xwe gîhandin rex wî çemî.
Li wî alî çêmî êleke giran, ko çi ji êla Mîr Elî Siwarani nedima danîbû.
Koça Werdekê wê þevê li rex çemî êwirîn û herdu birayên Werdekê yên
mezin wê þevê ta sibêdê bi gered zêrewanî kirin.
Bi lêdana tavê ra, Tajdîn û Mîro û her sê birayên Werdekê, mala wê li
hêþtiran bar kirin û ew û cotên kuran va ta ber devê çemî anîn û li wê derê
bi çavên þil û dilên kul malavayî ji hev kirin. Çunku Mîr Elî Siwarani li
ber kuþtina Silêmanî, sipartibû wan, ko neçin nava êla Emer axayî.
Hevalên Werdekê piþtî malavayiyê dîsan ew riya ko tê ra hatibûn, dane
ber xwe.
Koça Werdekê jî ji çemi derbas bû û ber bi êla Emer axayî lipitî. Tav
þirîn bibû, ko koça Werdekê xwe da biniya malan. Koç hêdî hêdî û
melûlmelûl ber bi konan diçû. Werdek li pêþiyê bû û Kerr û Kulikî jî xwe
dabûne dû qentera hêþtiran. Koçê nêzîkî bi êlê kiribû, ko mirovik ji nav
konan derket û hate pêþiya wan û pirsî:
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 149