Bilîcan - Nefel

içêrîne! Dajo dizgîna hespê ji destê Kakilî vegirt û hesp ber bi kaniyê bir.
Ehmed Beg û Kakil jî ber bi ciyê çarberiyê çûn. Kakilî got: Erê bi serê
Mîrî, ez pîs dikuxum beg.
— Na ,na Kakil þev sarin lewra. Te xwe daye sirê. Yekê jî Kakil êdî tu
kal bûyî. Ma wisan nîne ?
Îca bi gotina xwe ra keniya. Kena wî keneke çêkirok û qestîka bû. Îca bi
vê kena xwe ra li nav çavên Kakilî nihêrî.
— Erê Xwedê êdî kalbûnê li min kar kiriye. her rastî jî ka kiyê heval û
hevtemenê min dibin þivan? Rûyê nedariyê reþ bibe! Ez çi bikim. Koma
kulfetan ustuyê min xwar kiriye.
— Xudê tu rast dibêjî. Kesekî hevtemenê te nikare þivantiyê bike. Tu jî
gereke xwe li sir û sermayê biparêzî. Êdî dema wê hindêye ko tu li mal da
bimînî û Kinê ji te ra xizmetê bike. Êdî gereke tu þeveder nemînî.
Ev cara yekê bû, ko Ehmed Begî weha li dema Kakilî dipirsî û weha bi
xomalî bi wî ra xeber dida û laqirdî dikir. Kakil li vê rewþa Ehmed Begî û
axiftinên wî yên dilovanane ra kete gumanan û di dilê xwe da got:
Gurgên kîjan çiyayî mirine ko dilê Ehmed Begî bi min diþewite? Li nav
hizran da çû û got:
— Erê Xwedê Ehmed Beg, dema min û vehisiyanê ye. Lê ez çi bikim
nedarî ye. Tu jî ko yarmetiya me nakî!
— Çima, çima ewê jî bibe.
Kakilî nizanî ka yê çawa bibe. Çi serederî ji wê rewþa Ehmed Begî nekir.
Patika xwe xurand û tatikê þivantiyê ko li ser da razabû, ji erdê hilanî û
dakuta û ser ji nû tatik raxist û gote Ehmed Begî:
»Fermo Beg!«
Beg çarmêrkî li ser tatikê þivanî rûniþt û got:
»Ê... Kakil te got ko em arîkariya te nakin!«
— Na, na ezbenî min yarî kir. Me çi hebe jî, ji dewlet serê te û Mîriye.
Xudê bila me ji te û Mîrî ra gorî bike!
— Herê Kakil ev dajoyê te çawa ye?
— Kurekî aram û li bera xwe da ye.
— Ew jî naxwaze bibe serekpehlewan?!
Îca bi vê pirsa xwe ra bi tirane keniya.
— Ew jî li siya serê te û Mîrî da ye, ko þivanên we jî dibin mêrxas û
pehlewan.
— Herê rastî nîveka te û Silo çawa bû?
Vêca gava ko navê Siloyî anî, didanên xwe lê çîrikand.
116• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM