inprimitzeko bertsioa PDFn - Armiarma

64
AUÑEMENDIKO LOREA
ko ate ondoan diñodana: euskaldunak alegiñak egin bear ditue, ill arteraiño,
euren lurra, euren ekanduak eta euren berbeta ederra gordeten:
arrotza gogorrean iaurti daiela erritik kanpora: ugre arteko gauzetan
geuk izan bear dogu nagusi, etxekoetan etxekoak izan bear daben senera:
lapurrak ostu dauskuena beti da gurea, gizaldiak igarota bere eta geure
etxera ekarten saiatu bear dogu: bidezko gauzea da lapurren ondoan bizi
dana lapurren bildur eta beti esna bizi izatea; baiña ez da ondo erbestekoari
gorrotoa gordetea atserrritarra dalako beste baga: gauza okerra da
guri egindako gaiztakeria ez aztutea, naiz eta gaiztakeririk mingarriena
izan, niri egin deustena dan legez... Lurbira guztikoai parkatuten deutset,
lurbira guztikoai parka eska naiakue, eta Iaungoikoak parkatu daidala
neuri... Ondo esan dot, Amando iauna?
—Ain ondo eze zuk emen esan dozuna euskaldun guztiak iakitea
eta ikastea gura neuke... Arituizu, neure anai maitea, Iesukristo gure
Iaunaren gorputz, odol eta Iaungoikotasun guztia zure sendagarritza.
Berak parkatu daizuzala zure uts egiteak eta eroan zaizala betiko gozotasunera.
Artu eban Arnoldok gure Iauna, eta gelditu zan ixillik, begiak itxita,
eskerrak emoten. Iltzakotzat artu zeitekean, ain egoan zirkiñik bagea,
baiña bere biotza iñoiz baiño bizi eta gartsuagoa eukan bere Iaunaren
aurrean.
Arnoldori bake-bakean itxita, Amando eta lagunak urten eben gelatik
kanpora, soiñeko eta oiñetakoak aldatuteko, bearra bere baeuken eta;
eta aldatu ondorean ioan ziran sutondora, piska bat epelduteko usteagaz.
an egoan beste gizon bat bere, soiñekoak legortuten. Iosepek ekarri eban
osagillea zan, eta, ziñoanez, Arnoldok ez eukan osatuterik. odolik bere ez
eutsan billatu, tin-tin edo bultzadarik bere ez, izaera auldua eukan, eta
olango bati Iaungoikoak emon eikeon osasuna, beste lurreko osagarriak
ez. Buruko zauria ez zan ain andi andia: barruan eukan gatxa, barruan,
eta gatx zarra.
—Eta laster amaitu bear dau? —itandu eban Amandok.
—Nire ustez —erantzun eban osagilleak— ez dau ordu beterik
iraungo.
—Gora noa ni —esanda, ioan zan Amando gaixoaren gelara.
Orduantxe asi zan inkesaka Arnoldo. Arnasarik ezin eban artu,
atseden bat gorputzari ez alde batera ez bestera ezin emon eutsan, burua
izertara bere ezin eban ondo euki, izerdi larri otza asi iakon.
Amandok azkenengo Sakramentua edo Orio Donea eutsan:
Txomin Agirre
—Riktrudis —deitu eban gaixoak— ni banoa eta gauztxo bat esan
nai neuskizu zeuri bakarrik. Azkenengoa!
—Esan egidazu, aita, gura dozuna.
—Adalbaldo orrek... iñoiz aitatuko baleutsu ezer... baietz esan eikeozu.
Ona da bera eta... norbait bear izan ezkero... bera baiño oberik ez
dozu billatuko... euskaldunen artean bere. Ori da nire guraria.
—Neurea bere bai, aitatxo.
—Bai?... Noiztik?
—Ikusi nebanetik, iauna.
—Pozik ilten naz... Iaungoikoak bedeinkatu zaiezala biok... nik
legez... Egizue bakea, eta euskaldunen ona... maite ditut eta!...
Azkenengo berbak izan ziran. Artu eban eskuetan kurutze donea,
osta osta ezpanetaraiño eroan ekan, eta aoa zabalik, Amandok berba
onak esanaz parkamena emoten eutsala, il zan euskaldun bikaiñ argidotarra...
Urrengo goizean ikusi eben Lope auzokoak, aginduren batzuk egitera
zioala, erdi lotan, narras, nagi eta gogo barik, eta itandu eutsen:
—Zelan da, Lope, ugazaba?
—Ill da.
—Ill? Aiñ laster? Zer izan dau bada?
—Ptxe... Ill bearra. Ego aizeak baiño urte geiago eukan eta...
65