Bilîcan - Nefel

»Gelî civata hêja! Ez pir sipasê ji we dikim, ko hûn li vê þevê da bonetî
min lêre berev bûne. Ez tikayê ji we dikim, ko li gerdena min aza bikin.
Ez neçar im. Li min negirin. Ezê dîsan jî bêm û sera we bidim. Ez seriyan
ji ser we naqetînim. Ezê herdu zaroyan jî car û bar biþînim xizmeta hewe.
Li gerdena min belî bikin. Dey bi xatirê we. Malîava komela birêz!«
Werdekê bi vê gotinê ra dehî hespê xwe kir û komel li ber tîþ bû û jê ra
rê vekirin. Qentera hêþtiran bi heft Siwaran va dane dû Werdekê û li nava
zomê derketin û di gel gemiya zîvîne hîva çaredeþevî li nava heyveronê
da cûm bûn û ber bi mala tîgelanê Werdekê rêketin. Werdek li seglaviya
Silêmanî siwar bibû. Seglaviya Silêmanî lap pîr bibû. Limozên wê gewr
dikirin. Bijiyên wê lev aliyabûn. Piþtî kuþtina Silêmanî, ev e cara yekê bû,
ko ling li ser piþta wê diket. Seglaviyê pêþ da toratî kir. Lê Werdeka pehlewan
dizgîna wê berev kir û zengiyek lêda. Seglaviyê xwe berv kir û da rê.
Hindî ko Werdek û hevalên wê bi komela zomê va dihatin xûyanê,
komel hema wisan li ber derê mala Hesêyi rawestabûn û li koça Werdekê
dinihêrîn. Werdek jî geh diçû û geh jî dizivirî û li dû xwe ra li zomê dinihêrî.
Bi her pêngava seqlawiya xwe ra dilê wê giran û girantir dibû. Te
digot qay çengan li dilê wê didin. Dilê wê diþewitî. Destê Werdekê ji malbava
wê, ji civata wê, ji heval û hogir û av û ax û welatê wê nedibû. Dil
nedikir ji êl û xizm û kes û karên xwe cuda bibe. Dilê wê pir birîn bû.
Ketibû nîveka nal û bizmaran da. Dest ji malbaba xwe bikêþe, yan dest ji
zaroyên xwe? Ew waye malbaba xwe di gel hezaran bîreweriyên tal û þirîn,
cî da dihêle û ber bi ciyekî nenas, ciyekî ko li xewina þevan da jî nedîtiye,
diçe. Lê berewajî wê Kerr û Kulik keyfxweþ bûn. Li ber þabûna dil hebûn
fir bidana.
Werdek li pêþiyê û heft siwar û heþt hêþtirên qenterkirî jî li dû, daketin
hundurê Zanga Xûnê. Hîveronê der û deþt tijî kiribû. Gava ko daketin
hundurê zangê li ber hurþehurþa ava þurikê bo demeke kurt çi tiþt nebihîstin.
Li rêka rex avê ra derbas bûn û giheþtin zanboqa zangê. Li zanboqê
ra bi rêz bihorîn û xwe dane devê hingivokê. Gava ko Werdek li ser
hingivokê ket, li rex Kevirê Hirçê, li rê derket û rê ji siwarên li dû xwe ra
û ji hêþtiran ra vekir. Gava ko her heft siwar û qentera hêþtiran li ber ra
derbas bûn, Werdekê got:
»Lêre rawestin!«
Dengê Werdekê hatibû guhestinê. Gava ko siwar û qentera hêþtiran
rawestan, Werdekê berê xwe li ser herdu kurên xwe da kir û gote wan:
»Lawo! A, ev dera Kevirê Hirçê ye. Zanboqa Zanga Xûnê jî hemîn hûn
146• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM