Bilîcan - Nefel

Werdekê. Taze heftê Werdekê kuta bibû, ko komek ji xizm û kes û karên
mala Hesê Dûdêyî li xîveta wan da kom bûn.
Hesêyi gote Kewê:
»Keçê bêje bila herdu zarokan bînin. Bila Werdek jî bê.«
Li dû fermana Hesêyi ra, herdu zarok li nava pêçikan da hanîn xîveta
Hesêyi. Kewê û Werdek û pîrikên zaroyan jî dane dû herdu pêçikan û li
biniya xîvetê da rûniþtin. Werdekê serê xwe kiribû ber xwe. Þerm dikir.
Komelê herdu zarok li ser destan gerandin û nîþanî hev dan. Li dû ra
Hesê kolozê xwe li serê xwe deranî û berê xwe li ser koma xwe da kir û
got:
»Gelî xizm û kesên hêja! Îro roja navlêkirina zarokan e. Her yek ji we
du navên ko hûn hêjayî Werdekê û Silêmanî dizanin, binivîsin û bavêjin
nav kolozê min. Lê tikayê ji we dikim, ko tenê navên kurdî binivîsin. Em
kurd in. Pêdiviye, em navê kurdî li zarokên xwe bikin. Êdî em navên erebî
û romî û ecemî li biçûkên xwe nakin. Her gelekî navên xwe yên taybetî
hene. Eger em gelê kurd jî xwe gelekî serbixwe dizanin, debê ko em
jî navên kurdî li zaroyên xwe bikin. Her gel û bereyekê navên xwe yên
taybetî hene. Zimanê kurdî jî li vê barê da zimanekî pir zengîn e. Êdî
nabe ko em navên neyî Kurdî li zarokên xwe bikin. Navên nîþtimanî
nîvek ji serxwebûnêye.«
Li dû fermana Hesêyi ra bû çîreçîra qeleman li ser kaxetan geriya. Her
kesê gorî wîst û pêxoþî û zanîna xwe cotek nav nivîsîn û avîtin nav kolozê
Hesêyi. Hesê berê xwe li ser Werdekê da kir û gotê:
»Lawo lê tu çima nanivîsî!?«
Îca li dû gotina xwe ra qelem û kaxeta xwe dirêjî layê Werdekê kir.
Werdekê qelem û kaxeta bavê xwe hilda û du nav li ser nivîsî û avîte nav
kolozê Hesêyi. Li dû ra koloz dane destê Pêþengê nebiyê Hesê û gotinê:
Pêþeng li nav wan kaxetan da tenê kaxetekî hilîne.
Pêþengî kaxetek li nav kaxetan hilgirt û da destê Hesêyi. Hesê qetê kaxetê
jev vekir û weha xwend:
Ker û Kulik!
Þîrqîn kete komelê û hemûyê bi hev ra pîrozbayî li Hesê û Kewê û
Werdekê kirin:
— Pîroz be!
— Nav li cîhanê bin!
— Navdêr bin!
— Mêrxas bin!
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 137