Bilîcan - Nefel
Bilîcan - Nefel Bilîcan - Nefel
înganên beyaran û sorgul û sosin û sumbul û benefþe û þevbo û nêrgizên xuristen e. Mirovî li ber vê bêhnê mest û gêj dibe û di gavekê da giþtî derd û kulên vê cîhana xortxapîn ji bîra mirovî diçe. Lê ev sermestî û serxweþiya hind dom nake. Lewra ko ew bayê wisan bêhinveker û canbexþ û dilhebîn ne ji gav da, hema li çavqirpandinekê da, hema li bêhnvedanekê da tê guher rînê. Wisan ne ji gav da tê guherînê, ko mirov vediciniqe. Dewsa bêhna gul û benefþeyan, bêhna sir û seqem û zuqum û zemherîrê jê difûre. Ne ji gav da, we lê tê, ko ew bayê wisan bêhnveker, bêhna merg û mirinê jê tê. Ew nermebayê aram, ne ji gav da wisan dirinde dibe, ko kumê mirovî ji seri direvîne. Wisan tund û guj dibe, ko çi giyanliberek nikare xwe li ber bigire û destekî li seri, yekî li piþtê, li dû durbe û pesêvekê digere. Eger ew giyanlibere mirov be, xwe davêje ber pesêva kevir yan dîwarekî. Yan jî çavên xwe li kor, kendal, zang, zinar, û kûleyekî digerîne, ta ko penahê bibe ber û ji destê wê seqema giyanveroj rizgar bibe. Eger ew giyanlibere ajeleke dirinde be, xwe davêje landa xwe ya zivistanî û ji derketina xwe ya derva poþman dibe. Eger kêz û kurm û cir û canewer be, xwe li celx û qelîþtekên erdê da, li bin kevir û lîpan da, li hêlûn û kun û kunlîs û kûlikên xwe da, xwe dilemisîne û vediþêre. Lê ev bayê demdemkiyê derbuharê hindek caran lap tûre dibe. Wisan tûre û þêt û har û dîn û tepoyî dibe, ko çi giyanliber neþên li ber rawestin û heylo li kûlik, celx, durbe, pesêv, land, kûle û hêlûnan da jî xwe naêþirînin. Ew baya wisan gur û guj dibe, ko berfa kuþregirtî ji erdê radike û li nav çavên giyanliberan da lê dide. Ewir û esman berev dibin. Rûçikê þîne esmani berebere gewir dibe û dibe rûçkê sîrfiroþan. Esman dibe pîrejineke li nav salan da çûyî, porgewir û pirçaloz. Pîreke lorik lê xerabûyî, bi bolebol û bilmebilm. Wisan tund û tirþ û navçavan bi girê dibe, ko mirov sawa kulê jê digre. Mirov nawêre lê mêze bike. Durust hîngaye, ko berfa çîl û kever li nav çavên giyanliberan direþîne û wan li ber sir û seqemê dilerizîne. Lê hê demeke xurt nebihoriye, hê te dewsa xwe germ nekiriye, ko dîsan ser ji nû ewir û esman jev berdidin û hewa vedibe. Sîngê esmani qulqulkî dibe û berebere esmanê sayî dilê mirovî vedike. Gultên hevgirtiyên ewiran wekî komikên ramiyariyên bêtifaq û hevduxor, birbirî dibin û li hevdu têne bi paþpaînan û dibijiqin û tekoteko li gultên biçûk û bêreng da, xwe bi perê asimani va dizeliqînin. Li gavekê da ew esmanê ewirayî, sayî dibe. Sayiyeke þîn û pîrozeyî. Weke armûþê peng. Wisan saf û hulo dibe, ko rewneq dikevê. Tava canbexþ û cîhanronîker dizeliqîne pêsîra E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM BILÎCAN • 9
erdê sikî sar û di gavekê da sîngê erdê disincirîne. Tu dibêjî qey her tiþt derew bû. Ne berfê karê barînê dikir û ne ewiran karê girînê, ne jî pîra esmani karê por û pirçwerînê. Her tiþt ne ji gav da reng û rûyê xwe diguherin. Givegiva bayê dir, dibe nermebayekî canhebîn û dilveker. Bager û bakirêve û tîpî cîhên xwe didin hulmebayekî nerm û sivik û bêhnvekerê buharî. Tava germ dîsan piþta mirovî, û dîtir giyanliberan ya sar û tevizî germ dike. Lê hê jî teltên ewirên gewir û gerok li rex û kujên esmanê þîn û bêbinî da lev digerin. Tu dibêjî qey hevdu wenda kirine. Gultên çiremijê xwe bi cengelên bilindciyan û bi serê qûçên birekan va, bi sereyal û yalçînan va dadiliqînin. Tav diqijilîne. Lê hê te çêja germayê di leþê xwe da baþ seh nekiriye, ko dîsan teltên ewirên jevberdayî û bijiqî destên yêkatiyê didin hev û berevî ser hev dibin. Sireke sar divizînê û teltên ewran dîsan berevî ser hevdu dibin. Dîsan cîhana ronahî, reþ û tarî dibe. Tav xwe vediþêre. Piþtî sireke sar, ko li mejiyê hestikên giyanliberan da kar dike, pirûskpirûsk berf jor da tê. Bi barîna berfê ra berebere sira sar veditexire û ba dadinê. Li dû ra pirûskên berfê pil bi pil mezin û mezintir dibin û berebere dibin kuliyên gir û kever. Hêdî hêdî ew kuliyên berfê dibin þilope. Îca her kuliyeke berfê wekî kotireke çîle kever nermik nermik jor da xwe berdidin ser sîngê erdê. Lê ev kotirên kever hê piyên wan negiheþtine erdê, diavin û ji nav diçin. Temenê van kuliyana wisan kurt e, ko mirov nikare cudatiya nîveka hebûn û nebûna wan û naweya bûyîn û nebûyîna wan bihejmêre. Temenê hindek tiþtan li cîhanê da wekî temenê van kuliyana kurt û hindik e. Wisan kurt û hindik e, ko mirov nizane kînga çavên xwe li cîhana ronahî vekirin û kengê ji cîhanê koç kirin. Hê çavên xwe li cîhana ron venekirine, hê piyên xwe nedanîne ser topa axê, temenê wan kuta dibe û ji nav diçin. Lê berewajî wan, hindek tiþt jî temenê wan dûr û dirêj e. Bînanî wan kuliyên berfê, ewanê ko ev e çendik û çend hezar salin li serê çiyayên bilinde cîhanê ketine û ta roja îro jî qet hê navê aviyan û bihojtinê nebihîstine. Meriv dikare ji temenekî wisan ra temenekî herehereyî bêje. Herçend ko çi tiþt li vê keyhanê da herehereyî nîne û nikare hetahetanî wekî xwe bimîne. Lê kêm hêz hene ko bikaribin tiþtên wiha bi sanahî ji holê rakin û bikin mêvanê nemanê. Ne germaya havînê li wan kar dike, ne jî sermaya zivistanê. Ne tavî û teyrok û reþêþkên tunde baranê bi wan dikarin û ne jî hêza bahoz û bakurofê dikare wana ji cî bileqîne. Her tenê tiþtek heye. Ew jî tiþteke gelekî pês û pintî û kotî ye. Erê ew jî; kurmê darê ne ji darê be, riziyana darê tuneye. Ew berfa xudanê temenê 10• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
- Page 1 and 2: oman NEFEL PERWÎZ CIHANÎ Bilîcan
- Page 3 and 4: 2•BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.CO
- Page 5 and 6: Perwîz Cihanî: Bilîcan Weþanxan
- Page 7 and 8: 6•BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.CO
- Page 9: Bayê derbuharê tevî tava þîrog
- Page 13 and 14: ma van herdu evîndarên bêmiraz w
- Page 15 and 16: çendîn caran dujmini avîtibû se
- Page 17 and 18: dida: wan gumguman....wan gumguman.
- Page 19 and 20: 3 Silîv Beg, mîrekî gelhebîn û
- Page 21 and 22: Di gel van hemû derdana Îsê jî
- Page 23 and 24: xwe, ridênsipî û þêvirdaran go
- Page 25 and 26: yê dî nedikir. Çendîn caran ber
- Page 27 and 28: Dûlka xwe hejand û xwe avîte ber
- Page 29 and 30: Silêmanî xwe gîhande pira darîn
- Page 31 and 32: avê bû, ko ji bejna wî dikiþiya
- Page 33 and 34: Silêmanî. Silêman bi pêxiþik h
- Page 35 and 36: »Ay Xudêyo çende xweþkok e, tu
- Page 37 and 38: avê bû, ko bînanî dîneke serme
- Page 39 and 40: vaye daketine nav dilê deþtê da.
- Page 41 and 42: 5 Der û deþt, gelî û newal, dar
- Page 43 and 44: ûye û ji bona min xew li çavên
- Page 45 and 46: dibû, banz dan. Av wisan bi guj di
- Page 47 and 48: û peþkiya pêsîra zinarî; kavir
- Page 49 and 50: Gel xwe wê tîne lo qirþan û qal
- Page 51 and 52: cendek ketiye? Evan çawa bêhna go
- Page 53 and 54: Germayeke tund ji libên xîza daxb
- Page 55 and 56: ezê devê xwe girê bidim!? » Bi
- Page 57 and 58: 6 Kutaya meha Adarê ye. Her tenê
- Page 59 and 60: xîvetan tuneye. Xîvet li ber hev
erdê sikî sar û di gavekê da sîngê erdê disincirîne. Tu dibêjî qey her tiþt<br />
derew bû. Ne berfê karê barînê dikir û ne ewiran karê girînê, ne jî pîra esmani<br />
karê por û pirçwerînê. Her tiþt ne ji gav da reng û rûyê xwe<br />
diguherin. Givegiva bayê dir, dibe nermebayekî canhebîn û dilveker.<br />
Bager û bakirêve û tîpî cîhên xwe didin hulmebayekî nerm û sivik û bêhnvekerê<br />
buharî. Tava germ dîsan piþta mirovî, û dîtir giyanliberan ya sar<br />
û tevizî germ dike. Lê hê jî teltên ewirên gewir û gerok li rex û kujên esmanê<br />
þîn û bêbinî da lev digerin. Tu dibêjî qey hevdu wenda kirine.<br />
Gultên çiremijê xwe bi cengelên bilindciyan û bi serê qûçên birekan va,<br />
bi sereyal û yalçînan va dadiliqînin. Tav diqijilîne. Lê hê te çêja germayê<br />
di leþê xwe da baþ seh nekiriye, ko dîsan teltên ewirên jevberdayî û bijiqî<br />
destên yêkatiyê didin hev û berevî ser hev dibin. Sireke sar divizînê û<br />
teltên ewran dîsan berevî ser hevdu dibin. Dîsan cîhana ronahî, reþ û tarî<br />
dibe. Tav xwe vediþêre. Piþtî sireke sar, ko li mejiyê hestikên giyanliberan<br />
da kar dike, pirûskpirûsk berf jor da tê. Bi barîna berfê ra berebere sira sar<br />
veditexire û ba dadinê. Li dû ra pirûskên berfê pil bi pil mezin û mezintir<br />
dibin û berebere dibin kuliyên gir û kever. Hêdî hêdî ew kuliyên berfê<br />
dibin þilope. Îca her kuliyeke berfê wekî kotireke çîle kever nermik nermik<br />
jor da xwe berdidin ser sîngê erdê. Lê ev kotirên kever hê piyên wan<br />
negiheþtine erdê, diavin û ji nav diçin. Temenê van kuliyana wisan kurt<br />
e, ko mirov nikare cudatiya nîveka hebûn û nebûna wan û naweya bûyîn<br />
û nebûyîna wan bihejmêre.<br />
Temenê hindek tiþtan li cîhanê da wekî temenê van kuliyana kurt û<br />
hindik e. Wisan kurt û hindik e, ko mirov nizane kînga çavên xwe li<br />
cîhana ronahî vekirin û kengê ji cîhanê koç kirin. Hê çavên xwe li cîhana<br />
ron venekirine, hê piyên xwe nedanîne ser topa axê, temenê wan kuta<br />
dibe û ji nav diçin. Lê berewajî wan, hindek tiþt jî temenê wan dûr û dirêj<br />
e. Bînanî wan kuliyên berfê, ewanê ko ev e çendik û çend hezar salin li<br />
serê çiyayên bilinde cîhanê ketine û ta roja îro jî qet hê navê aviyan û bihojtinê<br />
nebihîstine. Meriv dikare ji temenekî wisan ra temenekî herehereyî<br />
bêje. Herçend ko çi tiþt li vê keyhanê da herehereyî nîne û nikare<br />
hetahetanî wekî xwe bimîne. Lê kêm hêz hene ko bikaribin tiþtên wiha bi<br />
sanahî ji holê rakin û bikin mêvanê nemanê. Ne germaya havînê li wan<br />
kar dike, ne jî sermaya zivistanê. Ne tavî û teyrok û reþêþkên tunde baranê<br />
bi wan dikarin û ne jî hêza bahoz û bakurofê dikare wana ji cî bileqîne.<br />
Her tenê tiþtek heye. Ew jî tiþteke gelekî pês û pintî û kotî ye. Erê ew jî;<br />
kurmê darê ne ji darê be, riziyana darê tuneye. Ew berfa xudanê temenê<br />
10• BILÎCAN E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
Change language