Bilîcan - Nefel

înganên beyaran û sorgul û sosin û sumbul û benefþe û þevbo û nêrgizên
xuristen e. Mirovî li ber vê bêhnê mest û gêj dibe û di gavekê da giþtî derd
û kulên vê cîhana xortxapîn ji bîra mirovî diçe. Lê ev sermestî û
serxweþiya hind dom nake. Lewra ko ew bayê wisan bêhinveker û canbexþ
û dilhebîn ne ji gav da, hema li çavqirpandinekê da, hema li bêhnvedanekê
da tê guher rînê. Wisan ne ji gav da tê guherînê, ko mirov
vediciniqe. Dewsa bêhna gul û benefþeyan, bêhna sir û seqem û zuqum
û zemherîrê jê difûre. Ne ji gav da, we lê tê, ko ew bayê wisan bêhnveker,
bêhna merg û mirinê jê tê. Ew nermebayê aram, ne ji gav da wisan
dirinde dibe, ko kumê mirovî ji seri direvîne. Wisan tund û guj dibe, ko
çi giyanliberek nikare xwe li ber bigire û destekî li seri, yekî li piþtê, li dû
durbe û pesêvekê digere. Eger ew giyanlibere mirov be, xwe davêje ber
pesêva kevir yan dîwarekî. Yan jî çavên xwe li kor, kendal, zang, zinar, û
kûleyekî digerîne, ta ko penahê bibe ber û ji destê wê seqema giyanveroj
rizgar bibe. Eger ew giyanlibere ajeleke dirinde be, xwe davêje landa xwe
ya zivistanî û ji derketina xwe ya derva poþman dibe. Eger kêz û kurm û
cir û canewer be, xwe li celx û qelîþtekên erdê da, li bin kevir û lîpan da,
li hêlûn û kun û kunlîs û kûlikên xwe da, xwe dilemisîne û vediþêre. Lê
ev bayê demdemkiyê derbuharê hindek caran lap tûre dibe. Wisan tûre û
þêt û har û dîn û tepoyî dibe, ko çi giyanliber neþên li ber rawestin û heylo
li kûlik, celx, durbe, pesêv, land, kûle û hêlûnan da jî xwe naêþirînin.
Ew baya wisan gur û guj dibe, ko berfa kuþregirtî ji erdê radike û li nav
çavên giyanliberan da lê dide. Ewir û esman berev dibin. Rûçikê þîne esmani
berebere gewir dibe û dibe rûçkê sîrfiroþan. Esman dibe pîrejineke
li nav salan da çûyî, porgewir û pirçaloz. Pîreke lorik lê xerabûyî, bi bolebol
û bilmebilm. Wisan tund û tirþ û navçavan bi girê dibe, ko mirov
sawa kulê jê digre. Mirov nawêre lê mêze bike. Durust hîngaye, ko berfa
çîl û kever li nav çavên giyanliberan direþîne û wan li ber sir û seqemê dilerizîne.
Lê hê demeke xurt nebihoriye, hê te dewsa xwe germ nekiriye, ko dîsan
ser ji nû ewir û esman jev berdidin û hewa vedibe. Sîngê esmani qulqulkî
dibe û berebere esmanê sayî dilê mirovî vedike. Gultên hevgirtiyên
ewiran wekî komikên ramiyariyên bêtifaq û hevduxor, birbirî dibin û li
hevdu têne bi paþpaînan û dibijiqin û tekoteko li gultên biçûk û bêreng
da, xwe bi perê asimani va dizeliqînin. Li gavekê da ew esmanê ewirayî,
sayî dibe. Sayiyeke þîn û pîrozeyî. Weke armûþê peng. Wisan saf û hulo
dibe, ko rewneq dikevê. Tava canbexþ û cîhanronîker dizeliqîne pêsîra
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BILÎCAN • 9