Bilîcan - Nefel

»Ehmed Beg bibihorîne, ez pirsekê ji te bikim, tu dilê xwe nakî?«
— Na! Bêje ka tu yê çi bipirsî?
— Van rojana tu çima weha posîdeyî û tim li hizran da yî?
— Qet Remo tu nahêlî xelk ji xwe ra bihizire jî!
— Na ezbenî, wisan nîne. Lê hizirîn heye ta ko hizirîn.
— Yanê çi Remo?
— Ezbenî çend rengên hizirînê hene. Ev hizirîna te rengê wê hindê
dide, ko Yezdan nekirî, gîrodariyek ji bo te hatibe pêþ. Bi serê Mîrî eger
gîrodariyeke te hebe, ez bi can û mal va li ber te rawesta me. Giyanekî
min heye, ezê ewî jî li rêka te da bext bikim.
— Na, Remo, zor sipas! Min çi gîrodarî çine ye.
— Tu bi serê Mîrî, tu ji min veneþêre!
— Kuro Remo gîrodariya çi! Mirov debê bîr û hizran bike. Biponije.
Nexþan bikiþîne. Li bara jiyana xwe û gel û welatê xwe da bihizire.
— A, ezbenî te baþ got. Mirov debê nexþan bikiþîne.
— Remo nexþa çi?
— Ezbenî nexþa paþerojê, nexþa jînê, ya jinê.
Gava ko Remo pehlewanî ev risteya got, çûr ma li nav çavên Ehmed
Begî nihêrî.
Ehmed Begî jî li wî mêze kir. Çavên wan kete nav hev. Ehmed Begî serê
xwe hejand û xwe kenand û jê pirsî:
— Kuro Remo jina çi? Tu ko dizanî ez zewicîme.
— Erê ezbenî, ez dizanim tu zewiciyî. Lê ...
— Lê û çi?
Ehmed Beg û Remo pehlewan li biçûktiyê da, bi hev ra bûn. Di gel hev
mezin bibûn. Hevleyz û hevtemen bûn. Li ser xû û xide û reftar û akarên
hevdu ketibûn. Ya dilên hevdu dizanîn. Nîveka wan pir xweþ bû. Razên
xwe yên sergirtî jî ji hev venediþartin. Her çi heba Ehmed Begî ji Remo
ra digot. Lê vê carê ev raza xwe ji wî vediþart. Hindî Remo kunckolî dikir
û ew hildikola, hind diçû Ehmed Beg rijdtir dibû. Lê Remoyi dest jê nekiþand.
Her bir û anî û qiseyek li vir û yek li wê dihanî, ta ko xeberan ji bin
zimanê Ehmed Begî bikiþîne. Lê Ehmed Begî jî dixwest ko Remo bixwe
wê razê ser veke.
Remoyi dîsan çavên xwe kutan nav çavên Ehmed Begî û gotê:
»Ez nizanim tu çi ra ya rast nabêjî min?«
Ehmed Begî diroda teqla dengê xwe guhest û kûþkê xwe tûre kir û got:
»Ezê çi ji te veþêrim Remo!«
110• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM