Bilîcan - Nefel
Bilîcan - Nefel Bilîcan - Nefel
diçû. Xalê wî yê biçûk þeþ heft salan ji wî mezintir bû. Lê kerr wisan givirokî bibû, hema hindik mabû hindî wî lê bê. Zor caran li milmilanê da her rastî jî kerrî zora xalê xwe dibir û piþta wî ditewand, lê hê baþ pê nikarî. Xalê wî li ser gotina Hesêyi gelek caran xwe li ber da davîte erdê û yan jî li ber direvî û bi wî dida selimandinê ko li ber þikest xwariye. Ca hînga kerr bi wê hindê li ber piþika xwe ra diçû. Þa dibû. Per vedida. Li ser xwe diçû. Ker û Kulik bi vî cureyî li jêr destên kalikê xwe û dayîka xwe da perwerde dibûn. ewan li çar, pênc saliya xwe da li ser piþka zore fend û fêlên pehlewantiyê ketibûn. Êdî kerr û Kulik mezin bibûn û tenê dikarîn bi serên xwe herin nav zarûyên êlê û bileyzin. Ewan hemû rojê li danê leyzê da diçûne nav heval û hevtemenên xwe û dileystin. Leyzên cur be cur, yên weke; kabanê, melanê, holanê, pîtanê, matanê, gîzanê, cirîdanê, hestikêþevê, meydanê, cerdanê, dizgiranê, þeranê, çavþêrkanê, elanê û sedan leyzên dî. Lê kerr û Kulikên ko li ber destên dayîka xwe û kalik û her heft xalên xwe bi serbestî û xoþewîstî mezin bibûn, ser li ber çi zaroyan danedinîn û zor li hemûyan dikirin. Hewk û arama zaroyên êlê ji destên herdu birayan da nemabû. Navê kerr û Kuliki dihat, zaroyên êlê xwe vediþartin. Roj nebû ko kerr û Kulik serê zareke zomê neþkênin, milê yekê ji cî dernexin. Kerr û Kuliki çi bigotana zarok li xeberdaniya wan dernediketin. Komelê jî li ber Hesê Dûdêyî û li ber Werdeka diliþkestî deng nedikirin. Digotin zaron e çi nakin. Tênagîjin. Li leyza malkomalkoyê da her dem kerr li nexþa malîvan û sermezinê malê da dileyst. Kulik jî li gel kulîlka nebiya Mîrî, ko ew jî weke kerr û Kuliki paþbavî bû, bibû hevleyiz. Zaroyan kulîlk ji Kuliki ra siwar dikirin û li ber perda bûkiniyê peya dikirin. Kulîlk jî weke kerr û Kuliki xoþewîsta kalikê xwe bû. Xoþina komelê jî pir bi wê ra dihat. Lê berebere kulîlkê û Kuliki her rastî keyf bi hevdu dihatin. her di gel hevdu digeriyan û ji hevdu cuda nedibûn. Cîhana zarotiyê cîhaneke pir cuda ye. Herduyan dest li ustuyên hev ra dibirin û lali Hesê û Werdekê wan, hevdu radimûsan. Ca bi vê kiriyara wan hemû bi wan dikeniyan û pê xweþ dibûn. Ker û Kulik roj bi rojê mezin dibûn. Hindî roj li ser wan ra derbas dibû, hind diçûn dirtir û netirstir dibûn. Zaroyên êlê ji destên wan da hatibûn zarê. Roja ko ev herduyan xûn li ser zarekî nexistana, ew roj roja wan nibû. Êdî te digot qay ev herdu gurgana fêrî xûnê bûne. Devên wan bî- E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM BILÎCAN • 141
nanî gurgên derbuharî li xûnê ketibûn. Êdî berebere kiriyarên wan li rade û receyê derket û xelik ji destên wan werez bûn û hemû rojê gazindên wan dihanîn ba kalikê wan Hesêyi. Sikalaya wan dibirin bal Mîrî û ji destên wan gazinde dikirin. Lê dilê Mîrî li ber zaroyan dernediket û her demê digot: »Çi nake, zaro ne, zaro bînanî seqanin. Rojê heft caran hevdu digevizînin û dîsan tên û pêkve li ser dandûrekî dixon û vedixon.« Mîrî her yek bi curekî li ser serê xwe rêç dikir. Hesê jî herwekî Mîrî gazindekir her yek bi zimanekî nerm û lûs li ser serê xwe dûr dixist. Lê çi kesî tiþtek nedigote biçûkan. Ta ko rojekê Kerrî kevirek avît û çavê zarekê rijand. Kevir hema durust li bîbika çavê wî zarikî ketibû û çavê wî bilqijandibû. Li wê demê da bavê wî zarokî, gava ko ew sosreta giran bi çav dît, tûre bû, û li teberê derket û xwe bi Kerrî ra gîhand û du sîlên tûj li bineguha Kerrî da lêda û gotê: »Gor bi gorê bavê we jî hema bînanî we nehecimtî bû, heta ko gihîþte mafê xwe û lêdan cergên wî kunkunî kirin.« Li ser vê gotinê çend kes li ser zaroyên Silêmanî sil bûn û bi tundî bersiva wî dan û xeberên wan li hevdu xweþ nehat û pêþ da devojenî hevdu bûn û li dû ra dujînên krêt bi hev dan û li peyê ra hêriþ dane hev û bi pêsîra hevdu ra girtin. Ca bi destopiþkbûna wan ra, ji her alî mêr û jin daketin herafê meydanê û her di gavekê da þer dest pê bû. Dutîretî kete nav êlê û herdu desteyên êlê li ber hev peliþîn û þer giran bû. Ta ko mîr û Mela Ehmed û Mela Hesen û Hesê Dûdêyî xwe pê ra gîhandin, ji her aliyan neh, deh serî û sî çil mil û parxan þkestin. dijminatî û dutîretiyeke mezin kete nava êla Mîr Elî Siwarani da. Li dû vî þerê giran ra Mîr û Hesê û Mela Ehmed þêvir danîn û ro kirin û pîvan, ta ko hatin ser wê biriyarê, ko zaroyan biþînin ba mala apanên wan. Ta ko bi þandina wan ew dijiminatî û dutîretiya li nîveka êlê da ji holê rabe û bi wê hindê avekî li ser wî agirî da bikin. Lê hê þêvra dîwanxanê kuta nebibû, ko Kerr û Kuliki xwe bi dayîka xwe ra gîhandin û jê pirsîn: » Werdê ma bavê me kî ye?« — Bavê we Hesê ye. — Na Werdê, bavê te nabe bavê me. — Hesê bavê te ye, ne bavê me ye. Ya rast ji me ra bêje! Werdekê dîna xwe dayê taze kar ji karî bihorî ye. Taze neþê veþêre. Zaro pê hesiyan e. Ya baþ ew e, ko ya rastî ji wan ra bêje. Werdekê bi neçarî 142• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
- Page 91 and 92: — Bijî Silêman! — Her hebî S
- Page 93 and 94: Pîrqîn kete komelê û hemû keni
- Page 95 and 96: erpêlavka wan da. Hemû tev bi ken
- Page 97 and 98: Mîr Elî Siwaran ji cî hilqedimî
- Page 99 and 100: »Mîrîm bibexþîne! Bêdem bû.
- Page 101 and 102: 11 Hê çilê bûkê û zavayi dern
- Page 103 and 104: — Pîroz be Silêman! Çavên te
- Page 105 and 106: sotibûn. Lê newêrîbûn, ewê xw
- Page 107 and 108: a xwe, li komelê nihêrî. Li dû
- Page 109 and 110: kurt Silêman hema wisan rawestayî
- Page 111 and 112: »Ehmed Beg bibihorîne, ez pirsek
- Page 113 and 114: ka we çawa ye? — Kuro tiþtek n
- Page 115 and 116: dibûn, ko li ber zaroyan binê zan
- Page 117 and 118: içêrîne! Dajo dizgîna hespê ji
- Page 119 and 120: 14 Baranên havînî yên ser û bi
- Page 121 and 122: tenê kire rewtîn. Kakil li vê de
- Page 123 and 124: mehnegê dihat. Heftiyê carekê bi
- Page 125 and 126: hawariyê here. Lê mêrên hawariy
- Page 127 and 128: va, li koma þîngêran derket. Pî
- Page 129 and 130: 15 Þîneke giran li ser êla Mîr
- Page 131 and 132: Canpolato, serekpehlewano... Rûmet
- Page 133 and 134: 16 Hê du meh li ser wê qewimîna
- Page 135 and 136: Li demeke kurt da xîvet jêk weþi
- Page 137 and 138: — Çi nake hevalbiçûk e. — Xw
- Page 139 and 140: — Þûrê bavê xwe hildin! — N
- Page 141: Ker û Kulik þev û roj li ser ço
- Page 145 and 146: ida, çipika xûnê jê nedihat. Gu
- Page 147 and 148: »Gelî civata hêja! Ez pir sipas
- Page 149 and 150: erane da þarge digirtin. Lê kalk
- Page 151 and 152: »Xûþkê pirsiyar bêxewþe. Hûn
- Page 153 and 154: 19 Îsê Mîrî, mamê Silêmanî l
- Page 155 and 156: Neimet xurgun e. Hegera bêdûndati
- Page 157 and 158: Bi vê gotinê ra keniz hemû lê b
- Page 159 and 160: Komelê li her bareyê da diaxiftin
- Page 161 and 162: — Ewan jî her taze çûn. Ker û
- Page 163 and 164: qorixa hespaye. Hûn dikarin her ro
- Page 165 and 166: naþîhin. Lê eger hesip þev bêh
- Page 167 and 168: 22 Her þev gava ko Kerr û Kulik l
- Page 169 and 170: hîm kiribûn. Sosik qedem û Nijd
- Page 171 and 172: »Kuro bi hev ra rikêfî ser wan h
- Page 173 and 174: Lawên Werdekê lêdane pênc diz k
- Page 175 and 176: min revandiye. Þûþa dilê min bi
- Page 177 and 178: mîran rûdiniþt. Gava ko derî li
- Page 179 and 180: »Tu amadeyî lawê min?« Birînda
- Page 181 and 182: Mêvan li ber derê dîwanxanê raw
- Page 183 and 184: Li dû ra hevalên Xoceyi jî yekoy
- Page 185 and 186: 24 Piþtî çûyîna mêvanan û do
- Page 187 and 188: þûrekî, durust weke þûrekî t
- Page 189 and 190: Lê hûn herdu serpiþkin. We çi x
- Page 191 and 192: xudankirina mahîn û caniyê. Bi v
diçû. Xalê wî yê biçûk þeþ heft salan ji wî mezintir bû. Lê kerr wisan givirokî<br />
bibû, hema hindik mabû hindî wî lê bê. Zor caran li milmilanê da<br />
her rastî jî kerrî zora xalê xwe dibir û piþta wî ditewand, lê hê baþ pê<br />
nikarî. Xalê wî li ser gotina Hesêyi gelek caran xwe li ber da davîte erdê û<br />
yan jî li ber direvî û bi wî dida selimandinê ko li ber þikest xwariye. Ca<br />
hînga kerr bi wê hindê li ber piþika xwe ra diçû. Þa dibû. Per vedida. Li<br />
ser xwe diçû.<br />
Ker û Kulik bi vî cureyî li jêr destên kalikê xwe û dayîka xwe da perwerde<br />
dibûn. ewan li çar, pênc saliya xwe da li ser piþka zore fend û fêlên<br />
pehlewantiyê ketibûn.<br />
Êdî kerr û Kulik mezin bibûn û tenê dikarîn bi serên xwe herin nav<br />
zarûyên êlê û bileyzin. Ewan hemû rojê li danê leyzê da diçûne nav heval<br />
û hevtemenên xwe û dileystin. Leyzên cur be cur, yên weke; kabanê,<br />
melanê, holanê, pîtanê, matanê, gîzanê, cirîdanê, hestikêþevê, meydanê,<br />
cerdanê, dizgiranê, þeranê, çavþêrkanê, elanê û sedan leyzên dî. Lê kerr û<br />
Kulikên ko li ber destên dayîka xwe û kalik û her heft xalên xwe bi<br />
serbestî û xoþewîstî mezin bibûn, ser li ber çi zaroyan danedinîn û zor li<br />
hemûyan dikirin. Hewk û arama zaroyên êlê ji destên herdu birayan da<br />
nemabû. Navê kerr û Kuliki dihat, zaroyên êlê xwe vediþartin. Roj nebû<br />
ko kerr û Kulik serê zareke zomê neþkênin, milê yekê ji cî dernexin. Kerr<br />
û Kuliki çi bigotana zarok li xeberdaniya wan dernediketin. Komelê jî li<br />
ber Hesê Dûdêyî û li ber Werdeka diliþkestî deng nedikirin. Digotin<br />
zaron e çi nakin. Tênagîjin.<br />
Li leyza malkomalkoyê da her dem kerr li nexþa malîvan û sermezinê<br />
malê da dileyst. Kulik jî li gel kulîlka nebiya Mîrî, ko ew jî weke kerr û<br />
Kuliki paþbavî bû, bibû hevleyiz. Zaroyan kulîlk ji Kuliki ra siwar dikirin<br />
û li ber perda bûkiniyê peya dikirin. Kulîlk jî weke kerr û Kuliki xoþewîsta<br />
kalikê xwe bû. Xoþina komelê jî pir bi wê ra dihat. Lê berebere kulîlkê<br />
û Kuliki her rastî keyf bi hevdu dihatin. her di gel hevdu digeriyan û ji<br />
hevdu cuda nedibûn. Cîhana zarotiyê cîhaneke pir cuda ye. Herduyan<br />
dest li ustuyên hev ra dibirin û lali Hesê û Werdekê wan, hevdu<br />
radimûsan. Ca bi vê kiriyara wan hemû bi wan dikeniyan û pê xweþ<br />
dibûn.<br />
Ker û Kulik roj bi rojê mezin dibûn. Hindî roj li ser wan ra derbas dibû,<br />
hind diçûn dirtir û netirstir dibûn. Zaroyên êlê ji destên wan da hatibûn<br />
zarê. Roja ko ev herduyan xûn li ser zarekî nexistana, ew roj roja wan<br />
nibû. Êdî te digot qay ev herdu gurgana fêrî xûnê bûne. Devên wan bî-<br />
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM<br />
BILÎCAN • 141
Change language