Bilîcan - Nefel

ida, çipika xûnê jê nedihat. Guçkên wî, peleguhên wî, difina wî, eniya
wî, uskura wî, wisan sor bibûn, te digot qay xûn e. Li dilê xwe da got: her
rast gotine, ko golikên xelkê golikben bi dest mirovî va dimîne.
Ker rabû ber bi wî çû û qesta destê wî kir.
Hesêyi nehîþt, ko Kerr destê wî maç bike û gotê:
»Lawo ez taze ji Laleþi nazivirim, ko tu destê min maçê dikî!? Bêjin ka
we xêre? Kê çep li ber guçkên we xwendiye?«
Her çend ko Hesêyi tiþtekewisan ji Yezdanê xwe dixwest, lê li ber kiça
xwe nedixwest, ko þêvira dîwanxanê li bal wan ser veke. Ewî dixwest
hema istirînan bi destên wan derîne û wana bike destikê kêrê.
Dîsan Kerrî bersiva wî da:
»Bavo êdî em bi hemû tiþtî hesiyan e. Werdekê piþtî þerê îro hemû tiþt
ji me ra ser vekir. Êdî em nikarin li vê derê bimînin.«
Di gel vê gotinê kela giriyê da qirika Kerrî û bû kûrîna wî û giriya. Bi
girîna wî ra îskeîsk bi Kuliki jî ket. Li dû wî ra Hesê jî taba xwe neanî û
ew jî giriya. Bi dengê girîna wan ra Kewê û Werdekê cil û bergên
Silêmanî yên xûnavî anîn û dest bi girînê kirin û þîn danîn. Bi dengê þînê
ra deste deste jin û mêr û kal û pîr li mala Hesêyi da berev bûn û piþtî çend
salan, ser ji nû þîna Silêmanî taze kirin.
144• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM