Bilîcan - Nefel

Kakilî zanî ko tiþtek heye û li derfendê wec vergirt û got:
— Silo? Ew êdî nabêje ez Silo me. Ew êdî serekpehlewan û zavayê
serekpehlewan û mêrê pehlewanê ye.
Ew jî weke Ehmed Begî li navê Siloyi keniya.
Li vê demê da Ehmed Begî kûþkê xwe xûz kir û dengê xwe nizimand û
gote Kakilî:
— Erê Kakil, karekî min ketiye aliyê te.
Kakil bi zendeman lê nihêrî û got:
»Ezbenî, ez li xizmeta te dame. Tu bêje ez zaroyên xwe li ber lingê te û
Mîrî da ser jê bikim.«
Kakil bi van teklîfên xwe ra guhên xwe mûç û çavên xwe zil kirin û li
nav çavên Begî nihêrî.
Ehmed Begî tûka xwe daqurtand û got:
— Lê divê ko çi kes pê nizanibe ha!
Kakilî bi saw û sosret pirsî: .
— Çiye ezbenî?
— Siloyi...
Lê nikarî gotina xwe bidomanda. Di gel anîna navê Siloyi dest avîte
berîka xwe û kîsikek zêr deranî û danî ber Kakilî û gotê:
— Hanê hilde û saleke dî êdî nebe þivan!
Kakilî kîskê zêran hilanî û li destê xwe da hilteqiland û bi wateyek pirsiyarane
li nav çavên Begî nihêrî.
Beg gotê:
— Serê Siloyî giraniyê li leþê wî dike.
Kakilî kîsik li jêr qerpalên xwe da veþart û pirsî:
— Ezbenî çi kar ji destên min tê?
— Gelek kar ji destên te tên, Kakil.
Ehmed Begî kûþkê xwe li ser tatiki ber bi Kakilî þiqitand û herdu nêzîkî
hev bûn û bi hûrgilî bi hev ra ketin gift û goyê. Dajo ji dûrva tenê hej û
livên wan û destên wan didît.
Êdî gift û goya wan kuta bibû. Ehmed Beg rabû þipê. Kakilî gazî dajoyî
kir:
Kuro hespê Begî bîne!
Dajo hespê Begî anî. Kakilî li zengiya Begî ra girt û Beg li komeytê
kapreþ siwar bû û xatirê xwe ji wan xwest û dîsan ber bi çepa Bexlecî û
Zanga Xûnê kudand.
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 117