ROPETABLOID ENG_NED

WWW.ROPE.BLUE
JOURNAL OF ROPE #8 MARSEILLE (FR)
ROPE JOURNAAL #8 MARSEILLE (FR)

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021
ACT
FLOOD
VLOED

WWW.ROPE.BLUE
Ça sert à quoi (waar dient dit voor)
‘Ça sert à quoi?’ ‘Geen idee mama,
maar we zullen het toch maar dragen.
We volgen dat blauwe ding dat uit het
water komt.’
40, nee 50, nee zeker 60 mensen
komen van het strand aangelopen om
mij uit het bootje te dragen. ‘Meneer!
Meneer! Ça sert à quoi ?’ ‘Geen idee hoe
lang, naar waar en waarom maar we
lopen gewoon mee. Zo leuk is dit!’ En
moeders die mij in paniek voorbijlopen
hun kinderen zoekend die zomaar mee
zijn meegelopen. Opgeslokt door mij,
de Grote Vriendelijke Rope. Het is een
wonder. 60 mensen die niet weten wat
ze doen of waar ze heengaan, en toch
dit doen en ergens heengaan.
We komen aan op een ander strand.
Meneer Ief toont wat schetsen.
‘Misschien kunnen we Rope in een
rechte lijn leggen? Dan moeten hier en
daar wat mensen zich verplaatsen.’ Zegt
mijnheer Ief. ‘Oh, maar dat vinden wij
niet erg meneer.’ ‘Maar ik heb eigenlijk
graag dat u blijft zitten mevrouw, dat
Rope onder uw strandstoel passeert.
En daar is een blauw tentje helemaal op
het einde. Daar gaan we naartoe.’
Overal stijgen er Ça sert à quoi’s op,
alsof het hele strand in een waas van
onwetendheid is beland. Maar meneer
Ief legt aan iedereen uit dat hij het ook
niet weet en ik -het blauwe touw- nog
minder. Maar juist DAT, in combinatie
met mijn omvang, is heel fijn. En mensen
begrijpen het. Dat het ‘sert à quelque
chose’ om mij (het-niet-wetende-meteen-grote-omvang)
in een perfecte lijn
te leggen. Dat het mooi is, de mensen
en dingen zo kriskras, en ik volledig
uitgelijnd middenin. En dat die rechte
lijn het resultaat is van 1000-den Ça
sert à quoi’s die op miraculeuze wijze
werden omgetoverd in een Ça sert à
quelque chose! ‘We begrijpen het nog
niet helemaal maar net genoeg om u te
helpen meneer. Het is mooi wat u doet
dankuwel.’
Na een tijdje kom ik in rechte lijn aan bij
het blauwe tentje. ‘Hallo mevrouw en
mevrouw. Ik heb het touw in een rechte
lijn gelegd, ziet u zoals op dit schetsje,
en dit tentje was een oriëntatie punt
omdat het boven iedereen uitstak.’
Zegt meneer Ief. ‘Wij willen niet op de
foto meneer.’ Zegt Coco. ‘Maar allez
Coco, dat is niet erg!’ Zegt Malika.
Hassan, haar man, wilt maar al te
graag. Hij neemt een selfie met meneer
Ief. Malika, Coco en al hun kinderen
lachen van op afstand met Hassan. Hij
vraagt of meneer Ief het blauwe tentje
wil hebben want het is toch stuk, niet
stuk maar een beetje geplooid. ‘Ça sert
plus als een tentje.’ Zegt hij.
Rope
Marseille, 23/08/2021.
Ça sert à quoi (What is this for?)
‘Ça sert à quoi?’ ‘I don’t know, Mum,
but we’ll carry it anyway. We’ll follow
that blue thing that comes out of the
water.’
40, no 50, no at least 60 people come
running from the beach to carry me out
of the boat. ‘Mister! Mister! Ça sert à
quoi ?’ ‘No idea to where or why but we
just walk along. This is so much fun!’
And mothers who run past me in panic,
looking for their children who have just
run along. Swallowed up by me, the
Big Friendly Rope. It is a miracle. 60
people who do not know what they are
doing or where they are going, yet do
this and go somewhere.

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021

WWW.ROPE.BLUE

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021
We arrive at another beach. Mister Ief
shows some sketches. ‘Maybe we can
lay Rope in a straight line? Then some
people have to move here and there.’
Says Mister Ief. ‘Oh, but we don’t mind
that sir.’ ‘But I’d actually like you to
stay seated ma’am, that Rope passes
under your beach chair. And there’s a
little blue tent at the very end. That’s
where we’re going.’
Ça sert à quoi’s rise everywhere, as if
the whole beach had fallen into a haze
of ignorance. But Mister Ief explains to
everyone that he doesn’t know either
and I -the blue rope- even less. But just
THAT, in combination with my size, is
very nice. And people understand. That
it ‘sert à quelque chose’ to put me (the
not-knowing-with-a-large-size-rope)
in a perfect line. That it is beautiful:
the people and things so criss-crossed,
and I fully aligned in the middle. And
that this straight line is the result of
thousands of Ça sert à quoi that were
miraculously transformed into a Ça
sert à quelque chose! ‘We don’t quite
understand it yet but just enough to
help you Mister. It’s beautiful what you
are doing, thank you very much.’
towered over everyone. Says Mister Ief.
‘We don’t want to be in the picture sir.’
Says Coco. ‘But Coco, that’s alright!’
Says Malika. Hassan, her husband, is
very keen. He takes a selfie with Mister
Ief. Malika, Coco and all their children
laugh with Hassan from a distance.
Hassan asks if Mister Ief wants the blue
tent because it is broken, not broken
but a bit wrinkled. Ça sert plus a tent.
He says.
Rope
Marseille, 23/08/2021.
After a while I arrive at the blue tent in
a straight line. ‘Hello madam and miss.
I have laid the rope in a straight line,
you see as on this sketch, and this tent
was a point of orientation because it

WWW.ROPE.BLUE

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021

WWW.ROPE.BLUE
ACT
VANNIETS
NOTHING
Vanalles en vanniets.
Ze hebben me voor de bar van Sonia
gelegd. Julie vraagt of ik binnen
mag. Ief legt de mensen in de bar uit
wat ik ben. Hij roept want de muziek
staat luid en hij wilt dat iedereen het
kan horen. Karim zegt dat het hier
hard is. Dat dit de armste plaats van
Europa is. En dat het hier oorlog is. Ik
lig tussen de tafels. Julie vraagt Sonia
of ik langs de achterdeur van de bar
weer naar buiten mag. Ze moedigen
mensen aan die verspreid staan over
mijn hele lengte. Een groep kinderen
komt helpen, en plots duwen ze me
door de smalle deur naar buiten tot
aan een grasveld onder een gigantisch
appartementsgebouw. Mensen kijken
uit de ramen naar beneden. ‘Dat we
hier niet mogen blijven. Dat ze hier
vanalles naar beneden smijten. En dat
de hele dag lang.’ Zegt iemand. En ik
zie rond mij de betekenis van vanalles:
pampers, batterijen, een oud surfpak,
afgevreten beenderen en achter mij
gooit iemand de inhoud van een emmer
uit het raam. Liggend op het vanalles
en naar boven kijkend naar de ramen
van waaruit het vanalles naar beneden
wordt gegooid voel ik een groot
vanniets in mij. Moest ik ogen hebben
zouden er onophoudelijk tranen vloeien
uit dit grote vanniets.
Mohamed, een van de kindjes, stelt
voor om mij in de vorm van een huis te
leggen en dan een foto te maken van
hun, de kinderen, in dit huis. Ief probeert
me te verplaatsen. De kinderen blijven
op mij liggen. De kinderen willen een
huis maken maar willen toch ook geen
huis maken want geen huis maken is
gemakkelijker of normaler en Ief sleurt
aan mij en eigenlijk wilt Ief ook geen
huis meer maken zodat er uiteindelijk
niemand nog een huis wilt maken.
Er vloeien nog meer tranen uit mijn
vanniets. Het is het grote vanniets
denk ik, waarom er hier niets te maken
valt. En uit de oogjes die de kinderen
wel hebben vloeien er ’s nachts zeker
tranen, die opborrelen uit hun grote
vanniets, waarmee ze ook vandaag weer
niets kunnen maken hebben.
‘Hallo daar!’ Roepen Ief en Julie naar een
meisje op het tiende verdiep. ‘Kan U een
foto maken van ons?’ vraagt Julie. ‘Wat?’
Roept het meisje. ‘Een foto van ons. We
roepen je ons nummer en dan kan je de
foto doorsturen.’ ‘Dat het niet gaat.’
Roept het meisje. ‘Of we naar boven
mogen komen.’ Vraagt Julie dan. ‘Ief hier,
hij is ongevaarlijk en sympathiek.’ Icham,
Ahmed, Mayron en Hamadi lopen met
Ief mee. Dat er bloed voor de ingang lag,
zeggen ze. En dat het hier oorlog is. Dat
ze hier niet willen wonen. En of ze hun
namen willen opschrijven want hij vergeet
anders hoe ze noemen.
‘Sonja, bedankt dat we in je bar mochten
komen, zo dwars er door.’ Zegt Ief. En hij
hoopt om Karim nog terug te zien in de
bar want hij wilt heel graag nog met hem
praten maar de muziek staat nog luider
en iedereen staat recht en beweegt mee
op de muziek en praten gaat zeker niet
meer gaan. Ief loopt naar buiten en Sonja
doet de metalen achterdeur dan maar
dicht.
Rope
Marseille, 24/08/2021.
Nothing.
They put me in front of Sonia’s bar. Julie
asks if I can come in. Ief explains to the
people in the bar what I am. He shouts
because the music is loud and he wants
everyone to hear it. Karim says that it is
hard here. That this is the poorest place
of Europe. And that it is war here. I am
lying between the tables. Julie asks Sonia
if I can go out through the back door of
the bar. They encourage people who are
scattered all over me. A group of children
come to help, and suddenly they push me
out through the narrow door to a lawn
below a huge apartment building. People
look down from the windows. ‘That we
are not allowed to stay here. That they
throw everything down here. And all day
long. Someone says.’ And around me I
see the meaning of everything: nappies,
batteries, an old surf suit, shattered
bones, and behind me someone throws
the contents of a bucket out of the
window. Lying between everything
and looking up at the windows from
where everything is being thrown
down, I feel a great nothing in
me. If I had eyes, tears would flow
continuously from this great nothing.
Mohamed, one of the children,
suggests to put me in the shape of
a house and take a picture of them,
the children, in this house. Ief tries
to move me. The children stay on top
of me. The children want to make a
house but they don’t want to make
a house because not making a house
is easier or more normal and Ief tugs
at me and actually Ief doesn’t want
to make a house anymore so in the
end nobody wants to make a house.
More tears flow from my nothing. It’s
the big nothing I think, why there is
nothing to make here. And from the
eyes that the children do have, there
are certainly tears flowing at night,
bubbling up from their big nothing,
with which, again, they have been
able to make nothing today.
Hello there! shouted Ief and Julie
to a girl on the tenth floor. Can you
take a picture of us? What? Shouts
the girl. A picture of us. We’ll call
you our number and then you can
send the picture.’ ‘That it doesn’t
go.’ Shouts the girl. ‘Whether we can
come upstairs.’ Then asks Julie. ‘Ief
here, he’s harmless and sympathetic.’
Icham, Ahmed, Mayron and Hamadi
walk along with Ief. That there was
blood in front of the entrance, they
say. And that it is war here. That
they don’t want to live here. And
that they should write down their
names because otherwise he would
forget what they are called.
‘Sonja, thanks for letting us into
your bar, right through it.’ Says Ief.
And he hopes to see Karim again in
the bar because he would really like
to talk to him but the music is even
louder and everyone is standing up
and moving to the music and talking
is definitely not going to happen. Ief
walks out and Sonja closes the metal
backdoor.
Rope
Marseille, 24/08/2021.

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021

WWW.ROPE.BLUE

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021

WWW.ROPE.BLUE

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021
ABSOLUTE
ABSOLUUT
ACT

WWW.ROPE.BLUE
Van Rope naar Ring
Zeker 30 mensen dragen mij in een
rechte lijn onder een grote ark. In
het midden van het plein maken mijn
dragers een scherpe bocht naar links
en volgen er een cirkelvormige lijn op
de grond. De omtrek van de cirkel is
net zo lang als ikzelf waardoor ik na
60 meter mijn einde ontmoet. Nu ben
ik een ring. Mijn dragers wandelen in
een cirkel verder waardoor ik langzaam
rond mijn as draai. De mensen op het
grote plein komen dichterbij en kijken
naar mij, naar deze vreemde, traag
draaiende blauwe ring. Ik kijk naar alle
verbaasde gezichten die aan mij voorbij
trekken. Alsof ik in het museum van de
verbazingen ben en er alle soorten te
zien krijg. De verbazing van het kind
voor de schaduw op de grond. De luide
verbazing van de wakkere jongens. De
in zichzelf gekeerde verbazing.
‘Wat is dit? Gaat er iets gebeuren? Geef
ons iets! Een langzaam dagend inzicht
in wat jullie aan het doen zijn is ook al
goed! Wat is dit? Wat doen jullie?’
Maar de dragers en ikzelf -de blauwe
ring- geven niets prijs en draaien
langzaam verder. Nu ik een gesloten
ring ben blijft iedereen van me weg.
Hoe anders dan wanneer ik een hoop
touw ben in een boot. Na een derde
ronde lopen de mensen uit de cirkel,
daar waar ze eerst in de cirkel waren
gestapt, en verander ik weer langzaam
in een touw. Ik had gerust voor altijd
deze langzaam draaiende ring kunnen
zijn, verwarmd door de zon, afgesloten
van alle mensen en enkel verbonden
met mezelf.
Rope
Marseille, 25/08/2021.
From Rope to Ring
At least 30 porters walk with me in
a straight line under a large ark. The
circle is as big as I am, so after 60
metres I meet my end. I have become
a ring. The people on the large square
come closer and look at me and I look
at all the surprised faces that pass
me by. As if I were in the museum of
astonishment and could see all kinds.
The astonishment of the child in front
of the shadow on the ground. The loud
astonishment of the awake boys. The
introverted astonishment.
‘What is this? Is something going to
happen? Give us something! A slow
insight into what you are doing is also
good! What is this?’ What are you
doing?’
But the porters and I -the ring- don’t
give anything away and slowly turn
around. A second and a third round.
And then we turned left again, and I
turned into a rope again. I could have
easily been this slowly spinning blue
ring forever, warmed by the sun, cut off
from the world and only connected to
itself.
They put me in a heap. All the porters
are on me. “What is your Terminus?
Zamza asks Ief. Ief says he doesn’t
know. ‘But what is your terminus?’ He
asks. ‘Like a tram, you have to have an
end point. What is your terminus?’ As
if Ief hadn’t understood the question.
‘That we don’t have anything specific
in mind.’ Says Ief. That it is a journey
without a specific destination and that
the journey will end when nothing new
is discovered. That will be the end. But
Zamza is not satisfied with this answer.
‘What is your terminus?’ He asks again.
Rope
Marseille, 25/08/2021.

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021

WWW.ROPE.BLUE

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021

WWW.ROPE.BLUE

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021

ACT4
HOOP
HOPE
WWW.ROPE.BLUE
De verdeling van de tomaten
Ik ga naar binnen via de voordeur van
Yazid en Samia, in de keuken staan
drie mensen te koken, ik passeer een
meisje die in de woonkamer op de
grond een grote pot soep mixt. Voor
mij staat het raam open dat uitgeeft
op het terras. Yazid legt me over de
ballustrade. Een verdiep lager staan
mensen in een tuintje die me opvangen
en tussen de planten leggen in de tuin.
Tegelijkertijd wordt mijn andere deel
via de trappen naar beneden gebracht
naar een donkere ruimte vol bakken
met tomaten. De ruimte is nu vol met
ronde, rode tomaten en een lang, blauw
touw. Aan het einde is een opening die
uitgeeft op mijn andere einde dat in
het tuintje tussen de planten ligt. Ze
trekken me verder naar buiten, langs
een plancha, potten sla en bekertjes. Al
deze mensen zijn hier omdat ze Yazid
en Samia graag zien.
Yazid woonde vroeger in barakken op
een grasvlakte hier wat verder. Soms at
hij er vogels op, als hij echt honger had.
De barakken waren een tijdelijke stad
voor alle aangespoelde mensen in deze
stad. De barakken werden afgebroken
en deze appartementen kwamen in de
plaats. Het stukje gras onder zijn balkon
heeft hij omgetoverd tot een tuin, zoals
veel andere stukjes gras in deze wijk.
Het kot onder zijn keuken is een miniverdeelcentrum
voor groenten en fruit.
Vandaag worden er tomaten verdeeld.
Hun kleine tuintje is een bron van hoop
voor deze buurt. Het is een microutopia,
een verbeelding van hoe wonen
en leven in deze Noordelijke wijk anders
kan zijn.
We zullen jullie niet langer in het
ongewisse laten. Zeggen de tomaten.
We zullen je niet langer in het
ongewisse laten maar straks verdwijn
jij in de handen van tientallen vrouwen
-ja meestal zijn het vrouwen- naar alle
uithoeken van deze wijk in potten en
panen waarvan je nog nooit gehoord
hebt. Zeg dus maar al vaarwel tegen
je vrienden, je goede vrienden. Ik zeg
tegen de tomaten dat ik geen vrienden
heb. De tomaten lachen en wrijven over
hun dikke buiken. Hahaha. Wij moeten
natuurlijk ook wel bekennen dat wij
jou soort nog nooit hebben gezien. Wij
zijn de gelukkigste tomaten van de
wereld. Hier in de handen va Yazid en
in de handen van onbekende vrouwen
en potten en pannen waarvan je nooit
gehoord hebt.
Overal zijn mensen, overal is er eten
en overal wordt er gekookt in en rond
het huis van Yazid. En er komen nog
meer mensen aangestroomd. Allemaal
mensen die houden van Yazid. En
ook de onbekende Vrouwen komen
aangestroomd en laden hun tassen vol
met tomaten. Hun handen zijn leeg,
hun zakken vol. Alle handen van alle
mensen nemen mij op dragen mij uit de
keuken, door de living, door de kelder
en het terras naar buiten. Dat gaat niet
zo eenvoudig want het appartement,
de mensen en ik zijn in een 60 meter
lange knoop verwikkeld. We laten
de knoop dan maar voor wat hij is en
wandelen al zingend - ON N’EST PAS
FATIGUE!- als 1 onontwarbare knoop
van mensen, rode tomaten en blauwe
touwen door de wijk van Yazid.
En zo wandelen we langs alle tuintjes.
Samen met de gelukkigste tomaten
van de wereld -hahaha hij is alleen hij
is alleen wat een bijzondere soort!
Rope.
Marseille. 26/08/2021
The distribution of tomatoes
I am in the kitchen (where people are
cooking), in the living room (where a
girl is sitting on the floor mixing soup
in a big pot), in a dark room under the
kitchen (which is full of containers of
tomatoes) and on the terrace (where I
am hanging over the balustrade). I am
everywhere. As if I am many ropes at
once and in an inextricable knot with
Yazid’s flat.
There are many of us today. The
daughters-of-Yazid-who-are-notdaughters-of-Yazid
(who love him as
if he were their father), the Unknown
Women of the neighbourhood, the
growers, the children, us and many
others. People sit on me, children
crawl under me. As if I am many ropes
at once and in an inextricable knot
with all the people here.

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021
Yazid used to live in barracks on a
grassy plain. Sometimes he would eat
birds there if he was really hungry. It
was supposed to be a temporary city
for all the stranded people in this town.
The barracks were demolished and
these concrete blocks were put in their
place. He turned the patch of grass
under his balcony into a garden, like
many other pieces of grass here in this
district. The shed under his kitchen is
a mini distribution centre for fruit and
vegetables. Today, tomatoes are being
distributed.
It goes like this. Yazid puts his tomatoes
outside and the Unknown Women arrive,
loading their bags with tomatoes. The
tomatoes disappear with them to all
corners of this district, to pots and pans
that you have never heard of. They may
not know it but Yazid is an alchemist.
In the dark room under his kitchen, he
gives his tomatoes ‘Upperroots’ with
which they connect to other things and
people, and with which those people
and things can connect to each other.
The daughters-of-Yazid-who-aren’tdaughters-of-Yazid,
the Unknown
Women, the growers and the children
put their arms in the air and carry
me out of the flat. That’s not so easy
because the flat, the people and I are
tied in a 60-metre long knot. We leave
the knot for what it is and walk through
Yazid’s district singing - On n’est pas
fatigue! - like one inextricable knot of
people, red tomatoes and blue ropes.
Rope.
Marseille. 26/08/2021

WWW.ROPE.BLUE

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021
Epiloog
EPILOGUE

WWW.ROPE.BLUE
Hallo,
Vandaag zijn wij terug gegaan naar waar we de
tweede dag waren: de plek van vanalles en vanniets.
Maar deze keer zonder Rope. Op zoek naar en naar
een sprankeltje hoop en naar… Momobio. Julie en ik
leerden hem zes maanden geleden kennen tijdens
de zoektocht naar locaties voor Rope. Momobio
was er aan het werk in een tuintje. Tussen het
appartementsgebouw waar ze alles uit de ramen
gooien en het huisje van Monsieur Fraiches.
Monsieur Fraiches woont in een idyllisch huisje
te midden al deze appartementen. Net niet op
werpafstand van alles wat ze er uit de ramen
gooien. Terwijl Monsieur Fraiches er zijn kinderen
grootbracht zag hij de buurt achteruitgaan. Zelf
was hij ooit ook een sprankeltje hoop. Met buren
deed Monsieur Fraiches herstellingen aan de
appartementen en onderhield hij de tuinen. Maar
voor Monsieur Fraiches is er geen hoop meer voor
deze plek. ‘C’est trop tard.’
Of hij wist waar Momobio was? ‘Die is in een andere tuin
aan het werken, achter de appartementsgebouwen.’
Zei hij. In het buurtcentrum geven ze ons vage
aanwijzingen over deze andere tuin. We lopen
een andere wijk in en vragen aan jongeren op
straat of ze Momobio kennen en weten waar hij
is. Uiteindelijk komen we terecht in de ‘Espaces
educatifs Bricabracs’. Ik loop een gebouwtje binnen,
roep hallo, krijg geen antwoord maar zie in de een
foto hangen van Momobio met een kip in zijn armen!
Iets later vinden we elkaar, in de grote tuin achter
het gebouw. Momobio onderhoudt de tuinen samen
met de kinderen van het schooltje ‘Espaces educatifs
Bricabracs’. Hij woont naast het klasje, omdat hij
zijn leven momenteel niet op orde krijgt. Tijdens
het naar buiten lopen duwt hij een papiertje in mijn
handen waarop een gedicht staat geschreven. ‘Je
suis un lion. Je suis une tomate. Je suis condamne
dans un chambre. Qui suis-je ?’ As jij een tomaat
bent voor deze buurt Momobio, dan ben jij hoop
voor deze plek. Jij bent de mooiste Momobio. De
mooiste. Zoals het tuintje van Yazid.
Fijn dat U meelas.
Hello,
Today we went back to where we were on the second
day: the place of ‘everything’ and ‘nothing’. But this
time without Rope. In search of a glimmer of hope
and of… Momobio. Julie and I got to know him six
months ago during the search for locations for Rope.
Momobio was working in a little garden. Between
the apartment building where they throw everything
out of the windows and Monsieur Fraiches’ house.
Monsieur Fraiches lives in an idyllic little house in
the middle of all these flats. Just a little way from
everything they throw out of the windows. While
Monsieur Fraiches was raising his children, he saw
the neighbourhood deteriorate. He himself was
once a glimmer of hope. With neighbours, Monsieur
Fraiches did repairs to the flats and tended the
gardens. But for Monsieur Fraiches, there is no hope
for this place anymore. ‘C’est trop tard.’
Did he know where Momobio was? ‘He is working
in another garden, behind the apartment buildings.’
He said. At the community centre, they give us
vague directions about this other garden. We walk
into another neighbourhood and ask young people
on the street if they know Momobio and where he
is. Eventually, we end up in the ‘Espaces educatifs
Bricabracs’. I walk into a building, shout ‘hello’,
get no answer but see a picture of Momobio with a
chicken in his arms! A little later, we find each other
in the large garden behind the building. Momobio
maintains the gardens together with the children
from the little school ‘Espaces educatifs Bricabracs’.
He lives next to the classroom, because he cannot get
his life in order at the moment. As we walk outside,
he pushes a piece of paper into my hands on which a
poem is written. ‘Je suis un lion. Je suis une tomate.
Je suis condamne dans un chambre. Qui suis-je?’ If
you are a tomato for this neighbourhood Momobio,
then there is hope for this place. It’s nice when the
stories start to write themselves and we only have
to pluck the sentences from the street.
Thank you for reading along.
Ief (and Rope).
Ief (en Rope).

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021
Rope is een touw van 60 meter lengte en 30 cm breed.
Te groot gemaakt, functieloos, en daardoor altijd te veel,
te eigenaardig, te ongepast.
Rope is a rope 60 meters long and 30 cm wide. Made
too big, functionless, and therefore always too much,
too peculiar, too inappropriate.
Ief Spincemaille reist rond met dit non-object, op zoek
naar manieren om het tijdelijk deel te laten uit maken
van het dagdagelijkse leven van mensen en dingen. Rope
is een reiziger die om onderdak vraagt, niet wetende of
en bij wie het dit zou krijgen.
Ief Spincemaille travels around with this non-object,
looking for ways to make it temporarily part of the
everyday life of people and things. Rope is a traveler
asking for shelter, not knowing if and with whom he
would get it.
Dit dagboek beschrijft vier geënsceneerde ontmoetingen
die Spincemaille sinds meer dan een jaar in Marseille
heeft gecreëerd, tussen Rope en de inwoners van deze
stad. Sommige ontmoetingen waren niet aangekondigd
maar creëerden een enorme energie en uitwisseling,
zoals de aankomst van Rope in een sloep op het strand
van Corbiere. Andere ontmoetingen waren wel voorbereid,
zoals de namiddag bij Yazid en Samia. Een dag die
helemaal werd vormgegeven voor Yazid, die Spincemaille
tijdens de prospecties in de Noordelijke wijken leerde
kennen.
Deze ontmoetingen zijn alleen mogelijk dankzij de enorme
bereidheid van de bewoners om letterlijk en figuurlijk
plaats te maken, de tijd te nemen, te kijken, te luisteren
en dit totaal andere object (tegelijk concreet en utopisch)
tijdelijk een rol van betekenis te laten spelen in hun dagelijks
leven. Rope brengt zo wat ver weg was dichtbij
en verbeeldt nieuwe manieren waarop mensen en dingen
samen kunnen bestaan.
Rope zal van 2021 tot 2023 een deel van zijn/haar enorme
lichaam in Marseille achter laten om het verhaal verder
te laten gaan met de hulp en de betrokkenheid van
de inwoners en de gemeenschappen.
This diary describes four staged encounters that Spincemaille
has created in Marseille for more than a year,
between Rope and the inhabitants of this city. Some
encounters were not announced but created an enormous
energy and exchange, such as Rope’s arrival in
a sloop on the beach of Corbiere. Other encounters
were prepared, like the afternoon at Yazid and Samia.
A day that was completely designed for Yazid, whom
we got to know during the prospecting sessions in the
Northern neighborhoods.
These encounters are only possible thanks to the enormous
willingness of the residents to literally and figuratively
make room, to take the time, to look, to
listen and to allow this totally different object (at once
concrete and utopian) to temporarily play a significant
role in their daily lives. Rope thus brings what was far
away close and imagines new ways in which people and
things can exist together.
Rope will leave part of its enormous body behind in
Marseille from 2021 to 2023 to allow the story to continue
with the help and involvement of its inhabitants
and communities.

WWW.ROPE.BLUE
De reis van Rope in Marseille is een project
van het ‘Festival de Marseille’, in het kader
van BE PART, met steun van het programma
‘Europe creative region’ en de Vlaamse
Overheid. Met medewerking van de haven
van l’Estaque, ‘les Rameurs de Marseille’,
l’ADDAP13, Sonia en de ‘Bar le Delyse’, ‘Coco
Velten’, ‘La Cloche’, ‘Groupe SOS’, ‘l’Après M’,
‘Lévêque Family Project’, ‘Yazid Bendaïf’ en
zijn vereniging Terre d’entraide et de partage,
Foresta, l’Alliance savinoise, ‘l’association des
locataires de Font Vert’ en vereniging ‘Dihya’.
Rope is een project van Atelier Ief Spincemaille.
Julie Moreira-Miguel: inhoudelijke begeleiding,
productie, coördinatie en relaties met het
publiek
Svetlana Boitchenkoff: productie.
Pernette Bénard : productieleiding.
Valentine Leys Legoupil : vertaling journaal
Pierre Gondard: foto’s dag 1 en 3.
Olivier Sarrazin : video
Léa Durand : communicatie.
Rope’s journey in Marseille is a project of the
‘Festival de Marseille’, in the framework of
BE PART, with the support of the programme
‘Europe creative region’ and the Flemish
Government. With the collaboration of the
port of l’Estaque, ‘les Rameurs de Marseille’,
l’ADDAP13, Sonia and the ‘Bar le Delyse’,
‘Coco Velten’, ‘La Cloche’, ‘Groupe SOS’,
‘l’Après M’, Lévêque Family Project”, “Yazid
Bendaïf” and his association Terre d’entraide
et de partage, Foresta, l’Alliance savinoise,
“l’association des locataires de Font Vert”
and association “Dihya”. Rope is a project of
Atelier Ief Spincemaille.
Julie Moreira-Miguel: content management,
production, coordination and public relations
Svetlana Boitchenkoff: production.
Pernette Bénard : production management.
Valentine Leys Legoupil : translation newsreel
Pierre Gondard : photos day 1 and 3.
Olivier Sarrazin : video
Léa Durand : communication.

ROPE JOURNAL #8, MARSEILLE, FRANCE. 2021
www.facebook.com/iefspincemaille/
www.instagram.com/iefspincemaille/
www.iefspincemaille.com