Bilîcan - Nefel

Lê Remo pehlewan baþ li ser xû û xideyên wî ketibû. Ewî dizanî, gava
ko Ehmed Beg bixwaze raza dilê xwe eþkere bike, pêþ da xwe hêrs dike û
paþê bi yarî û laqirdiyekê nerm û êm dibe û bi êminatî derê sendoqa dilê
xwe li ber mirovî vedike. Ev e bû, ko Remoyi êdî dest jê nekiþand û gotê:
»Ezbenî were ya dilê xwe ji min ra bêje! Were navê wê bêje min! Were
ka kî li dilê te da ye. Were ji min ra bêje!«
— Tu çi dibêjî Remo? Ez çi serederiyê ji gotinên te nakim.
— Tu baþ serederiyê ji gotinên min dikî, lê tu xwe li ser va dibî. Ez ya
çavhêþîn dibêjim. Ewa ko þev û roj dilê te li nav hev da digivêþe. Ewa ko
te bi dil û can çav berdayê. Ez wê dibêjim.
— Hey lê mala te jî ava bûyî! Tu radizêy erdên kaþ, dibînî xewnên þaþ
Ya çavhêþîn êdî jina mêrê xwe ye.
— Ez jî dizanim êdî ew ya mêrê xwe ye, lê wekî...
Lê xeber li dêvî da ma. Zimanê wî giran bû. Tûk li hewkê da zuha bû.
Bi zorê karî tûka xwe qurtva bike.
— Lê wekî çi?
— Lê wekî nexþeyek hebe.
— Nexþeyek çawa?
— Ne te bixwe jî hema hêca basa nexþan dikir.
— Diqewime nexþa min tiþteke dî be, tu nexþa xwe bêje!
Remoyê pehlewan dengê xwe nizim kir û serê xwe kûþkê xwar kir û xwe
ber bi Ehmed Begî kiþand û gotê.
— Were em jê ra telbendekê danin. Gîrekê jê ra venên û ewî li ser rêka
xwe hilînin. Me ko ew li ser rêka xwe hilda, ya çavhêþîn ji te ra, û
serekpehlewanî jî ji min ra.
— Gîreke çawa Remo?
— Divê em li ser bihizirin û jê ra gîreke baþ venên.
— Ewê ko ez dinasim, nakeve çi gîr û telbendan. her rastî jî mêrik
mêrekî çeleng e.
— Telbenda ko ez danim û gîra ko ez venêm, çi çeleng û çabûk nikarin
jê bifilitin.
— De bêje kanê tu yê gîreke çawa jê ra venî?
— Tu bixwe ji min baþtir dizanî. Rewþa jiyana sereþivanê mihiyan pir
aloz e. Belengazî komek zarokên wî hene. Nikare baþ xudan bike. Em
gereke arîkariya wî bikin.
— Sereþivanê mihiyan?!
— Erê. Ew jî kerbên wî li Silo vedibin. Tu tenê ji min ra bêje kanê nîve-
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 111