Bilîcan - Nefel

destê xwe da bin çena xwe û serbihoriya xwe û Silêmanî û kuþtina
Silêmanî ji biçûkan ra þirove kir:
Kerr û Kuliki ta kutayê guçkên xwe li gotinên Werdekê dagirtin.
Qewimîn û serhatiya serên day û bavê wan weke perdeyekê li pêþ çavên
wan ra derbas bû, û herdukan pêkve gotin:
»Dadê dilê xwe neke, êdî em li vira namînin. Karê xwe bike, emê herin
bigîjin babistînên xwe. Emê herin bigîjin malbata xwe. Em êdî li bin
tûmê xelkê da namînin.«
— Karê çi kurên min.
— Na dadê em êdî nikarin li vira bimînin.
— Em nikarin li bin tûmê xelkê da bimînin.
— Kurên min kîjan xelk? Xelkê çi? Hûn vaye li mala kalikê xwe da
dimînin. Heft xalên we hene.
— Rast e ko heft xalên me hene. Kalikê me heye. Lê xal û kalik ji me ra
nabin bab û babistîn.
— Kurên min babistînên we niha her we nas nakin. Ev e çendik û çend
salin, ko bavê we ji wan qetiya ye. Her kesek li dû bavê we ra jî nehat.
Hûn niha herin jî çi kes we nas nake. Çûyîna we bêçine ye.
Li vê got û bêjê da bûn, ko Hesê li wan derket. Hesê jî hatibû ko bi zimanekî
Werdekê serwext bike, da ko karê xwe bike û herdu kurên xwe
hilde û here bigîje tîgelanên xwe. Ta ko bi çûyîna wê û zarokan ra avek li
ser agirê dijminatî û dutîretiya ko li nîveka êla Mîrî da çê bibû, bê rijandinê.
Gava ko Hesê hate jorê, Werdekê serê xwe kire ber xwe da. Herdu
kurikan jî serên xwe daxistin. Kerrî lêva xwe dikot û li binî va li kalikê xwe
dinihêrî.
Hesê pirsî:
»Çî ye we þêvir danî ye? Çî ye Werdek?!«
Werdê li wê demê da ko derdikete derva, got:
»Bavo tu bixwe di gel wan biaxive, belkû te karî, tu wan serwext bikî.«
Hesê li nav çavên herdu nebiyên xwe nihêrî û pirsî:
»Çî ye lawên min? Bêjin ka we xêr e?«
Keri got:
»Bavo em dixwazin tu me biþînî mala bavê me. Em dixwazin herin
bigîjin babistînên xwe.«
Her çend ko Hesê tiþteke wisan ji Xudê dixwest, lê gava ko navê mala
bavê û babistînan bihîst, soromoro bû û li cî da rûniþt. Te þûrek li Hesêyi
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 143