12.07.2015 Views

Untitled - Cinéma Nova

Untitled - Cinéma Nova

Untitled - Cinéma Nova

SHOW MORE
SHOW LESS

Create successful ePaper yourself

Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.

ID E Cet hiver, le <strong>Nova</strong> fêtera son dixième anniversaire!Une occasion que nous prendrons pour revisiter, dès janvier,la programmation du <strong>Nova</strong> depuis 1997… Tout au long d'unprogramme de dix semaines, nous vous proposerons non pasun "best of" mais bien un choix (forcément partial) effectuéparmi les cinéastes, musiciens et autres invités qui ont marquéces dix années. Toutes vos suggestions sont évidemmentles bienvenues, mais avant le 1er novembre. Par ailleurs, aucours de ces dix ans, il vous est peut être arrivé de prendre au<strong>Nova</strong> des photos, d'y filmer ou d'y enregistrer quelque chose(rencontres, concerts, soirées...)... Si le coeur vous en dit, envoyez-noustoute matière visuelle, sonore ou autre avant finnovembre. Nous en ferons bon usage, vous verrez…Deze winter viert <strong>Nova</strong> haar tiende verjaardag! Wij nemende gelegenheid te baat om vanaf januari een blik te werpenop tien jaar <strong>Nova</strong>. En wie zegt 10 jaar, zegt 10 weken waarinwe je niet echt een "best of" voorschotelen, maar wel wel eenzeer subjectieve keuze onder de filmmakers, de muzikantenen andere genodigden die hun stempel drukten op <strong>Nova</strong>. Doeje duit in het zakje en laat ons voor 1 november weten wat jouwsuggesties zijn! Trouwens, misschien is het je overkomen omin de loop van dit deccenium <strong>Nova</strong> te filmen, te fotograferen,er iets op te nemen (concerten, ontmoetingen...)? Je kan onsje visuele, sonore of andersoortige sporen bezorgen voor eindnovember. Wij zullen er goed gebruik van maken tijdens ditverjaardagsprogramma, je zal wel zien...!


Pg. 17Epinay-sur-Seine, à la périphérie de Paris. Dans le centrecommercial de la Cité de la Source, complètement à l'abandon,l'épicerie d'Ali est le seul lieu où les habitants du quartier peuventencore se rencontrer. C'est ici que la réalisatrice installe sacaméra et y filme une étonnante galerie de portraits, reflet de lagrande mixité de la population du coin mais aussi de sa conditionsociale et économique. Sans jamais tomber dans le compassionnel,et avec des pointes d'humour ici et là, Chantal Briet réussi leEpinay-sur-Seine in de periferie van Parijs. In het winkelcentrumvan de Cité de la Source, helemaal verlaten, is de kruidenierszaakvan Ali nog de enige plek waar bewoners elkaar kunnenontmoeten. Hier filmt Chantal Briet een verbazende reeks portretten,een weerspiegeling van de mix van de bevolking in deze wijken hun sociale en economische leefomstandigheden, zonder datze in de val trapt van medelijden. Met humoristische accenten hierpari de nous faire découvrir la grande humanité de ces personnes,de tout âge et de tout bord, qui pour la plupart vivent dansdes conditions de misère. Tourné sur une période de quatre ans"Alimentation générale" se présente comme une sorte de journalfilmé sur la vie de ce quartier. C'est un film qui a aussi sa facepolitique en témoignant des incongruités qu'il peut y avoir dansl'aménagement d'une cité "dortoir".en daar slaagt ze erin ons de menselijke kant van de cité te latenzien, met mensen van allerlei slag en van alle leeftijden die meestalin miserabele omstandigheden leven. “Alimentation générale”is een soort gefilmd verslag over vier jaar leven in deze wijk. Hetis een film met een politieke dimensie die getuigt van de onrechtvaardighedendie zo’n wijk in de “banlieue” in zich draagt.Composé de cinq parties, "Across the border" est une incursionpolyglotte dans ces pays récemment intégrés à l'UnionEuropéenne. Cinq réalisateurs (de Pologne, République Tchèque,Slovaquie, Hongrie et Slovénie) s'intérrogent sur l'idée desfrontières en ce début de nouveau millénaire, ainsi que sur lesquestions de "nation", "identité" et sur le concept "d'Europe". Ilsnous embarquent dans un voyage où nous traversons des paysageset des mentalités différents, où nous rencontrons plein depersonnages de "la porte d'à côté" qui nous racontent, à leur manière,la façon dont ils vivent le chamboulement des frontières etl'intégration à l'Europe. "Au-delà de la frontière", de la vieille à lanouvelle Europe, le film démontre que, contrairement à ce qu'onpourrait penser, les différences entre les cultures et les stylesde vie restent bel et bien visibles. Chaque film révèle un style etun ton propres (sérieux, absurde, comique, poétique ou encoreenchanté), mais le tout, assurément, est un cours en cinq leçonsdans la mentalité la plus enfouie de nos nouveaux voisins.“Across the Border” is een uit vijf onderdelen opgebouwde,veeltalige ontdekkingstocht bij de jongste leden van de EuropeseUnie. Vijf regisseurs (uit Polen, Tsjechië, Slowakije, Hongarijeen Slovenië) staan stil bij het idee van “grenzen” in dit nieuweMillennium, evenals bij termen als “natie-staat”, “identiteit” en hetconcept Europa. Ze nemen ons op sleeptouw doorheen landschappenen verschillende mentaliteiten, waarbij we vele “Jan met depet” ontmoeten die elk op hun eigen manier vertellen over hunervaring met het ondersteboven gooien van de grenzen en hun integratiein Europa. Over de grenzen heen, van het oude naar hetnieuwe Europa, toont deze film duidelijk aan dat -in tegenstellingmet wat we zouden kunnen denken- de verschillen tussen culturenen levensstijlen duidelijk zichtbaar blijven. Elke film heeft zijneigen stijl en tonaliteit (serieus, absurd, komisch, poëtisch of zelfsbetoverend), maar allen zijn ze zonder uitzondering een les in vijfdelen over de meest intieme mentaliteit van onze nieuwe buren.Tekfestival: "aux frontières du monde…en Occident". C'estun festival qui se déroule chaque année à Rome et qui, dans un esprittrès proche de celui du <strong>Nova</strong>, propose une sélection de filmsd'auteurs de production récente. Le festival a par ailleurs pourcaractéristique d'associer la découverte d'un "certain" cinémaavec une réflexion sur la société contemporaine. Sans oublier quel'équipe s'évertue aussi à être distributeur, en Italie, de films dit"difficiles" qui échappent à une distribution cinéma multi-salles.Mai 2007: rendez-vous pour la sixième édition!Tekfestival: “Over grenzen van de wereld… in het Westen”.Een festival dat jaarlijks in Rome doorgaat en dat - in een ingesteldheidnauw verwant aan deze van <strong>Nova</strong> - een reeks recenteauteursfilms voorstelt. Het specifieke van Tek is dat het de ontdekkingvan een bepaald soort cinema lieert aan bedenkingen over dehedendaagse maatschappij. Zonder te vergeten dat de Tek-ploegook verdeler is in Italië van zogenaamde “moeilijke” films die vergetenworden door de grote distributiehuizen. In mei 2007 kan jenaar de zesde editie van Tek gaan!


Ewa, une jeune femme polonaise, débarque en Autricheavec sa fille pour y faire la cueillette des fraises. Une fois le travailsaisonnier terminé un bus doit la ramener en Pologne. Mais….profitant d'une halte, Ewa s'enfuit. L'espoir d'une vie meilleure lapousse ainsi à vivre en quasi clandestinité, acceptant toutes sortesde petits boulots de survie. Un jour elle rencontre Marold, unagent immobilier, qui lui souffre d'autres malheurs. Une nouvellevie démarre pour elle, que difficilement on pourrait lui envier…Ewa, een jonge Poolse, belandt met haar dochter in Oostenrijkom er aardbeien te plukken. Eén maal de seizoensarbeidgedaan, neemt een bus hen mee, terug naar Polen. Maar, van eenhalte profiterend, slaat Ewa op de vlucht. De hoop op een beterleven duwt haar in de clandestiniteit waar ze allerlei soorten jobsaanvaardt om te overleven. Op een dag ontmoet ze Marold, eenvastgoedmakelaar die haar in het ongeluk stort. Een nieuw levenvangt aan, één dat weinig benijdenswaardig is….Premier long métrage de Ruth Mader, "Struggle" se situe dans lalignée de ce nouveau cinéma autrichien qui avec austérité, et sansfaire de concessions, décortique les phénomènes d'aliénation denotre société. Faisant recours à très peu de dialogues, et adoptantle parti pris de cadrages quasi cliniques, la réalisatrice nous livreun film extrêmement dense au niveau des atmosphères. Un filmqui dénonce de façon frontale l'homogénéisation et l'effacementdes identités.“Struggle” is de eerste film van Ruth Mader, geheel in de lijn vande nieuwe Oostenrijkse cinema die vastberaden en zonder toegevingende fenomenen van vervreemding ontleedt in onze maatschappij.Met weinig dialogen en klinische kadrering, levert defilmmaakster ons een beladen werkstuk af wat atmosfeer betreft.Een film die op frontale wijze de homogenisering en de vervagingvan identiteit blootlegt.'D'abord on les menace de leur casser les jambes et puison les envoie tenir compagnie à des avocats, managers et diplomates…Les interceptations téléphoniques d'une préstigieuseagence d'escorte girls de Vienne nous dévoilent comment desjeunes femmes de l'Europe de l'Est sont envoyées tout droit dansles lits de monsieurs bien fricqués.Eerst dreigen ze om hun benen te breken en daarna moetenze advocaten, managers en diplomaten gezelschap houden…De registratie van telefoongesprekken van een prestigieus agentschapvoor escortemeisjes in Wenen onthult hoe jonge vrouwen uitOost-Europa naar de bedden van rijke heren worden gezonden.Solomon Mforbi Fusi n'avait que quinze ans quand ilmourût d'une terrible façon: en tombant du train d'atterrissaged'un avion où il s'était caché. On le retrouva enfoncé à 20 cmdu sol en plein milieu d'une campagne dans le sud de l'Allemagne.A partir d'une série d'infos trouvées dans les journaux,Ulrike Westermann décide d'enquêter sur qui était Solomon etsur pourquoi il avait décider de quitter le Cameroune. Réaliséen trois parties, le film démarre en exposant le "fait divers", enAllemagne. Ayant découvert que c'était la deuxième fois que Solomons'était enfui de cette façon, la réalisatrice se rend alorsen France où auparavant il avait réussi à débarquer; sain et saufcette fois-là… Le documentaire se termine au Cameroune oùles proches de Solomon nous dévoilent sa vraie personnalité.Sans vouloir porter de jugement, Ulrike Westermann nous metmalgré tout face à face à une série de questions.Quel est le sensà donner à la mort quand celle-ci survient d'une façon aussiabsurde? Et quelle mesure trouver pour des rêves qui peuventdéraper? Nous n'en citons que deux…Solomon Mforbi Fusi was amper vijftien jaar toen hij opvreselijke wijze om het leven kwam. Hij viel uit het landingsgestelvan een vliegtuig waar hij zich in verstopt had. Men vond hem20cm diep in het midden van een veld in het zuiden van Duitsland.Vertrekkend vanuit kranteninformatie, onderzoekt Ulrike Westermannwie Solomon was en waarom hij besloot Kameroen teverlaten. De driedelige film begint met het “fait divers” in Duitsland.Nadat ze ontdekt dat het al de tweede keer was dat Solomonop deze manier vluchtte, naar Frankrijk waar hij gezond en wellandde. De documentaire eindigt in Kameroen waar de familie vanSolomon zijn persoonlijkheid belicht.Zonder te willen oordelen,confronteert Ulrike Westermann ons met een aantal vragen. Watis de zin van een zo absurde dood? En wat doen we met dromendie ontsporen? Om er maar twee van te citeren..."Qui cherche l'asile politique en Italie doit craindre poursa propre survie. Car il y a des années à attendre sans pouvoirni travailler ni recevoir aucune forme d'assistance de la part del'Etat. Difficile de trouver un hébergement, de quoi se nourrir,des informations. Les demandeurs d'asile se réunissent encommunautés, construisent des refuges, occupent des bâtimentsabandonnés près des lieux agricoles où ils trouvent dutravail, souvent saisonniers. Ils survivent grâce aux réseauxde solidarité, aux associations bénévoles et au travail "au noir".A partir de Rome, où une large communauté a occupé les exdépôtsdes Chemins de Fer Italiens, le film retrace les étapesdu voyage d'une population nomade, de demandeurs d'asile quipassent d'un boulot saisonnier à l'autre, pour pouvoir survivre.Un voyage dans la géographie des exilés, déserteurs et réfugiésprovenant des guerres post-coloniales d'Afrique, nouveaux migrantsen Europe." (Berlinale 2006)“Wie politiek asiel vraagt in Italië, moet voor zijn levenvrezen. Want er moet jaren gewacht worden zonder te kunnenwerken of bijstand te ontvangen van de staat. Moeilijk om een woningte vinden, voedsel, informatie. De asielzoekers verenigen zichin gemeenschappen, bouwen onderdak, bezetten verlaten gebouwenvlakbij de velden waar ze vaak werk vinden als seizoenarbeider.Ze overleven dankzij solidariteitsnetwerken, vrijwilligersorganisatiesen zwartwerk. Vanuit Rome waar een grote groep devroegere depots van de Italiaanse spoorwegen bezette, spoort defilm reisetappes op van een nomadische bevolking, asielzoekersdie van het ene seizoenswerkje in het andere vallen om te overleven.Een reis in de geografie van ballingen, deserteurs en vluchtelingenafkomstig uit postkoloniale oorlogen in Afrika, nieuwemigranten in Europa.” (Berlinale 2006)"Je suis Zakaria". - Moi aussi je suis Zakaria. – "Seigneur ", ditZakaria, "donne-moi un signe". –"Ton signe", dit le Seigneur, "sera quepour trois jours tu ne parleras aux gens qu'avec des signes". (Coran, Verset41, III sura, Al-'Imrân). Troisième court métrage des frères De Serioautour de la façon d'appréhender autrement la culture en Italie. Zakaria,un jeune garçon italo-arabe, apprend l'arabe et les routines de la prière.Ik ben Zacharias – Ik ook, ik ben Zacharias – “Heer”, zegtZacharias, “Geef me een teken”. – “Jouw teken”, zegt de Heer, “zalzijn dat je gedurende drie dagen enkel in tekens zal spreken metde mensen”. (Koran, vers 43, III sura, Al-'Imrân).Derde kortfilmvan de broers De Serio, over de wijze waarop de cultuur in Italiëanders benaderd kan worden. Zacharias, een jonge ItaliaanseArabier, leert Arabisch en de routine van het gebed.


Pour certains touristes britanniques peu fortunés, Calaisca signifie les vacances à bon marché et les produits détaxés.Pour d’autres "voyageurs", venus de pays tourmentés, c’est ladernière étape (Sangatte) avant d’atteindre la terre promise. Lefilm de Marc Isaacs offre une confrontation saisissante entre cesdeux mondes que tout sépare. Perdus au milieu de ces alléesvenues,il y a aussi quelques Anglais qui se sont installés à Calaisen espérant y faire des affaires et qui finalement se retrouventVoor sommige vakantiegrage maar weinig gefortuneerdeBritten is Calais het oord bij uitstek om een goedkope vakantie voltaksvrije producten door te brengen. Voor andere reizigers die opde vlucht zijn voor netelige situaties in hun land van oorsprongis Calais met zijn Sangatte-centrum de laatste halte voor het beloofdeland. De film van Marc Isaacs toont een confrontatie tussendeze twee strikt gescheiden werelden, met daar middenin enkeleendettés. Et tous semblent désemparés, pris au piège de la modernitédans cette ville de transit. L’art documentaire de MarcIsaacs consiste à rendre les personnages de ces films dans touteleur vérité, dans toute leur beauté aussi. Sa caméra sait se faireoublier, pour qu’il ne reste plus que la rencontre entre un documentaristequi cherche à élucider le réel et quelqu’un qui se débatavec ce même réel. La complicité qu’il parvient à créer nous vautdes moments bouleversants ou tragi-comiques.Britten die hoopten zaken te doen, maar die zich uiteindelijk in deschulden steken. Iedereen zit vast in deze ietwat misplaatste enafgesloten stad. Marc Isaacs is meester in het tonen van de gevoelensvan zijn personages. Hij laat je verwant voelen met personendie je in de realiteit misschien nooit tegen het lijf zou lopen., watsoms onthutsende, soms komische situaties oplevert.Un couple de paysans kurdes décide de quitter le villagenatal en Turquie et de rallier la Suisse clandestinement. Le départest particulièrement pénible pour Meryem, la mère, qui va devoirlaisser ses sept enfants. Haydar, le père, accepte finalement qu'undes garçons les accompagnent, mais cela compliquera beaucoupleur voyage. Refoulés à Milan, abandonnés par des passeurs, ilsse retrouvent dans les neiges du col de Splugen... Basé sur unehistoire réelle, "Voyage de l'espoir" a été un des premiers filmsEen koppel Koerdische boeren besluiten hun geboortedorpin Turkije te verlaten en clandestien naar Zwitserland te gaan.Het vertrek is uiterst moeilijk voor Meryem, de moeder die haarzeven kinderen achterlaat. Haydar, de vader, staat uiteindelijk toedat één van de zonen hen vergezelt maar dit bemoeilijkt hun reis.Afgewezen in Milaan, verlaten door hun “smokkelaars” bevindenze zich uiteindelijk in de besneeuwde cols van Splugen… “Reiseder Hoffnung” is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal en wassur la question de l'immigration en Europe à connaître un largesuccès public, aidé en partie par le fait d'avoir gagné l'Oscar dumeilleur film étranger en 1991. Encore aujourd'hui le film est souventcité pour le jeu fin et incroyablement réaliste des acteurs.C'est d'ailleurs ici que réside la force du film, dans la capacitéémotionelle des acteurs d'exprimer ce que peut être un cycle sansfin d'espoir et de désespoir.één van de eerste films over het immigratievraagstuk in Europadie succes had bij een breed publiek. De film werd bekroond meteen oscar voor beste buitenlandse film in 1991. De film blijft eenreferentie voor het subtiele en ongelooflijk realistische acteursspel.Dit is meteen ook de kracht van deze film, de emotionele capaciteitvan de acteurs om uit te drukken wat een eindeloze cirkelvan hoop en wanhoop kan zijn."Il canto dei nuovi emigranti" is een beetje als een reisin Italië: van Calabrië tot Rome, van het arme zuiden tot het rijkenoorden, van isolement tot cultuur. Geïnspireerd op het leven eneen gedicht van Franco Costabile die veertig jaar geleden overleed,een grote literaire persoonlijkheid in de lijn van GiovanniVerga of Carlo Levi. De film vertelt over de zorgen en de ambitiesvan een volk dat altijd al de kwellingen van emigratie gekendheeft. Tot op de dag van vandaag trouwens, want Calabrië lijdt nog"Il canto dei nuovi emigranti" c'est un peu comme un voyagedans l'italianité: de la Calabre à Rome, du sud pauvre au nordriche, de l'isolement à la culture. Inspiré de la vie et d'un poèmede Franco Costabile, mort il y a quarante ans, grande personnalitélittéraire dans la lignée d'un Giovanni Verga ou Carlo Levi, le filmraconte les inquiétudes et les ambitions d'un peuple qui a toujoursvécu les affres de l'émigration. Encore aujourd'hui, car la Calabrecontinue à souffrir de sous-développement économique et d'isolementsocial et politique. Riche en extraits de films d'archive etd'enregistrements télé de la RAI, le montage du documentaire arequis pratiquement deux ans de travail. Il en découle un film quisoulève une série de questions autour des concepts de "nationalité"et de "régionalisme", ici en l'occurrence spécifiques à l'Italie.Mais il est évident que les mêmes questions pourraient s'appliquerà toute autre identité nationale. (Prix du meilleur documentaire– Torino Film Festival 2005)steeds onder de economische achterstelling en sociaal en politiekisolement. De montage van deze documentaire, vol archiefbeeldenen televisieopnamen van de RAI, nam twee jaar in beslag. Het resultaatis een film die verschillende dimensies rond de concepten“nationaliteit” en “regionalisme” oproept, in dit geval specifiek inItalië, maar vanzelfsprekend kan je dit alles ook toepassen op elkeandere nationale identiteit.Niko, Albanais, la cinquantaine passée, est sans un emploifixe et vit grâce à l'argent que lui envoie son fils Mikel, échappéen Italie. Depuis un certain temps il n'a plus de contacts aveclui et tout porte à croire que Mikel se cache, ou alors qu'il a desproblèmes. Jusqu'au jour où arrive une lettre qui peut-être pourraittout éclaircir. Mais, au moment où Niko l'a entre les mains, unsoudain coup de vent l'a lui emporte….Il se décide alors à allerchercher le fils en Italie, plongeant du même coup dans des histoiresde racket et de prostitution. Réalisé avec un ton qui ne manquepas de rappeler Kusturiça, entre humour et tragédie, "Lettere alvento" s'inspire d'expériences réellement vécues par son auteur.Intellectuel et figure de proue dans l'opposition au régime communisteen Albanie, en 1991 Edmond Budina émigre en Italie oùil se retrouve à travailler comme ouvrier dans une usine dans lenord de l'Italie. Il reste un personnage incontournable du mondeartistique, politique et social albanais.Niko, Albaniër, de vijftig gepasseerd, heeft geen vast werken overleeft dankzij het geld dat zijn zoon Mikel hem stuurt vanuitItalië. Sinds enige tijd heeft hij echter geen nieuws meer van zijnzoon en alles laat vermoeden dat Mikel zich verbergt, of dat hijin de nesten zit. Tot op de dag dat er eindelijk een brief toekomtdie wel eens voor opheldering zou kunnen zorgen. Maar op hetmoment dat Niko de brief in handen krijgt, strooit een plotse windstootroet in het eten... Hij besluit daarop zelf zijn zoon te gaan zoekenin Italië, en zo verzeilt hij in een geschiedenis van afpersingen prostitutie. Op een tragikomische toon die wat aan Kusturiçadoet denken, put "Lettere al vento" uit waargebeurde verhalen vande regisseur zelf. Intellectueel en voorvechter in de oppositie inAlbanië tegen het communistische regime, emigreert EdmondBudina naar Italië waar hij werk vindt als fabrieksarbeider. Hij iseen onontkoombaar personage in de artistieke, politieke en socialescène in Albanië.


Lecture avec une mise en voix et en espace d'untexte articulé autour de deux monologues. Une occupationde l'espace par deux personnages; deux femmes, l'une estnarratrice, l'autre le personnage principal qui parcourt lemonde,traverse les frontières, raconte ses trajectoires, sonregard, ses doutes et ses questionnements, elle visite les remousde l'être et marche, dans ses rencontres,vers le mondehouleux et ses divers lignes d'horizons. Tantôt sur le front,tantôt en quête d'un je-devenir où rien, qui ne soit accompline sufira à apaiser ce qui lancine. Elle a appris à marcher,sans trêve, à dissiper sa peur et emporter sa liberté affoléeparmi les balafres et les malices du monde. Elle tente de resterdebout,vive dans l'errance.Lezing van een tekst in stem en ruimte rond tweemonologen. Twee personages nemen de ruimte in. Twee vrouwen,de ene is vertelster, de andere het hoofdpersonage dat dewereld rondtrekt, grenzen oversteekt, haar reisweg beschrijft,haar kijk, haar twijfels en haar vragen, ze verkent het woeligeinnerlijke en loopt in haar ontmoetingen naar de stormachtigewereld en haar diverse horizonten. Nu eens op het front, danweer op zoek naar een "ik-worden" waar niets wat bekomenis volstaat om te bedaren wat kwelt. Ze heeft geleerd te lopen,zonder rust, om haar angst te verdrijven en om haar radelozevrijheid onder de lidtekens en de boosaardigheden van de wereldmee te nemen. Zij tracht zich staande te houden, levend inomzwervingen.Depuis des mois Papi, réfugié politique en France, attendque sa femme Blandine vienne le rejoindre de Kinshasa. Finalementun jour il reçoit son coup de téléphone qui lui annonce qu'ellevient de débarquer à Paris. Mais à l'aéroport de Roissy Blandinese fait renfermer dans une cellule d'isolement avec des dizainesd'autres personnes et la police nie que son nom soit repris dansla liste des passagers provenant du Congo. Entre insultes et humiliations,ce qui devait être le début d'une "nouvelle vie" démarreainsi bien différemment de ce qu'elle avait imaginé. Jusqu'à ceque n'arrive l'incident, la blessure… Transgressant toute règle etcode éthique, des officiers essayent par la force de la rapatrieravec d'autres demandeurs d'asile. Réalisé quatre ans après "Paria",autre film sur le monde des exclus, "La blessure" est avanttout une œuvre de fiction bien qu'elle comporte une forte veine documentaire.Fruit de longues recherches effectuées sur le terrainet d'un minutieux travail d'écriture et de mise en scène, NicolasKlotz y soupèse presque à l'extrême la signification que chacunedes images, voire des séquences, peut induire. Et en ce faisant ilrevendique la nécessité aujourd'hui d'avoir une morale dans lamise en scène.Maandenlang al wacht Papi, politiek vluchteling in Frankrijk,op de komst van zijn vrouw Blandine die op dat moment nogin Kinsjasa is. En plotseling het verlossende telefoontje: zij is netin Parijs geland. Maar op de luchthaven van Roissy wordt Blandineopgesloten in een cel samen met tientallen andere personen, ende politie ontkent dat haar naam op de passagierslijst komendevan Kongo vermeld staat. Beledigingen en vernederingen kondigenhaar nieuwe aan, dat zo anders begint dan dat ze verwachtte.Er worden wonden geslagen die nooit meer helen. De autoriteitentrachten haar uit te wijzen met geweld, waarbij ze juridische regelsen ethische codes naast zich neer leggen. Vier jaar na “Paria”,die andere film over uitgestotenen (daklozen in parijs), is “Lablessure” bovenal een fictie die evenzogoed een documentairezou kunnen zijn. Minutieus opzoeking- en verkenningswerk, eensterk scenario en een enscenering met acteurs die hun eigen ervaringenvertolken, maken van “La blessure” een film waarin elkescène haast tot in het extreme afgewogen is op de morele betekenisdie ze kan inhouden.Parallèlement à la réalisation du film "La blessure" (et dela fiction "Nus" pour la télé) Nicolas Klotz s'est aussi lancé dansla mise en place d'un autre projet, aussi original que primordial:la création d'un site internet, avec Arte-tv, consacré à la questionde l'asile. Bourré d'infos, on y découvre aussi bien des témoignages,des réflexions, des tentatives de définition, … Sur la paged'accueil klotz écrit: "… Il y a beaucoup de confusion et d’ignoranceautour de la définition du "droit d'asile", de son histoire, deParallel aan de realisatie van de film “La blessure” (en detelevisiefilm “Nus”) lanceerde Nicolas Klotz een even origineel alsprimordiaal project: een website met Arte-tv gewijd aan vraagstukkenrond asiel. Boordevol informatie, met getuigenissen,reflexies, omschrijvingen… Op de homepage schrijft Klotz: “…Er is veel verwarring en onwetendheid omtrent de definitie van“asielrecht”, de geschiedenis, de interpretatie en de uitoefeningson interprétation, et de son exercice en Europe. Cette zone floue,entretenue par les pouvoirs politiques, génère quantité d’amalgames,de contrevérités, et de fantasmes dans l’opinion publique,troublant notre perception d’une pratique millénaire, aujourd’huiassimilée par les pouvoirs politiques à un facteur d’insécurité…".Nous aurons l'opportunité de naviguer avec lui dans le site, projetéen direct sur l'écran de cinéma.ervan in Europa. Deze vage zone, onderhouden door de politiekemachthebbers, genereert tal van amalgamen, tegenstrijdigheden,en fantasmen bij de publieke opinie, wat onze perceptie van eeneeuwenoude praktijk verstoort, vandaag geassimileerd door depolitieke macht tot een veiligheidsargument…”. Samen met NicolasKlotz navigeren we op de website die op het scherm van de zaalgeprojecteerd wordt.


En avant-première en Belgique, le film qui a fait la clôtureeuphorique du Festival de Locarno et qui par ailleurs sorten salle maintenant en Italie et sous peu en France! Piazza Vittorio,à Rome, est devenue au fil des dernières années un quartieroù les italiens sont une minorité de la population qui y habite. Leboulanger est chinois, l'épicier du coin bengalais, et les parfumsépicés se mélangent avec ceux de "la pizza al taglio". Nombreuxhabitants du quartier sont aussi musiciens, certains auto-didactes,d'autres diplomés. Certains vivotent de leur musique enjouant dans les rues, d'autres préfèrent faire la plonge dans unrestaurant pour gagner leur bout de pain quotidien. 5 annéesde tournage, 30 musiciens, 15 nationalités, 5 chefs opérateurs,4 monteurs, 3 preneurs de son, 1 quartier, 1 cinéma à sauver, 1association culturelle, 1 chef d'orchestre, 1 réalisateur, …. "L'Orchestradi Piazza Vittorio" est le journal filmé de cet extraordinairemélange multi-ethnique et de ces expériences de vie, detravail, d'humanité et aussi de difficultés à surmonter. AgostinoFerrente réussi le pari d'un projet de film unique en son genrequi, tout en nous divertissant (car on rit beaucoup!), soulèvemaintes et maintes questions.In avant-première in België! Deze film was de euforiserende afsluitervan het Filmfestival van Locarno. Vandaag wordt de filmuitgebracht in Italië en Frankrijk. Piazza Vittorio in Rome werdgedurende de laatste jaren een wijk waar Italianen een minderheidvormen in de bevolking. De bakker is Chinees, de kruidenierom de hoek een Bengaal, en kruidige parfums mengen zich metdie van de “pizza al taglio”. Vele wijkbewoners zijn muzikant, sommigeautodidact, andere gediplomeerd. Sommigen leven van hunmuziek door in de straten te spelen, anderen doen de afwas in eenrestaurant om in hun levensonderhoud te voorzien.5 draaijaren, 30 muzikanten, 5 opnameleiders, 4 monteurs, 3 geluidsingenieurs,1 wijk, 1 te redden filmzaal, 1 culturele vereniging,1 orkestleider, 1 regisseur.... Zet dat allemaal samen en jehebt "L'Orchestra di Piazza Vittorio", een gefilmd dagboek van dezeuitzonderlijke multi-etnische mix en hun ervaringen in het leven,het werk, menselijke relaties en te overwinnen moeilijkheden.Agostino Ferrente heeft de weddenschap om in een uniek filmprojectte slagen glansrijk gewonnen, een film vol humor die vele,vele pertinente vragen oproept.Un concentré de saveurs, parfums, cultures des quatre coins dumonde. Une mosaïque qui lentement a pris forme et s'est intégréedans la réalité du centre de Rome. Voilà ce qu'est Piazza Vittorio.A quelques pas de la Stazione Termini, c'est un quartier qui gardetout de la Rome traditionelle mais qui, en quelques années, s'esttotalement transformé en s'enrichisant de l'apport des nombreuxvoyageurs qui s'y sont arrêté, en le faisant devenir un lieu on nepeut plus international. C'est dans l'esprit de ce qui se passe surla place de ce quartier qu'est né l'orchestre en 2002, suite à unpari qu'ont voulu lancer Agostino Ferrente et Mario Tronco, compositeuret chef d'orchestre, mais aussi musicien du groupe"Piccola orchestra Avion Travel". Un orchestre qui puisse êtrele reflet de toutes les sonorités présentes sur la Piazza VittorioEmanuele. En 2003 l'orchestre donne ses premiers concerts etpeu de temps après sort son premier cd. Une vraie gageure pournous que de les faire débarquer au <strong>Nova</strong> car ils seront 20!! Etbon, on vous prévient…..c'est un concert à ne pas louper. Et préparez-vousà danser!Een concentratie van geuren, kleuren en culturen uit alle windstreken.Een mozaïek die langzamerhand vorm krijgt en zich integreertin de dagelijkse realiteit van het centrum van Rome. Datis de Piazza Vittorio. Op een steenworp van Stazione Terminus, hetgrootste treinstation in het midden van Rome, bevindt zich dezewijk die nog heel wat heeft behouden van het traditionele Romemaar die op enkele jaren tijd sterk veranderde en verrijkt werd metde vele reizigers die er neerstreken. Wat de wijk internationalerdan ooit maakte! Het is in deze geest dat in 2002 het orkest "PiazzaVittorio" het licht zag, op initiatief van componist Agostino Ferrenteen orkestleider Mario Tronco (tevens lid van de groep "Piccola orchestraAvion Travel"). Een orkest dat de perfecte weerspiegelingis van alle geluiden te horen op de Piazza Vittorio Emanuele. In2003 geven ze hun eerste concert en een beetje later verschijnthun CD... En nu spelen ze in <strong>Nova</strong>, een ware krachttoer om ze naarBrussel te halen want ze zijn met z'n 20!Moet het nog gezegd worden?Mis dit niet! En haal je dansschoenen alvast uit de kast!L'histoire commence ainsi…. En 2002 un groupe d'artistes,cinéastes, musiciens et écrivains crée l'associationApollo11 dans le but de sauver un cinéma-théâtre localisé àdeux pas de Piazza Vittorio. Le cinéma, un des plus anciens etplus beaux d'Italie, dévoué au cinéma porno pendant quelquesannées, risquait suite à sa fermeture d'être transformé enbingo-hall. L'association démarre en même le temps le projetde mettre sur pied l'orchestre de Piazza Vittorio. Depuis, elle aréussi à motiver la commune de Rome à racheter le bâtiment.Elle y organise maintenant des projections de films d'auteurset activités annexes…..Il va de soi que l'histoire sembleraitavoir des affinités avec celle du <strong>Nova</strong>!Het verhaal begint zo: in 2002 richt een groep artiesten, cineasten,muzikanten en schrijvers de vereniging Apollo 11 op om eencinema-theater te redden op twee passen van de Piazza Vittorio inRome. De filmzaal, één van de oudste en mooiste in Italië, diendegedurende enkele jaren als pornocinema en riskeerde na zijnsluiting omgevormd te worden tot bingo-hall. Apollo 11 start tegelijkertijdhet orkest Piazza Vittorio. En ze slaagde erin de stadRome te overtuigen het gebouw aan te kopen. Nu organiseert ze erfilmvoorstellingen en allerlei zijactiviteiten... Ga er eens een kijkjenemen als je in Rome bent; wij vonden er alleszins heel wat affiniteitenmet <strong>Nova</strong>!


Un fois par mois un camion traverse l'Italie, de l'extrêmeSud au pied des Alpes, pour délivrer des drôles de paquets.Pots de sauce tomate de nonna Maria, huile pressée à froid parla famille, "antipasti" de légumes du potager de l'oncle Pino…Cescartons remplis d'affection racontent l'histoire de l'immigrationmassive du Sud rural et défavorisé vers le Nord industrialisé. Desfamilles séparées par des milliers de kilomètres essaient ainsi deraccourcir les distances et garder des liens. Portrait d'un pays oùla survie est un art.Eén keer per maand trekt een vrachtwagen door Italië vanhet uiterste zuiden tot aan de voet van de alpen om vreemde pakjesaf te leveren. Potten tomatensaus van nonna Maria, koudgepersteolijfolie van de familie, anti-pasta van groenten uit de moestuinvan nonkel Pino… Deze kartonnen gevuld met affectie vertellenhet verhaal van de massale migratie van het rurale en achtergesteldeZuiden naar het geïndustrialiseerde Noorden. Families gescheidendoor duizenden kilometers trachten zo de afstanden in tekorten en contact te houden. Portret van een land waar overleveneen kunst is.Ville-fenêtre du détroit de Gibraltar, Tanger a une identitéouverte. La frontière, à Tanger, est une présence, on la voit, elleapparaît par rebond, on la sent partout: c'est l'eau. En face, il y aune ligne continue: l'Espagne, la dernière avancée naturelle del'Europe. Les candidats au départ clandestin, Marocains, Maliens,Sénégalais, Mauritaniens et autres Africains affluent massivementet sans discontinuité à Tanger. On les appelle en dialectemarocain les "herraguas", les "brûleurs". Le brûleur est celui quiest prêt à tout accepter pour partir, celui qui est prêt à brûler sespapiers, son identité, pour faire de ce départ une entreprise irréversible.Au-delà de la description globale d'un mouvement demasse, ce film suit l'aventure de quelques brûleurs. Lorsque lefilm était encore à l'état de projet, la réalisatrice exprimait ainsice qu'elle voulait nous montrer au-delà du refoulement: "Je disaisvouloir trouver une traduction esthétique et formelle de l'obsessionet de l'attente. Je voulais filmer à la fois l'enlisement et lefantasme. Je voulais une traduction cinématographique de la partonirique qui me paraissait toujours éludée. Quand on est à Tanger,on n'est pas enlisé même si on est dans l'obsession: on est dansle rêve qui amène une sorte de transcendance quasi-métaphysique"(Leïla Kilani).Tanger, venster op de straat van Gibraltar… Typisch voor dezehavenstad is haar open identiteit. “De grens” is er altijd aanwezig:zichtbaar, je ruikt ze, ze is overal: de zee. Aan de overkant ligt Spanjeals een ononderbroken lijn, de laatste natuurlijke grens met Europa.Marokkanen, Malinezen, Senegalezen, Mauritaniërs en andere Afrikanenstromen er massaal en ononderbroken toe. Het zijn de kandidatenvoor een clandestiene oversteek. In het Marokkaans wordenze “herraguas” genoemd, of “brûleurs” in het Frans. Een “brûleur”is degene die bereid is alles op te geven (te verbranden) – papieren,identiteit – om te kunnen vertrekken op een levensgevaarlijke expeditiewaarvan terugkeer onmogelijk is. De film is het relaas van enkelevan deze brûleurs, en gaat verder dan louter het beschrijven van eenmassabeweging op wereldvlak. Toen de film nog in projectfase was,vertelde de regisseuse er het volgende over: “Ik wilde een esthetischeen formele vertaling vinden voor de obsessie en het wachten. Ikwou tegelijkertijd het vastlopen en het (weg)dromen filmen. Ik wildeeen cinematografische vertaling van het droomaspect dat men altijdschijnt te willen vermijden…”.En 2002, la réalisatrice a passé plusieurs mois dans leschamps autour du camp de la Croix-Rouge à Sangatte avec desréfugiés afghans et irakiens qui tentaient alors de traverser letunnel sous la Manche pour rejoindre l'Angleterre. Filmé entièrementde nuit avec une petite caméra vidéo, Border est un témoignagepersonnel sur le sort des réfugiés et la violence policièrequi a suivi la fermeture du camp. A la lisière du visible etIn 2002 bracht deze filmmaakster verschillende maandendoor in de velden rond het Rode Kruis-kamp in Sangatte samenmet Afghaanse en Iranese vluchtelingen die trachtten over te stekennaar Groot-Brittannië via de tunnel onder het Kanaal. Volledig‘s nachts gefilmd met een kleine videocamera, is Border een persoonlijkegetuigenis geworden over het lot van vluchtelingen enhet politiegeweld dat volgde op de sluiting van het kamp. Met desluiter van de camera groot open, wekt deze film op indrukwekkendewijze de tussenruimte op van de botsing van twee werelden,diametraal tegenovergesteld en tezelfdertijd elkaar zeer nabij. Erde l'invisible, avec l'obturateur de la caméra grand ouvert, le filmretrace de manière puissante et expressionniste l'entre-deux dela collision de deux mondes diamétralement opposés et à la foistrès proches. Des ombres fugitives dans un quotidien si normal.Le 24 décembre 2002, le camp a été démoli. Aucune trace n'a étélaissée sur place des dizaines de milliers de personnes qui sontpassées par là.is de vlucht, het schimmige bestaan en het voortdurend op zijnhoede zijn van de reizigers die zich voortbewegen langs de schemerendevelden. En op enkele honderden meters daarvandaan,het rustige familiebestaan van de lokale bewoners. Het enigecontact tussen de twee werelden is dat van de klopjachten van depolitie die onvermoeibaar de vluchtelingen terugbrengt naar hetnabijgelegen kamp, met steeds weer het rauwe en verblindendelicht van de koplampen van de auto’s op de weg. Op 24 december2002 werd het kamp afgebroken. Ter plaatse is geen enkel spoormeer van de tienduizenden personen die er ooit passeerden.


Kenedy partage le destin de nombreux membres de sa communauté.Romani du Kosovo, il pensait pouvoir refaire sa vie en Allemagne, maisest finalement expulsé vers Belgrade, sans espoir ni de pouvoir retrouverson lieu d'origine au Kosovo ni de pouvoir s'établir en Allemagne. Dansle Belgrade exsangue de l'après Milosevic et de l'embargo international,nous suivons Kenedy dans son quotidien fait de débrouilles et de petitsboulots en tous genres. Nous le suivons ainsi sur la route de l'aéroport où ilpropose ses services de taximan... Il y rencontre d'autres Romani expulsésd'Allemagne, complètement déboussolés, atterrissant dans une ville quileur est inconnue. Kenedy les aide à y faire leurs premiers pas, leur prêteune oreille attentive, tout en n'oubliant pas de se faire payer la course! Ils'agit d'un document lumineux et rare qui nous confronte à l'expériencedu retour forcé.Ce film est suivi d'une postface de 26', Kenedy Lost & found.Kenedy, het hoofdpersonage uit deze film, deelt zijn lot met talrijkeleden van zijn gemeenschap. Als Rom-zigeuner uit Kosovo hoopte hijeen nieuw leven te beginnen in Duitsland. Maar hij werd verbannen naarBelgrado, waar hij, van alle hoop ontdaan, tracht te overleven. Hij kan nietmeer terug naar zijn plaats van herkomst, Kosovo, en in Duitsland is hijook "persona non grata".We volgen Kenedy in zijn dagdagelijkse bezigheden.Zo bestuurt hij een taxi op weg naar de luchthaven en ontmoet hijandere uitgewezen Roms... Het verhaal getuigt van de inconsequentiesvan de Europese asielpolitiek en is een verhelderend en zeldzaam documentdat ons confronteert met de pijnlijke ervaringen van een gedwongenterugkeer. Gevolgd door een "nawoord", "Kenedy Lost & Found", waarinde regisseur Kenedy enkele jaren later opnieuw ontmoet. Pg. 17L'exil d'un père à la recherche de la terre promise vu, une générationplus tard, par son fils qui revient sur les traces de son histoire familiale. Lepère, travaillant à la mine en rêvant d'une autre vie, finit un jour par partirpour l'Amérique. Plein d'espoir et les poches pleines des payes qu'il voleraaux autres mineurs avant de fuir, il partira à bord d'une barque, avec commeramme le "bras de Jesus", un morceau de bois arraché à une énorme effigiedu Christ. Le fils, homme d'affaires établi aux USA, connait cette histoire,mais ne sait pas ce qu'il est réellement devenu. Lors d'un voyage aux Pays-Bas, il découvrira que son père n'a finalement pas été aussi loin qu'il le voulaitet que son maigre butin et son embarcation de fortune lui permirent tout justed'atteindre Rotterdam. La plupart des rôles sont joués par les membres dugroupe "De Kift", qui interprètent aussi la musique mélancolique qui guidele film. Les images d'archives étranges et poètiques utilisées pour les flashbacksdonnent au film un côté mystérieux, qui colle parfaitement avec l'ambiancesonore créée par "De Kift". Un très beau film et une belle illustration deleur univers, en dessous du niveau de la mer.Dit is het verhaal van vader en zoon IJzermans. Vader is mijnwerker,een arme luis die de mijn wil ontvluchten en vervolgens naar Amerikagaan, op zoek naar het goede leven in het beloofde land. In een gamelbootje, met de van een groot kruisbeeld afgebroken arm van Jezus alsroeispaan ontvlucht hij het waterland. Maar gestolen maandlonen brengenhem niet verder dan Rotterdam, waar hij blijft hangen. Vele jaren later.Zoon IJzermans is nu een zakenman in Amerika. Op doorreis in Rotterdamontdekt hij de sporen van zijn verloren gewaande vader. De melancholischefanfareklanken van de groep De Kift begeleiden zijn wanhopige zoektocht.De rollen worden vertolkt door de leden van de groep. De archiefbeeldenwaarmee de regisseur de film doorspekt scheppen verwarringdie verrast. Een wondermooie eigenzinnig filmkleinood, Holland onder dezeespiegel op z’n best."Comment vous appelez-vous? D'où venez-vous? Pourquoi venezvousaux États-Unis? Quel âge avez-vous? Combien d'argent avez-vous?Où avez-vous eu cet argent? Montrez-le-moi. Qui a payé votre traversée?Avez-vous signé en Europe un contrat pour venir travailler ici? Avez-vousdes amis ici? Avez-vous de la famille ici? Quelqu'un peut-il se porter garantde vous? Quel est votre métier? Êtes-vous anarchiste? Etc." De 1892à 1924, près de seize millions d'émigrants en provenance d'Europe sontpassés par Ellis Island, un îlot de quelques hectares où avait été aménagéun centre de transit, tout près de la Statue de la Liberté, à New York. MaisHet ging zo: Wat is uw naam? Vanwaar komt u? Waarom komt unaar de Verenigde Staten? Wat is uw leeftijd? Hoeveel geld heeft u? Waarhebt u dat geld gehaald? Toon het mij. Wie heeft uw oversteek betaald? Hebtu in Europa een contract getekend om hier te komen werken? Hebt u vriendenhier? Hebt u familie hier? Kan er zich iemand borg stellen voor u? Watis uw beroep? Bent u anarchist? Enzovoort. Van 1892 tot 1924 passeerden16 miljoen emigranten afkomstig uit Europa langs Ellis Island, een eilandjevan enkele hectaren waar een transitcenter was opgezet, vlak langs hetVrijheidsbeeld in New York. Maar waarom zou u zich eigenlijk interesserenpourquoi donc vous intéresser à Ellis Island? Rien dans votre histoire personnellene vous y rattache... Tout cela n'est qu'une question de hasard, ils'agit d'un lieu de mémoire potentiel. Comment percevoir ce qui s'est passélà au travers des traces qui en restent? Comment tenter de représenter cequi s'est passé là? Qui sont tous ces gens qui reviennent visiter ce lieu oùils ont passé leurs premières journées d'immigrants? Le commentaire deGeorges Perec constitue une manière d'autobiographie probable qui revisiteles thèmes préférés de l'auteur, la mémoire et les racines.voor Ellis Island? Niets in uw persoonlijke geschiedenis bindt u eraan…. Entoch. Het is maar een kwestie van toeval, het is een mogelijke aanleidingvoor herinneringen. Hoe weergeven wat er ooit gebeurd is aan de hand vande overgebleven sporen? Hoe beschrijven wat er geweest is? Wie zijn aldeze lieden die terugkomen om dezelfde plaats te bezoeken waar zij ooithun eerste dagen doorbrachten als immigranten?De commentaar van GeorgesPerec draait om een waarschijnlijke autobiografie opgebouwd rondde geliefde thema’s van de auteur, geheugen en afkomst.Un homme qui dort est l’adaptation cinématographique du romandu même nom de Georges Perec. Ce texte, hypnotique, tout entier rédigé àla seconde personne du singulier, énonce la tentative de retrait du monded’un jeune étudiant parisien. "Ce n'est plus la fascination, mais le "refus"des choses, le refus du monde. (...) Ce n'est pas du tout l'impossibilité decommuniquer; ce n'est pas du tout métaphysique. C'est vraiment l'histoirede quelqu'un qui, un jour, a envie de dire: "Foutez-moi la paix! Laissezmoitranquille", qui ne passe pas un examen, et qui traîne pendant deuxans" (Extrait d’un entretien entre Georges Perec & Jean Duvignaud). Lefilm joue à merveille des scansions du texte qui tissent avec les bruitsambiants une bande-son complexe, décalée et enivrante. Entamé dans unquasi ennui, textes et images presque trouvées évoluent sous l’effet d’unerythmique toujours plus éffrénée, jusqu’au tourbillon. Une expérience del’errance aussi radicale que peu spectaculaire et une adaptation cinématographiquetrès maîtrisée.Filmversie van de gelijknamige roman van Georges Perec. Hypnotischetekst, geheel in de tweede persoon geschreven, over de pogingenvan een jonge Parijse student om zich terug te trekken uit de wereld. “Hetis méér dan fascinatie, het is de verwerping der dingen, het weigeren vande wereld (…) Het is zeker niet het onvermogen tot communiceren; het isal helemaal niet metafysisch. Het is werkelijk het verhaal van iemand dieer op een dag uitstapt, de examens laat voor wat ze zijn, en de volgendetwee jaar gaat rondzwerven.” (fragment uit een interview tussen GeorgesPerec en Jean Duvignaud). In de film worden tekstfragmenten gescandeerd,en samen met de omgevingsgeluiden worden ze samen geweventot een complexe, bezwerende en bedwelmende geluidsband. Tekst enbeeld versnellen onder een ritme dat steeds wilder wordt, verworden toteen wervelwind. Een evocatie van het dwalen, radicaal maar niet overdreven.Een meesterlijke adaptatie!


Bakhta, Houria et Messaouda sont troismères de familles algériennes venues en Franceau début des années soixante. Trente annéesont passé, la majeure partie de leur vie s'estdéroulée à Grande Synthe, une cité ouvrière dunord de la France. C'est là que leurs maris onttrouvé du travail, c'est là qu'elles ont accomplileur rôle de mère et de grand-mères d’enfantsnés et éduqués en France. Loin du cliché del'épouse soumise et ignorante, elles ont été lestémoins d'une histoire de l'immigration au jourle jour. Ce film privilégie les situations de dialoguesentre mères et filles ainsi que les réunionsde femmes, autant d'occasions de pénétrer aucœur des débats familiaux et de dépasser lesdiscours simplistes et globalisants sur l'intégrationou l'islam..Près de 40 ans après la fin de la guerred'Algérie, dans un jardin ouvrier du Nord de laFrance à Tourcoing, Français et Algériens cultiventleur bout de terre. Ces hommes ont été lesappelés, les militants du F.L.N ou les "harkis"d'une guerre coloniale menée par la Républiquefrançaise. Ce jardin est donc le lieu d'unemémoire multiple, où se retrouvent des hommesqui auraient pu se rencontrer à la guerreou à l'usine. C'est la culture d'un potager, activitéuniverselle s'il en est, qui les rassembleici. Contemporains à distance d'une histoirecommune, parfois indifférents, voire hostilesles uns aux autres pour des motifs culturels,sociaux ou politiques, ils travaillent côte à côtele même morceau de terrain.Begin jaren zestig. De film vertelt het verhaalvan drie moeders van Algerijnse afkomst,Bakhta, Houria en Messaouda, die in Frankrijkkomen wonen. Nu zijn we dertig jaren later. Dertigjaar lang is de arbeiderswijk “Grande Synthe” in hetnoorden van Frankrijk het centrum van hun levengeweest; hun echtgenoten hebben daar gewerkt, zezijn daar moeder en grootmoeder geworden. Hunleven getuigt van een doorleefd immigratieproces,tegen het cliché van de onderdanige en onwetendeechtgenote in. De dialogen tussen moeders endochters en de bijeenkomsten van deze vrouwentreden op de voorgrond van deze film en geven dekijker tal van gelegenheden om dieper door te dringenin wat er werkelijk leeft in deze families. De filmslaagt erin om simplistische discours en veralgemeningenover integratie en Islam te overstijgen.Meer dan veertig jaar na het einde van deAlgerijnse oorlog. In het Noorden van Frankrijk inTourcing cultiveren Fransen én Algerijnen samende grond van een gemeenschappelijk arbeiderstuintje.Deze mannen waren de opgeroepenen, demilitanten van het F.L. N. of de “harkis” van eenkoloniale oorlog geleid door de Franse Republiek.Deze tuin is de plaats van een collectief geheugen,deze mannen hadden elkaar kunnen ontmoetentijdens de oorlog of in de fabriek. Het is deze universeleactiviteit, het cultiveren van een moestuintje,dat hen verenigt. Het zijn tijdsgenoten meteen gemeenschappelijk verleden. Omwille vanculturele, sociale en politieke redenen staan zesoms onverschillig, ja zelfs vijandig ten opzichtevan elkaar. Toch werken deze mannen zij aan zijaan hetzelfde stukje grond.16 Iraniens demandeurs d’asile entament une grève dela faim le 30 décembre 2003 dans la sacristie de l’église desMinimes, à Bruxelles. La camera enregistre des paroles individuelles,ce qu’ils ne veulent plus vivre, ce qui les pousse à poserce geste ultime, le temps qui passe et la vie qui s’échappe. Toutest filmé entre le 9ème et le 10ème jour de la grève, tant qu’il ya encore assez d’énergie pour témoigner. Une grève de la faimn’a de raison d’être que si elle est publique. Dans cette mise enspectacle qui nous est offerte, les cris du public sont attendusavec impatience. Alors que captivés par les récits d'Iran, nouspourrions ne plus percevoir que les narrateurs de leur proprehistoire déclinent devant nous, des extraits de la parabole deFranz Kafka, Ein HungerKünstler (Un artiste de la faim), tout enopérant un détour, renvoient à l’essentiel de ce que nous donneà voir les images. Un inconcevable qui veut que nous le regardions,un huis clos présent.16 Iranese asielzoekers vangen een hongerstaking aanop 30 december 2003 in de sacristie van de Miniemenkerk in Brussel.De camera registreert gedurende de negende en de tiendedag hun individuele woorden, wat ze niet meer willen beleven, wathen aanzet om deze ultieme daad te stellen, de tijd die voorbijgaaten het leven dat ontglipt, op het moment dat er nog voldoendeenergie is om te getuigen. Een hongerstaking heeft enkel zin indienze publiek is. In deze enscenering die ons wordt aangeboden,wordt de reactie van het publiek met ongeduld afgewacht. Bevangendoor de verhalen uit Iran, bieden fragmenten uit de parabel"Een Hongerkunstenaar" van Franz Kafka stof tot nadenken overdeze publieke daad die verder gaat dan het "huis clos" van de film,waarin het onbevattelijke de blik van het publiek imperatief nodigheeft om zinvol te zijn.Un dispositif très simple. Un interro- gatoire: lafonctionnaire est de face, derrière son bureau et sa machine àécrire. La demandeuse d'asile, arrivée de Bosnie, est de dos. Letraducteur, entre les deux, est de profil. Quand avez-vous décidéde quitter votre pays? Quel itinéraire? Vous avez voyagé seule?Qui vous a aidée? Comment avez-vous financé le voyage? Pourquoiavoir choisi la Suisse? Etc... Les questions se succèdent,pour décortiquer l'histoire d'une guerre, pour guetter la défaillance.Ce document, filmé à Zürich, dégage un étrange air de déjà vud'interrogatoires menés à Bruxelles au CGRA.Een eenvoudige setting. Een ondervraging: de ambtenaarzit tegenover de camera, achter zijn bureau en zijn schrijfmachine.De asielvraagster komt uit Bosnië, rug naar de camera. De vertaler,tussen de twee, in profiel. Wanneer hebt u beslist uw land te verlaten?Wat was uw reisweg? Reisde u alleen? Wie heeft u geholpen?Hoe heeft u uw reis gefinancierd? Waarom koos u Zwitserland? Enzovoort…De vragen worden één voor één afgevuurd, een verhaalover oorlog ontrolt zich, incoherenties opgespoord. Deze ondervragingwerd gefilmd in Zürich maar het zou evengoed in Brussel in hetCommissariaat-Generaal voor Vluchtelingen kunnen geweest zijn.


"La période que je décris à travers ces six bobines de filmfut une période de désespoir, de tentatives pour planter désespérémentdes racines dans cette terre nouvelle, pour créer des souvenirs.À travers ces six douloureuses bobines, j'ai essayé de décrireles sentiments d'un exilé, mes sentiments pendant ces années-là.Elles portent le nom de Lost, Lost, Lost, titre que nous voulionsdonner, mon frère et moi, à un film que nous voulions faire en 1949et qui aurait suggéré notre état d'âme en ces temps-là. Le film décritl'état d'esprit d'une " personne déplacée " qui n'a pas encoreoublié son pays natal mais qui n'en a pas encore " gagné " un nouveau.La sixième bobine est une transition, elle montre commentnous commençons à respirer, à trouver quelques moments de bonheur.Une nouvelle vie commence..." - Jonas Mekas, 31 mars 1976Jonas Mekas est né en Lituanie en 1922, au sein d'une familled'agriculteurs. En 1944, son frère Adolfas et lui sont contraintsde fuir leur pays envahi par l'Union Soviétique. C'est ainsi que vadémarrer la " deuxième vie " de Jonas Mekas, celle de l'exilé involontairedont le cinéma va devenir la patrie.“De periode die ik hier beschrijf doorheen deze zes filmspoelengaat over een periode van wanhoop, pogingen om hier tevergeefsnieuwe wortels en herinneringen te creëren. Doorheen deze zes pijnlijkespoelen heb ik geprobeerd om de gevoelens van ballingschap tijdensdeze periode te beschrijven. De film draagt de naam “Lost, lost, lost”,een titel die mijn broer en ik gaven aan een film die we in 1949 wildenmaken over onze gemoedstoestand in die tijden. De film beschrijft degemoedstoestand van een “verplaatst persoon” die zijn geboortelandnog niet is vergeten en ook nog geen nieuw thuisland heeft gevonden.De zesde filmrol is een overgangsmoment dat toont hoe we herademden,hoe we toch een beetje geluk vonden. Een nieuw leven begint ...”(Jonas Mekas, 31 maart 1976). Jonas Mekas is geboren in Litouwen engroeide op binnen een landbouwersfamilie. In 1944 vluchtten hij en zijnbroer het land uit, op het moment dat de Sovjet-Unie het land binnenvalt.Pas 27 jaar later keren ze terug naar hun geboorteland, na verblijfin een Duits werkkamp, in een naoorlogs vluchtelingenkamp en in deVerenigde Staten, waar het tweede leven van Jonas Mekas begint, eenballing die nieuwe wortels vindt in de cinema.Ville que l’on veut fuir, ville que l’on veut retrouver, villeque l’on rêve, Odessa, ville historique d’Ukraine au bord de la merNoire, elle obsède ses habitants ou ceux qui l’ont quittée. MichaleBoganim transmet, dans un défilement permanent de l’image,comme un effleurement de la réalité, une cité qui au fil de son évocationdevient un personnage à part entière. Racontée, chantée parceux qui la connaissent, ou l’ont connue, elle s’identifie à un fantasme,une fiction. Par la beauté de son travail, le film de MichaleBoganim devient poème, et ses protagonistes, dans une complicitéOdessa, een stad om te ontvluchten, een stad om te herontdekken,een stad om van te dromen… Odessa is een historischestad in de Oekraïne aan de oever van de Zwarte Zee. Ze kwelthaar inwoners en achtervolgt diegenen die haar ontvluchtten.Michale Boganim brengt een doorlopende stroom aan beelden,zodat in de loop van deze film de stad langzaamaan de rol krijgtvan een volwaardig personage. Ze wordt bejubeld en bezongendoor zij die haar kennen of haar gekend hebben, en ze vereenzelvigtzich met een fantasme, een verzinsel. Deze prachtige film vanévidente, participent à cet enchantement du récit. Dispersés auxquatre coins du monde, d'Odessa, de Brighton Beach (New York),d'Israël, ils en parlent comme d’un lieu mythique, idéalisé, commeun paradis perdu. A la fois Juifs, mais devenus Russes, dans cettedistance radicale de ceux qui ont vécu dans un monde différent,Odessa est ce qui les rattache à la splendeur rêvée d'un universà jamais disparu, les souvenirs complexes et ambivalents de laMitteleuropa et d'une utopie soviétique englouties.Michale Boganim is eigenlijk een gedicht. De protagonisten vandeze stad geven een betoverend relaas over haar geschiedenis.Verspreid over alle hoeken van de wereld, van Odessa tot BrightonBeach, van New York tot Israël, allen spreken ze erover als washet een mythische plek, geïdealiseerd als een verloren paradijs.Nostalgisch verbindt Odessa deze Joodse ballingen opnieuw metde gedroomde glorie van een onovertroffen universum dat geheelis verdwenen, en kruist deze stad hun ambivalente herinneringenmet het Midden-Europa en de verloren Sovjet-utopie."En attendant le bonheur" offre un regard intensémentpoétique et généreux. Nouadhibou, ville de transit aux confinsde la Mauritanie, derrière la mer, où l'on aperçoit les bateaux enpartance vers l'Europe, et en face du désert. En attendant un hypothétiquedépart on finit par y rester, déjà ailleurs, mais toujoursloin de la destination. Tout le désir de fuite des voyageurs qui y“In Afwachting van het Geluk” schept een beeld dat intenspoëtisch is en gul. Nouadhibou, een transitstad ergens in Mauritanië,ligt achter de zee, waar men de boten ziet vertrekken naar Europa, enin het aangezicht van de woestijn. In afwachting van een hypothetischvertrek, eindigt men met er te blijven, al ergens anders maar nogsteeds veraf van de eigenlijke bestemming. Heel het verlangen naarde vlucht van de reizigers die er samenkomen, is samengebald in hetconvergent se trouve condensé dans le personnage de Abdallah,un jeune Malien de 17 ans. Il ignore la langue locale et reste réservéet solitaire malgré les efforts infructueux de sa mère, tout absorbéqu'il est par l'horizon de l'attente et du départ. Entre temps,il observe la vie qui se déroule autour de lui, faite de passation etd'apprentissage, entre souvenir et espoir.personage van Abdallah, een jonge Malinees van 17. Hij kent de lokaletaal niet en houdt zich op een afstand ondanks al de inspanningen vanzijn moeder, geheel en al als hij is opgezogen door de horizon van hetwachten en het uiteindelijke vertrek. In tussentijd slaat hij het levenrondom zich gade dat draait om nieuwe dingen opsteken en bijleren,geprangd tussen herinnering en hoop.Menacé en Algérie, Ismaël émigre en France, le tempsque ceux qu'il fuit l'oublient. Il raconte son parcours clandestinsous la forme d'un conte biblique, l'histoire de Jonas dans labaleine. Ailleurs en France, un vieil agriculteur perd son plusjeune fils. Ses trois enfants l'aident à traverser l'épreuve desfunérailles, mais le vieux père sombre dans une sorte d'indifférencemélancolique, perdant peu à peu jusqu'à la force de vivre.Ces deux histoires ne se rencontrent pas. "Arnaud des PallièresNa de bedreigingen in Algerije, emigreert Ismaël naarFrankrijk, lang genoeg opdat ze hem in Algerije vergeten zijn.Hij beschrijft zijn clandestiene route in de vorm van een bijbelsverhaal, het verhaal van Jonas en de walvis. Elders in Frankrijk,verliest een oude landbouwer zijn jonge zoon. Zijn drie kinderenstaan hem bij tijdens de begrafenis, maar de oude vader, getekenddoor het verlies van zijn zoon, verliest stilletjes aan zijnkracht om te leven. Deze 2 verhalen kruisen elkaar niet. Arnaudne donne aucune leçon, n'assène aucune solution binaire: il nouspropose de participer d'un mystère. Et si toutes les réponses sontabsentes, la question du film est posée dans son affolante beauté,renouant ainsi avec la fonction première du cinéma: inviter lespectateur à saisir, le temps d'un film, la beauté complexe d'uneépoque (la nôtre en l'occurrence), à en ressentir l'émotion parfaitementinouïe" (Vincent Dieutre).de Pallières geeft geen enkele les, alsook geen zwart-wit oplossingen.Hij stelt ons voor om deel te nemen aan het mysterie.En zelfs als geen enkele vraag beantwoord wordt, blijft de vraagvan de film verborgen in zijn schoonheid en gaat dus terug naarde basis van de cinema: de toeschouwer uitnodigen om de complexeschoonheid van een tijdperk te vatten en zijn ongelooflijkeemotie te voelen. (Vincent Dieutre)


"La Noire de…" est un film implacable. Le cinéaste sénégalaisadapte pour son premier long métrage le récit d'une deses nouvelles. Une jeune sénégalaise, Diouna, rejoint en Franceun couple de coopérants. Elle imaginait qu'elle s'occuperait desenfants, découvrirait la France, s'épanouirait... Elle ne sera que labonne à tout faire de Madame. Face à la condescendance du Blancet sa position de pouvoir, la situation dégénère rapidement etbientôt, il ne reste à la Noire de..., isolée des siens, que les posturesdu refus et du mutisme. Après les indépendances, ce film dénoncela persistence des rapports de dominations. La Noire de...,devenu un grand classique du cinéma africain, trace une voie quele cinéaste suivra tout au long de son oeuvre, un art populaire etexigeant, un art de la parole donnant matière à dialoguer. " Je nesais pas pourquoi je filme mais tout un peuple m'habite et je doistémoigner de mon temps. " Sembene Ousmane“La Noire de...” is een onverbiddelijke film. De Senegalesecineast maakte voor zijn eerste langspeelfilm een adaptatievan één van zijn eigen kortverhalen. De jonge Senegalese Diounavervoegt in Frankrijk een koppel ontwikkelingshelpers. Het jongemeisje denkt dat ze zich met de kinderen zal mogen bezig houden,dat ze Frankrijk zal kunnen ontdekken en zich ontplooien. Ze wordtechter niets meer dan de meid van Mevrouw. Geconfronteerd metde neerbuigendheid van de Blanke en haar machtspositie, degenereertde situatie snel en al gauw zit er voor de Zwarte nietsanders op dan ..., geïsoleerd van haar naasten, te vluchten in weigerachtigheiden mutisme. Vlak na de recente onafhankelijkheidsverklaringengaat deze film ten strijde tegen de voortzetting van debestaande machtsrelaties. “La Noire de...” is de eerste toonzettingvan het consequente oeuvre van de cineast die een populaire maarveeleisende kunst verdedigt, namelijk de kunst van het woord metmaterie voor debat. De film wordt inmiddels beschouwd als éénvan de grote meesterwerken van de Afrikaanse cinema. “Ik weetniet waarom ik film maar ik wordt bewoond door een volledig volken ik moet getuigen over mijn tijd” (Sembène Ousmane).Mon rapport avec la société occidentale m’inspire beaucoupdans mon travail : la confrontation des deux cultures. Cettevidéo intitulée " Désolés, Madame nous arrivons juste du Mali ",est l’illustration d’un texte que j’ai commencé à écrire depuisma venue en France. C’est comme un journal intime dans lequelj’écris les dialogues que j’ai entendus dans le bus, dans des familles,dans le lieu où j’étais hébergé, à l’Ecole des Beaux-Arts...Ce texte, d’abord écrit et édité, a été mis en image de manière à lepartager avec le spectateur. Le rapport texte/image illustre la relationà l’autre et montre l’image déformée que l’on peut percevoirde l’autre. Filmé avec une lampe, mon visage caricatural, projetésur le mur, souligne les préjugés qui émergent du texte.Mijn verhouding tot de Westerse maatschappij inspireertme sterk in mijn werk: de confrontatie van twee culturen.Deze video genaamd “Sorry mevrouw, wij komen net uit Mali” iseen illustratie bij een tekst die ik schreef bij mijn aankomst inFrankrijk. Een dagboek met dialogen die ik hoorde in de bus, infamiliale kring, in plaatsen waar ik logeerde, op school…. Dezegeschreven en uitgegeven tekst werd in beeld gebracht om hette delen met de kijker. De verhouding tekst / beeld illustreert derelatie tot de andere en toont het vervormde beeld dat we kunnenhebben van de andere. Gefilmd met een lamp, onderlijnt mijnkarikaturale gezicht dat op de muur geprojecteerdwordt de vooroordelen die in de tekst totuiting komen."Ma vie est mon vidéo-clip préféré" est un portrait sensiblequi retrace l'arrivée clandestine d'une jeune fille chinoiseà Paris. Doucement, et avec une dignité impressionnante, elleévoque l'amitié et l'exploitation qui règnent dans le milieu de l'immigrationchinoise, l'arrivée de sa sœur, les inquiétudes de sesparents restés "là-bas" et la monotonie accablante de son travailsoumis à des conditions honteuses et impitoyables dans un atelierde textile. Les immigrés chinois qui "réussissent" dans leur vie“Ma vie est mon vidéo-clip préféré” is een gevoelig portretover de clandestiene aankomst in Parijs van een jong chineesmeisje. Langzaamaan en met een indrukkwekkende waardigheidvertelt ze over de uitbuiting en de vriendschappen die in het milieuvan de Chinese immigranten heersen, over de aankomst vanhaar zus, haar ongeruste ouders die ginder gebleven zijn en overde verpletterende saaiheid van haar werk in een textielfabriek,onverbiddelijk en in beschamende omstandigheden. De Chineseont l'habitude de faire des clips vidéo lors des grandes fêtes, mariages,naissances etc. Puis ces clips, où miroite une vie luxueuseà outrance, sont envoyés en Chine. Show Chun Lee nous montreun exemple d'une vie humaine parmi des milliers qui ne correspondentd'aucune façon à la réalité mensongère des vidéo-clips.A travers un film qui évite toute sensiblerie et tout misérabilisme,et dont la dernière image dénonce la société de consommationavec une puissance rare.immigranten die “slagen” in hun leven, hebben de gewoonte videoclipsvan feestelijkheden, huwelijken en geboortes te maken.Deze clips, die een luxueus leven weerspiegelen, worden naarChina gestuurd. Show Chun Lee toont ons een voorbeeld van eenmensenleven tussen duizenden andere mensenlevens dat in deverste verte niet overeenkomt met de bedrieglijke videoclips. Defilm vermijdt al teveel sentimentaliteit, maar hekelt de consumptiemaatschappijmet een zelden geziene kracht.Akosse Legba, une jeune femme Togolaise a été victimed'une forme d'esclavage moderne. Un luxueux appartement parisienest le théâtre des réminiscences de son passé. Ainsi, dansles pièces vides résonne sa voix qui raconte les conditions de savenue en France, ses souffrances et comment un fragile processusd'affranchissement s'est lentement mis en place, grâce auxobjets qui constituaient son environnement quotidien. En filmantces objets, on découvrira la relation qui s'est nouée entre elle etson univers domestique, pendant les deux ans qu'ont duré son"emprisonnement". Et au fil du récit, à travers ces objets, dessouvenirs lointains ressurgiront. Dès lors nous plongerons dansles méandres de son passé, quelque part dans un petit village auTogo... Avec une belle économie de moyens, ce témoignage recueillin'en est que plus vibrant.Akosse Legba, een jonge vrouw, werd slachtoffer van hedendaagseslavernij. Een luxueus Parijs appartement is het theatervan wat overblijft van haar verleden. Zo weerklinkt in de legevertrekken haar stem die over haar komst in Frankrijk vertelt,haar lijden, en hoe een fragiel proces van emancipatie langzaamin werking treedt, dankzij objecten die haar dagelijkse omgevinguitmaakten. Door deze voorwerpen te filmen, ontdekken we de relatiedie er is tussen haarzelf en haar huiselijke omgeving, gedurendede twee jaar dat haar gevangenschap duurde. En naarmatehet verhaal vordert, doorheen de objecten, duiken verre herinneringenop, en nemen we een kijkje in de meanderen van haar verleden,ergens in een klein Togolees dorpje. De spaarzame beeldenmaken van haar getuigenis een vibrerende ervaring.


"Rue Ponty a été réalisé pour montrer le rejet que lesvendeurs de rue de la rue Ponty suscitaient chez mes compagnonsde voyage néerlandais. Je voulais leur donner un visage etune voix. Rue Ponty a été pour moi le point de départ d'une sériede vidéos sur les migrants-vendeurs de rue sénégalais en Europe.Comment ces nouveaux arrivants peuplent l'espace public.Il est question d'une continuité de pratiques commerciales dansun autre environnement.Sidi M'Baye est le personnage principal de Plaza Duomo. Lescirconstances économiques l'ont forcé à quitter le Maroc à lasuite du 11 septembre. Il s'y était bâti une existence commeMasaï, esclave, et comme il l'exprime lui-même, de Noir dansdes films hollywoodiens américains. Il y a aussi d'autres immigrantsqui peuplent la Plaza Duomo à Milan, des Chinois, desEuropéens de l'Est.A Rotterdam, dans mon lieu favori, j'ai suivi un groupe de vendeursde rue sénégalais pendant le festival d'été. La combinaisonde la politique répressive des autorités néerlandaises et del'esprit commercial hollando-sénégalais est ici mis en image.Qu'est-ce que l'exotisme? La parenté couramment supposée enHollande entre les cultures africaines et caraïbes n'est pas si évidente"(Alithe Thysen)."De reden om Rue Ponty te maken was de weerstand diede straatverkopers in Rue Ponty bij mijn Nederlandse reisgezelschapopriepen. Ik wilde hun een gezicht en stem geven.Rue Ponty is voor mij het uitgangspunt geweest voor een serie overSenegalese straatverkopers -migranten in Europa. Hoe bevolkennieuwkomers de publieke ruimte in Europa. Er is sprake van eencontinuering van handelingen in een andere omgeving.In Plaza Duomo is Sidi M'Baye de hoofdpersoon. In de nasleep vanelf september door economische omstandigheden gedwongenMarokko te verlaten waar hij een als Masai, slaaf en zoals hij hetzelf verwoordt black in Amerikaanse hollywood films een bestaanop had gebouwd. Ook andere nieuwkomers zoals Chinezen enOost Europeanen bevolken de publieke ruimte van Plaza Duomoin Milaan.In mijn favoriete spot in Rotterdam volg ik een aantal Senegalesestraatverkopers tijdens het Zomerfestival in Rotterdam. Hetrepressieve overheidsbeleid in Nederland in combinatie met deNederlandse-Senegalese handelsgeest wordt hier in beeld gebracht.Wat is exotisme? De in Nederland veelal verondersteldeverwantschap tussen de Afrikaanse en Caribische cultuur is geenfait accompli."Le documentaire "Rue du Nord" a été réalisé à l'occasiondes 40 ans de l'immigration marocaine en Belgique. C'est l'histoirede personnes qui ont quitté leur pays pour venir travailleren Belgique suite à l'appel du gouvernement belge de l'époque.Chaque personne a son parcours de vie. Elles ont un point commun,travailler en Europe. Comment cela s'est-il passé? Quellesont été les aventures rencontrées par ces personnes? Tout celaavec le regard croisé d'un prêtre ouvrier et d'un syndicaliste. Ledocumentaire offre un flux de témoignages très riche d'hommeset femmes qui racontent leurs parcours et leurs expertises del'exils qu'ils vivent. Ces personnes donnent aussi des réponsessubjectives aux problèmes spécifiques aux exilés (l'accueil,l'identité, le retour, etc ...). Ce documentaire a été réalisé par desnon-professionnels. Avec l'idée de s'en servir comme support pédagogiquepour des animations dans des écoles, auprès d'élèvesqui ont entre 15 et 17 ans. Et de poser la question de la transmissionde cette histoire.De documentaire "Rue du Nord" werd gemaakt naar aanleidingvan 40 jaar Marokkaanse immigratie in België. Het is hetverhaal van mensen die hun land verlieten om in België te werkenna een oproep van de toenmalige Belgische regering. Elkepersoon heeft zijn eigen, individuele levensloop. Ze hebben éénding gemeen: ze zijn komen werken in West-Europa. Hoe is datgebeurd, wat zijn hun ervaringen? Welke avonturen beleefden ze?Hun ervaringen worden geconfronteerd met deze van een Belgischepriester-arbeider en een syndicalist. De documentaire toonteen stroom rijke getuigenissen van mannen en vrouwen die overhun persoonlijke exil-ervaringen vertellen. Ze geven subjectieveantwoorden op specifieke problemen zoals onthaal, identiteit, terugkeer...De film werd gemaakt door niet-professionelen, met deidee een middel aan te reiken dat kan dienen in scholen om leerlingenmeer te laten weten over immigratie, en de verhalen vanpersoonlijke migratie blijvend vast te leggen.Abderrahmane Sissako est né le 13 octobre 1961 à Kiffa,en Mauritanie. Peu après sa naissance, sa famille émigre à Bamako,au Mali, où il effectue une partie de ses études primaires etsecondaires. Très jeune il a connu l’exil. Après un bref retour enMauritanie, il part en Union soviétique. Il effectue des études decinéma à Moscou de 1983 à 1989. Sorti diplômé du VGIK, l'Institutfédéral d'Etat du Cinéma, il tourne en 1993 en Russie son premiermoyen-métrage,"Octobre", c’est l’histoire d’amour impossibleentre Idrissa, jeune Africain venu étudier quelques annéesà Moscou, et Ira, rencontrée dans la capitale russe. "Octobre",c’est aussi Moscou sous le froid et la solitude de deux amants quirésistent aux regards malveillants. Une fiction dont les thèmesprincipaux, à savoir l'expérience de l'exil et les rapports Occident/Abderrahmane Sissako werd op 13 oktober 1961 geboren teKiffa in Mauritanië. Vlak na zijn geboorte verhuist zijn familie naarBamako in Mali waar hij een deel van zijn lagere en middelbare studiesdoet. Al heel jong weet hij wat ballingschap is. Na een korteterugkeer in Mauritanië, vertrekt hij naar de Sovjetunie. Hij studeertfilm van 1983 tot 1989 te Moskou. Met zijn diploma van het VGIK, deFederale Staatsschool voor Filmstudies, op zak, draait hij in 1993 inRusland de middellange film “Oktober” over de onmogelijke liefdetussen Idrissa, een jonge Afrikaanse student die voor enkele jarenin Moskou studeert, en Ira die hij ontmoet heeft in de Russischehoofdstad. “Oktober” is eveneens het verhaal van de Russischewinterkoude en de eenzaamheid van twee geliefden die niet willentoegeven aan de afwijzende blikken rondom hen. De thematiek vanAfrique, sont représentatifs de l'oeuvre de Sissako. A propos deOctobre dit-il, " mes héros semblent souvent étrangers à ce quileur arrive, dans une vie, dans une famille, il y a toujours un étranger.il est vrai que si dans mes films on retrouve toujours l’étranger,je dirais qu’il est étranger intérieur. Octobre était un gested’adieu. Je me suis découvert étranger très vite. C’est à la fois unerichesse et une grande difficulté à vivre. Octobre l’exprimait bien,car à Moscou les histoires d’amour étaient impossibles". Une excellenteopportunité de revoir les œuvres d’exception qui composentla filmographie du cinéaste mauritanien. Son regard fédérantavec un rare bonheur la fiction et le documentaire, le politique etle poétique.de film is representatief voor heel het oeuvre van Sissako, namelijkhet leven onder ballingschap en de relaties tussen het Westen enAfrika. Wat betreft Oktober zegt hij zelf dat “mijn helden lijken dikwijlsvreemd aan wat hen overkomt. In het leven, in een familie, iser steeds een vreemde. Deze vreemde die men steeds terugvindt inmijn werk is eerder een innerlijke vreemde. “Oktober” was een afscheidsgeschenk.Ik heb mezelf heel snel als een vreemde ontdekt.Het is enerzijds een grote rijkdom maar ook een moeilijkheid ommee te kunnen leven. “Oktober” drukt dit goed uit want in Moskouwaren liefdesrelaties onmogelijk." Het is een buitengewone kansom het uitzonderlijke cinematografische werk van de Mauritaansecineast te herbekijken, die op elegante wijze fictie en documentaire,politiek en poëzie weet te verbinden.


Un groupe de jeunes Maroxellois de la maison de jeunesdu quartier des Marolles part à Alméria, en Andalousie, à la rencontredes travailleurs agricoles immigrés clandestins. Nous lesvoyons découvrir les conditions de travail épouvantables danslesquelles ces hommes sont maintenus, et avec eux, au fil desrencontres, nous décortiquons un système d'exploitation aussisimple qu'efficace : venus en Europe au péril de leur vie, ces hommessans-papiers, sont taillables et corvéables à merci.Een groep van Marokkaans-Brusselse jongeren van hetjeugdhuis 88 uit de Marollen vertrekt naar Andalusia. Ze gaan opzoek naar geïmmigreerde clandestiene arbeiders die werken ineen plastieken wereld, in serres. We zien hoe de jongeren de erbarmelijkewerkomstandigheden van de arbeiders ontdekken, ensamen met hun ontrafelen we een systeem van uitbuiting dat zowelsimpel als doeltreffend is: deze mensen zonder papieren zijn naarEuropa gekomen, in de bloei van hun leven en worden misbruiktom de winsten van de grondbezitters nog te verhogen. Na dezefilm zullen de Spaanse tomaten nooit meer hetzelfde smaken.De la place du Jeu de Balle (Bruxelles) à la place JamaaEl Fna (Marrakech), des jeunes explorent leur(s) identité(s) à traversun tumultueux voyage initiatique.Van de Vossenmarkt (Brussel) tot het Jamaa El Fna plein(Marrakech) ontdekken jongeren hun identiteit aan de hand vaneen aangrijpende innerlijke ontdekkingsreis. Pg. 12Ce documentaire parle d'une forêt profonde située au milieude l'Europe, au-delà de toute urbanité et civilisation. Elle abriteune communauté de bannis - un monde d'échoués. Un contrôleaussi total que subtil s'applique à ne pas les laisser émerger dansnotre réalité. Dans Forst, les bannis proclament leur vérité et racontentl'histoire de leur émancipation. Ils se rendent compte, peuà peu, de leur identité de réfugiés et ils se mettent à forger le plande leur libération. Ce film est réalisé en collaboration avec The"J’ai toujours pensé que la vie, c’est 777 histoires enmême temps". Cette phrase de l’écrivain hollandais Bert Schierbeekfigure au générique d’Amsterdam global village, de Johanvan der Keuken. Avec cette longue fresque passionnante, entrefiction, documentaire et reportage, ce dernier retrace les vécuset les parcours de quelques habitants d'Amsterdam originairesdes quatre coins de la planète. Il nous donne à voir une métropolecontemporaine, ville-monde chargée de la présence d'unemultitude des lieux distants. Ce faisant, il dresse un ensemble deportraits foisonnants, fait d'allers-retours, de mouvement et dediversité, loin des clichés victimaires et paternalistes qui font desexilés des corps passifs soumis à des forces sur lesquelles ilsn'ont aucune prise..Voice, un collectif militant rassemblant des demandeurs d'asileen Allemagne. En se perdant au milieu de bois, il pointe le principed'exclusion qui fonde la politique d'asile allemande en assignant àrésidence les candidats dans des endroits reculés. Avec ses imagessombres en noir et blanc, sa musique angoissante, les voixnous font pénétrer dans l'univers d'un film d'épouvante... Cetteangoisse est celle de personnes qui demandent l'asile.“Ik heb altijd gedacht dat het leven 777 verhalen zijn diezich tegelijkertijd afspelen.” Deze zin van de Nederlandse schrijverBert Schierbeek vinden we aan het begin van de film van Johan vander Keuken “Amsterdam Global Village”. Met dit lange passionelefresco dat zich bevindt tussen fictie, documentaire en reportage,vertelt Johan van der Keuken de tocht van enkele Amsterdamsebewoners, uit de vier windstreken. Hij laat ons een eigentijdsemetropool zien gevuld met multiculturele ingrediënten. Hij toontons verschillende portretten, ver van de clichés over slachtoffersen paternalisme zoals we dat zo vaak horen over ballingen die onmondigzijn en geen greep op hun leven zouden hebben.Deze documentaire gaat over een diep woud in het middenvan Europa, ver weg van steden en beschaving. Ze herbergteen gemeenschap van ballingen, een wereld van mislukkelingen.Een totale en zeer subtiele controle zorgt ervoor dat ze niet in onzerealiteit verschijnen. In Forst verkondigen de ballingen hun waarheiden vertellen het verhaal van hun emancipatie. Ze worden zichbeetje bij beetje bewust van hun identiteit als vluchteling en ze beginnenbevrijdingsplannen te smeden.Deze film werd gemaakt in samenwerking met The Voice, eenmilitant collectief dat asielvragers in Duitsland verenigt. Verlorenlopend in het bos, legt de film de vinger op het principe van uitsluitingwaarop de Duitse asielpolitiek gebaseerd is door kandidaatasielzoekerste verwijzen naar afgelegen plaatsen. Met somberezwart-wit beelden en angstwekkende muziek, laten stemmen onsbinnendringen in het universum van een griezelfilm... De angst dieje voelt is deze van de asielzoekers.La vidéo " Rien ne vaut que la vie... " a été réalisée dansun centre pour réfugiés à Zerbst, Saxe-Anhalt, Allemagne. Lesréfugiés participent à la réalisation du film et témoignent de leurcondition de vie dans ce camp, tentent de cerner l'image d'euxmêmesqui leur est renvoyée par la structure du camp et sonpersonnel. Au final, ce qui se dévoile, c'est la caractère racisteDe video “Rien ne vaut que la vie...” werd gerealiseerd ineen vluchtelingencentrum in Zerbst, Saksen-Anhalt, Duitsland.De vluchtelingen namen zelf deel aan de verwezenlijking van defilm en getuigen over de levensomstandigheden in het centrum.Ze trachten zich af te schermen van het beeld over hen dat wordtweerspiegeld door de structuur van het centrum en zijn personeel.Het is geen journalistiek werk, maar een zoektocht naard'une politique d'accueil qui n'en a que le nom. " Rien ne vaut... "est projeté en duo avec Forst, deux essais réalisés en Allemagne,suivant des méthodes de travail différentes, mais qui tous deuxmettent au cœur de leur narration les expériences intimes de lavie dans un camp pour réfugiés.mogelijkheden om dergelijke moeilijke levensomstandighedenweer te geven. Naar het einde wordt het racistische karakter vande onthaalpolitiek steeds duidelijker. “Rien ne vaut...” wordt induo voorgesteld met Forst, twee essays uit Duitsland. De aanpakis erg verschillend, maar beide films slagen erin de intieme ervaringenvan het leven in een West-Europees vluchtelingenkampweer te geven.


A travers ce documentaire, nous allons à la rencontre defamilles turques vivant en Turquie, mais avec cette particularité,ces familles s'inscrivent dans un retour au pays natal. Après denombreuses années d'émigration en Allemagne, elles achètentdes appartements dans de luxueux complexes immobiliers standardisésoffrant tout le confort moderne de la société des services...Dans cette cité de rêve, Li Paris II, Ils nous parlent de leurvie d'avant, de leurs impressions nouvelles sur la société turquequ'ils redécouvrent. Ce petit quelque chose qui fait qu'ils ne sesentent pas tout-à-fait chez eux, la marque indélébile que leurvie en Allemagne a finalement laissée en eux. Une vision paradoxaleet désenchantée sur l'idéal du retour. La réalisatrice vit enAllemagne et fait partie de cette nouvelle génération qui interrogel'histoire des larges communautés immigrées arrivées en Europeaprès-guerre.Aan de hand van deze documentaire ontmoeten we Turksefamilies die in Turkije leven, maar niet altijd in Turkije gewoondhebben. Na meerdere jaren in Duitsland te hebben geleefd, kerenze nu terug naar Turkije waar ze appartementen in luxueuzewooncomplexen kopen, die alle mogelijke comfort bieden. In dezedroomwoning, Li Paris II, praten ze over hun vorig bestaan en hunnieuwe indrukken over de Turkse maatschappij die ze herontdekken.Hun leven in Duitsland heeft onuitwisbare sporen nagelatendie ervoor zorgen dat ze zich in Turkije nooit meer 100% thuis zullenvoelen. Een tegenstrijdige en ontnuchterende visie op de idealiseringvan de terugkeer naar het vaderland. De filmmaaksterleeft in Duitsland en maakt deel uit van de nieuwe generatie dieonderzoek verricht naar de verhalen van het grote aantal immigrantendat na de oorlog in Europa terecht is gekomen."Les parents de Samy Szlingerbaum sont venus de Pologneen 1947 avec un visa de transit valable huit jours pour le CostaRica. Plus qu'un "récit autobiographique", Bruxelles-Transit se veutitinéraire émotionnel. Samy l'a conçu comme un chant de route,comme une confidence arrachée à sa mère qui raconte en yiddishl'histoire de son voyage, de son arrivée et son installation à Bruxelles,de ses déménagements successifs, du travail clandestin, de larecherche des papiers. Le film ne comporte aucune archive d'époqueni véritable reconstitution. Son originalité et son authenticitérésident dans l'illustration de ce récit en forme de mélopée parDes personnes attendent devant un poste de douane surune frontière située au milieu de nulle part, en pleine neige. Pourpasser cette frontière, ils tentent de s'adapter à des règles qui necessent de changer.Hilarant.quelques scènes de fiction minimale, jouées presque au premierdegré. Les "héros" ressemblent davantage à des silhouettes, quine parlent pas ou presque (...), dans des confrontations qui sont àchaque fois comme de courtes paraboles évoquant les films muets,ceux de Chaplin en particulier. (...) On entre dans ce film et surtoutpar la voix (off) qui remplit et entraîne les images, comme dans unrêve éveillé. La pudeur, la chaleur et la simplicité évidente du film,de son écriture, de son propos, ne font jamais oublier la souffranceet la tragédie de tout un peuple transplanté dans un lieu de transit,qui durerait finalement toute une vie" (Boris Lehman)"De ouders van Samy Szlingerbaum kwamen hier in1947 toe uit Polen met een transitvisum geldig voor 8 dagen enmet eindbestemming Costa Rica. Eerder dan een autobiografischverhaal, is Brussel-Transit over een emotionele reisweg. Samy vatde film op als een reislied, als een ontboezeming aan zijn moederonttrokken die in het Jiddisch het verhaal vertelt van haar reis,van haar aankomst en installatie in Brussel, van haar opeenvolgendeverhuizingen, van haar clandestien werk, van de zoektochtnaar papieren. De film bevat geen enkel eigentijds archiefbeeldnoch echte reconstructies. De originaliteit en authenticiteit liggenin de uitbeelding van het verhaal. Dat krijgt de vorm van een melopeeopgebouwd uit enkele scènes in de stijl van minimale fictie,nauwelijks geacteerd. De “helden” lijken meer op silhouetten dieniet praten of nauwelijks, zij zijn vervat in confrontaties die telkensweer korte parabolen vormen naar de geest van de stomme films.Het doet nog het meest aan Chaplin denken.Deze film creëert hetgevoel in een bewuste droom te verkeren en dat vooral door devoice-over die de beelden oproept en gestalte geeft. De schaamte,de warmte en de evidente eenvoudigheid van deze film, met haarzeer eigen schriftuur en toedracht, verdoezelen nooit het lijden ende tragedie van een volk dat in zijn geheel werd overgeheveld naareen transitplek om daar nooit meer weg te gaan." (Boris Lehman)Enkele personen wachten voor een douanepost aaneen grens in het hol van Pluto, midden in de sneeuw.Om deze grens over te geraken trachten zezich aan te passen aan steeds wisselenderegels. Hilarisch.Ce premier long métrage de Rithy Panh a été réalisé auxabords de la frontière cambodgienne du côté thaïlandais. Le réalisateurrevient sur le camp de réfugiés "Site 2" dans lequel 180.000Cambodgiens survivaient et où il a lui-même séjourné quelquessemaines après la fin chaotique du régime des Khmers rouges.Après son arrivée en France, dix ans ont été nécessaires pour sereconstruire, pour retrouver sa langue maternelle qu'il ne voulaitplus parler après avoir voulu être "le plus loin possible de son passé".En faisant corps de manière sobre et délicate avec l'expérienceEerste langspeelfilm van Rithy Panh, opgenomen aan deThaise zijde van de grens met Cambodja. De regisseur keert voorzijn film terug naar het vluchtelingenkamp “site 2”, waar hij gedurendeenkele weken verbleef als één van de 180.000 Cambodjanendie op de vlucht sloegen na het chaotische einde van hetregime van de Rode Khmer. Rithy Panh ging daarna naar Frankrijk.Hij slaagde er pas na 10 jaar in om zichzelf enigszins terugte vinden, en opnieuw zijn moedertaal te spreken. Die wilde hijde Yim Om, survivante du génocide rencontrée dans les dédales ducamp, Rithy Panh fait apparaître les conditions de vie qui sont cellesde bon nombre des réfugiés de la planète, existences déracinéeset en attente, administrées par les institutions humanitaires. Lefilm esquisse surtout les exigences qui seront celles du réalisateurle long de son parcours cinématographique d'exilé: "Remonter lapiste qui mène au coeur de la même question qui a bouleversé monexistence et surtout celle de mon pays: pourquoi?"al die tijd niet meer gebruiken omdat hij “zover mogelijk van zijnverleden” wou blijven. De film geeft op een sobere en fijnzinnigemanier gestalte aan Yim Om, één van de overlevenden van de genocidedie Rithy Panh in het kamp had ontmoet. Via haar belevenissenschetst hij een accuraat beeld van de beproevingen vanzoveel andere vluchtelingen overal ter wereld, allen gedoemd toteen bestaan getekend door ontworteling en afwachting, en tot eenleven in handen van de humanitaire instanties. De film schetst ooken vooral de beproevingen die de regisseur als vluchteling wachttenop zijn cinematografisch parcours. “Terugkeren op de weg dierechtstreeks leidt naar de kern van dezelfde vraag als die welkemijn eigen bestaan en deze van mijn land zodanig heeft verwoest:WAAROM?” Pg. 10


Aqabat-Jaber is één van de zestig Palestijnse vluchtelingenkampenopgericht door de Verenigde Naties in het Midden-Oosten in het begin van de jaren ‘50. Dit is het grootste kamp vanhet Midden-Oosten, gesitueerd op 3 km afstand van het zuidenvan Jericho. Het merendeel van de 65000 inwoners komt uit dorpenin het centrum van Palestina, verwoest in 1948. De oorlog van1967 dreef 95% van deze bevolking op de vlucht naar de overkantvan de Jordaan. De sporen van de oorlog en de erosie van deAqabat-Jaber est l'un des soixante camps de réfugiéspalestiniens construits par l'ONU au début des années 1950 auMoyen-Orient. Situé à trois kilomètres au sud de Jéricho, c'étaitalors le plus grand camp du Moyen-Orient. La plupart de ses65.000 habitants venaient de villages du centre de la Palestine détruitsen 1948. La guerre de 1967 poussa 95% de cette populationà fuir vers l'autre rive du Jourdain. Les traces de la guerre et leseffets d'érosion du désert accentuent le contraste entre les refugesabandonnés et les cabanes encore habitées. Aqabat-Jaberdevient une ville fantôme. Tourné en 1987, quelques mois avantl'Intifada, ce film raconte l'histoire d'une génération déshéritée,élevée dans la nostalgie d'endroits qu'elle n'a jamais connus etqui n'existent plus. L'histoire d'une solution temporaire devenuemode de vie permanent. Un film sur la mémoire et la parole nostalgique,un témoignage sur le vécu de l'absence.woestijn accentueren het contrast tussen de verlaten en de nogsteeds bewoonde hutten. Aqabat-Jaber wordt stilaan een spookstad.Gefilmd in 1987, enkele maanden voor de Intifada, verteltdeze film het verhaal van een onterfde generatie, opgegroeid inde nostalgie naar hun gebied dat ze nooit gekend hebben en datniet meer bestaat. Het verhaal van een tijdelijke oplossing, die nuhun dagelijks leven geworden is. Het is een film over hun herinneringenen hun gemis.Peut-on envisager la paix israélo-palestinienne sans leretour des réfugiés palestiniens à leur terre natale, devenue Israël?S'agit-il d'un retour physique ou d'un retour symbolique,fondé sur la reconnaissance de l'injustice infligée au peuple dePalestine en 1948, lors de la création de l'Etat d'Israël. Après avoirtourné "Aqabat-Jaber, Vie de Passage" à la veille de l'Intifada, EyalSivan revient dans ce camp de réfugiés au lendemain de l'évacuationde la région par l'armée israélienne. Le camp est aujourd'huisous autonomie palestinienne. Ses 3000 habitants n'ont pourtantpas changé de statut. Après les accords de paix, ils restent desréfugiés et ne peuvent rentrer dans les villages dont leurs parentsont été chassés. Au cœur du conflit israélo-palestinien, la questiondu retour des réfugiés déterminera l'avenir du Moyen-Orient.Ce film qui se veut analogique raconte l'histoire des réfugiés palestinienscomme celle de tous les réfugiés, populations déportées,personnes déplacées, qui sont au centre des grands conflitsdu XXème siècle.Kunnen we ons de vrede tussen Israël en Palestina voorstellenzonder de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen naarhun geboorteplaats, nu Israël? Gaat het om een werkelijke of eerdereen symbolische terugkeer, gebaseerd op de erkenning vande onrechtvaardigheid van de behandeling van het Palestijnsevolk door Israël tijdens zijn oprichting in 1948? Na het filmen van“Aqabat-Jaber, Vie de Passage”op de vooravond van de Intifada,keert Eyal Sivan terug naar het vluchtelingenkamp daags na deevacuatie van het gebied door het Israëlische leger. Het kamp isvandaag de dag onder Palestijns bewind. Voor de 3000 inwoners iser echter niets veranderd. Na de vredesakkoorden blijven ze nogsteeds vluchtelingen die niet toegelaten zijn in de dorpen waaruithun ouders zijn verjaagd. Temidden van het conflict tussen Israëlen Palestina zal de vraag over de terugkeer van de Palestijnsevluchtelingen de toekomst van het Midden-Oosten bepalen. Defilm vertelt het verhaal van de Palestijnse vluchtelingen, alsookdat van andere vluchtelingen, verbannen volkeren, en zovele andereverplaatste personen temidden van de grote conflicten vande 20ste eeuw.A la recherche de traces, entre lieux et lieux, inévitablevoyage-initiation à soi et à l’autre. Mouvements deshommes entre marges et frontières, singularité, étrangetéet remous. Lancinant entre deux souffles ou deux imagesc’est alors que les mots quittent leurs langues, les images neprennent pas la forme de l’image. Témoignage qui se fait etse défait dans l’exiguïté du langage et la précarité de la transmission!Nous quitterons un exil pour un autre, ou d’autres,dans une recontre-tentative comme un risque comme un lienindéfini comme espace précaire comme visage, corps, nom,comme parole dérobée à l’abîme. Rencontre entre passeurset tisseurs de territoires ou simplement rencontres-partagesavec des auteurs et cinéastes qui habitent, tracent et prolongentpar leurs œuvres cet espace tumultueux qui est l’exil.Op zoek naar sporen tussen de ene plaats en de andere,onontkoombare inwijdingsreis naar zichzelf en naar deander. Het bewegen van mensen, tussen marges en grenzen,uitzonderlijkheid, vreemdheid en gedrum. Als een pijnscheut,tussen twee uitademingen of twee beelden in, verlaten dewoorden hun taal, de beelden nemen geen vorm als beeld.Getuigenis die zich vormt en zich bevrijdt van de beperktheidvan de taal en van onnauwkeurigheid van de overdracht. Weverlaten de ene ballingschap voor een andere, of voor meerdere,in een poging tot ontmoeting, als een risico, als een nogte definiëren band, als nog te vormen ruimte, als gezicht, lichaamof naam, als een woord aan de afgrond onttrokken.Ontmoeting tussen passanten en wevers van territoria, ofsimpelweg gedeelde ontmoetingen met auteurs en cineastendie dat woelige universum van het ballingenleven bewonen,en het afbakenen, het verlengen via hun werk.


Ali is de kruidenier van de documentaire "Alimentationgénérale". Op een dag laat hij in een telefoongesprek los dat hijeen fervente muziekliefhebber is en speelde met bekende muzikantenuit Kabilië. Zo zong hij met Aït Menguellet en verzorgdehij het voorprogramma van Idir. Al meer dan twintig jaar zingt hij,maar hij maakte er nooit zijn beroep van. Hij verkiest muziek tebeleven als een passie die hij deelt tijdens een huwelijksfeest ofIssu des vagues punk hollandaises des années '80, prochede "The Ex", la troupe "De Kift" a réussit à évoluer au fil des annéeset des projets jusqu'à être aujourd'hui un des groupes hollandaisles plus intéressants, malgré qu'il reste encore relativement méconnuen dehors du monde néerlandophone. Les origines punkssont encore trés présentes, mais depuis que les parents des frèresfondateurs ont rejoint la troupe, les instruments et les stylesse sont multipliés et diversifiés. Leur musique est à la fois triste etjoyeuse, noire et humoristique, mélancolique et sauvage. Les trèsAli, c'est lui qui tient l'épicerie dans le documentaire "Alimentationgénérale". Un jour, lors d'une conversation téléphonique,on découvre qu'il est aussi un mélomane et un musicien qui a jouéavec les plus grands auteurs et interprètes Kabyles. On apprendqu'il est choriste pour Aït Menguellet, qu'il a fait la première partiepour des concerts de Idir, pour n'en citer que deux. Il chante depuisplus de vingt ans et cependant il n'a jamais cherché à ce que la musiquesoit sa profession. Il préfère que la musique reste une passion,qu'il aime partager lors d'un mariage ou dans son épicerie,où du matin au soir on y vient faire une causette, acheter quelquesbonbons ou jouer une partie de cartes. Un lieu dans la plus puretradition de convivialité orientale. Sacrée personnalité que ce Ali!Il nous offre un concert, peut-être accompagné par d'autres musiciens.Un baptême pour cette nouvelle programmation!in zijn kruidenierswinkel, waar van ’s morgens vroeg tot ’s avondslaat volk passeert om een babbeltje te slaan, snoep en groenten tekopen, of een kaartje te leggen. Een plek vol oriëntaalse gezelligheid.Een fijn mens, Ali, kruidenier-muzikant, die ons een concertaanbiedt, misschien in gezelschap van andere muzikanten, devuurdoop van het WOP/EXILS programma!beaux textes sont souvent inspirés de la littérature, d'écrivainscomme Jan Arends, Daniil Harms, Flannery O'Connor, WernerSchwab... et se répondent d'une chanson à l'autre (sachez que legroupe s'est récemment mis au Français...). Les concerts sontd'ailleurs conçus comme des pièces très théâtrales et les albumscomme des oeuvres à part entière (les pochettes, faites à la mainpar la troupe, en famille, sont magnifiques). Le spectacle qu'ilsprésenteront en avant-première au <strong>Nova</strong> fera découvrir les chansonsde leur 7e album, "7", à paraître prochainement.Uit de punkgolven van de jaren ’80 ontstond het muziekgezelschapDe Kift. Vanuit hun thuisbasis Koog aan de Zaan spelenze ten dans met hun intrieste niet van humor gespeende dronkemansliederen,nu al meer dan 15 jaar lang. Hun punkinvloedenzijn nog hoorbaar, maar sinds vader Heijne de groep vervoegdezorgt het fanfareverleden voor trompet, trombone en tuba. Hunteksten, die zijn ronduit geniaal. Ze baseren zich op literatuur: JanArends, Flannery O’Connor, Werner Schwab, Daniil Charms… enzingen dit in hun eigen taal met eigenwijze tongval. Vrolijk gaathet er vaak niet aan toe, maar ’t is pakkend, origineel en bovenalongelofelijk schoon. Dit najaar brengt De Kift een nieuwe plaat uit,“7”, simpelweg. Verslag van een rusteloze reis, maar tegelijk eenverkwikkende wandeling. Met stof, dans en weemoed. Met toevalligeontmoetingen in donkere krochten en muzikale vergezichten.In <strong>Nova</strong> brengen ze deze liedjes in avant-première. En moestenjullie het nog niet weten, op het podium staat De Kift als een huis.“Mensen, kan de waarheid jullie iets schelen?”En dat in Cinema<strong>Nova</strong>. Wij kijken er naar uit. Wat jullie?Comedia Mundi, c'est une contrebasse, deux accordéons,deux guitares, un violon, une flûte, quelques percussions, des voix"leads" et une chorale. Et puisque ces instruments et cordes vocalesne peuvent jouer seuls, il y a des musiciennes et musiciens,chanteuses et chanteurs. D'abord, c'est la "musique tzigane", detoute l'Europe de l'est, Hongrie, Roumanie, les Balkans, Russie,etc. Mais la distinction entre "musique traditionnelle" et "musiquetzigane" est difficile, dans des pays, où ce sont souvent lesRoms qui jouent la musique dite folklorique. La musique tziganen'existe pas en soi comme un genre défini, mais a été, au coursdes voyages, transformée par toutes les influences rencontrées.Une danseuse bulgare, à qui nous avions demandé la différenceentre les danses des Bulgares et des Roms dans son pays, nous arépondu: "C'est exactement la même chose, avec, chez les Roms,quelques vibrations en plus". C'est aussi pourquoi dans le répertoireinépuisable de chants et de musiques tziganes du groupe,on découvre aussi des chansons françaises, allemandes, parfoisanglo-saxonnes et des sonorités de l'Europe du sud, de l'Amériquelatine. Le tout, arrangé par et pour le groupe, est agrémentédecompositions propres. Le groupe lui-même est composé degens venus d'horizons divers: Berlin, Rio de Janeiro, Innsbruck,Seligenstadt, Paris, Lyon, Limans, Montbrison... Au fil du temps,ils se sont rencontrés à Longo maï, ce mouvement communautairequi existe depuis 1973. Comedia Mundi a accompagné l'histoirede Longo maï depuis le début, où les fêtes, prévues ou spontanées,sont essentielles à la vie commune. Longo maï, ce sont cescoopératives en France, Suisse, Autriche, mais aussi en Ukrainequi tentent une vie collective à la campagne en pratiquant l'agriculture,l'élevage, une radio associative, des actions de solidaritéet des rencontres multiples, des formations pratiques et théoriqueset beaucoup d'autres choses encore.Comedia Mundi bestaat uit een contrabas, twee accordeons,twee gitaren, een viool, een fluit, wat percussie, solostemmenen een koor. En omdat deze instrumenten en stembandenniet alleen kunnen spelen, zijn er muzikanten van beider kunne,zangeressen en zangers. Bovenal brengen zij “zigeunermuziek”van heel Oost-Europa, Hongarije, Roemenië, de Balkan en Rusland..Maar “traditionele muziek” en “zigeunermuziek” zijn moeilijkte scheiden in al deze landen want het zijn vaak de Roma, dezigeuners, die de zogenaamde folkloristische muziek brengen. Zigeunermuziekis als zodanig geen genre apart want zij ondergingin de loop van eeuwenlange zwerftochten, talloze transformatiesdoor al de muziekstijlen die zij tegenkwam. Een Bulgaarse danseresaan wie we het verschil vroegen tussen de dansen in haarland van de Bulgaren en die van de Roma, antwoordde ons: “hetis exact hetzelfde, met aan de kant van de Roma enkele vibratiesmeer”. Om dezelfde reden treft men in het onuitputtelijke repertoirezigeunermuziek en -gezang van deze groep ook Franse,Duitse en soms Angelsaksische liederen aan en zelfs klanken vanZuid- en Midden-Amerika! Het geheel, door en voor de groep, tenslotteafgewerkt met eigen composities. Comdia Mundi bestaat uitpersonen van uiteenlopende horizonten: Berlijn, Rio de Janeiro,Innsbruck, Seligenstadt, Parijs, Lyon, Limans, Montbrison… Zijontmoetten elkaar in de loop der tijden in Longo Maï, een gemeenschapsbewegingopgericht in 1973. Comdia Mundi groeide vanafhet begin mee met Longo Maï waar iedereen, gewild of spontaan,steeds sterk gericht was op de anderen, de gemeenschap. LongoMaï, dat zijn coöperatieven in Frankrijk, Zwitserland, Oostenrijkmaar evengoed in Oekraïne die in gemeenschappen leven op hetplatteland en zich bezig houden met landbouw en veeteelt, een eigenradio beheren, solidariteitsacties opzetten en veelvuldige ontmoetingen,allerhande vormingen organiseren en nog veel meer.


Tu est un "vrai bruxellois", tu viens à peine de débarquerou tu habites ici depuis déjà longtemps mais tu tesens encore comme un étranger…? Alors sois le bienvenuà cet atelier de Cineketje : durant deux après-midis ce quenous allons penser, éprouver et imaginer à partir du thèmede "l’immigration" va prendre la forme d’un film. Laurent VanLancker qui va accompagner cet atelier a réalisé plusieursfilms sur différentes cultures de Belgique et même d’autrescontinents. Dire ce que l’on pense, ouvrir son imagination àtravers des dessins et lier le tout grâce à un ordinateur, voilàce que l’on fera ensemble! Ainsi, nous sortirons à la fin duweekend avec un court-métrage mêlant aussi bien documentaireque fiction.Ben je een 'brusselaar', of je komt pas aangevlogenvaneen land ver weg van hier of je ben reeds lange tijd inBelgië, maar nog steeds vreemd...? Cineketje zal je verwelkomenen samen met jecreatief aan de slag gaan. Gedurendetwee namiddagen zullen we onze gedachten, gevoelens enverbeelding over het thema 'immigratie' vorm geven in eenfilmpje. Laurent Van Lancker, die reeds enkele films maakteover diverse culturenin Belgie én andere continenten, zal dezeworkshop begeleiden. We vertellen wat we denken, we gevenonzeverbeelding vorm a.d.h.v. tekeningen en met behulp vande computer brengen wedit allemaal samen. Zo zullen we ophet einde van het weekend komen tot een filmpje dat zoweldocumentaire als fictie kan genoemd worden.Reprise de l'Open Screen avec, on l'espère, plein de filmsétonnants. Le principe reste le même: envoyez vos filmssur n'importe quel format (sauf digi béta), n'importe quelsujet (sauf des trucs chiants) le tout en dessous de quinzeminutes (surtout si c'est chiant !).Pas de censure, tout est accepté à condition que le filmsoit envoyé une semaine au plus tard avant la séance, au65 rue de 'écuyer, 1000 Bruxelles.We hernemen de traditionele Open Screen vol met hopelijkverbazende films! Het principe is wat het steedsgeweest is: stuur je film (eender welk formaat behalvedigi beta) over eender welk onderwerp (behalve saaie enracistische/sexistische) en zorg dat het niet langer dan 15minuten duurt (zeker als 't saai is). Geen censuur, alleswordt vertoond op voorwaarde dat je film één week voorde voorstelling toekomt op het <strong>Nova</strong>-kantoor, Schildknaapstraat65, 1000 Brussel.Appel est lancé aux auteur(e)s afin qu'elles/ilsnous fassent parvenir sur CD/CDR/K7 ou MD un enregistrements'inscrivant dans la création sonore. Ears Openpropose régulièrement des écoutes collectives, dans lapénombre, de créations plongeant l'auditrice/eur dansle réel, l'imaginaire, le poétique, le politique... Les enregistrementsauront une durée maximale de 10 min et devrontnous parvenir pour le 28 octobre au plus tard avecvos coordoonnées au bureau du <strong>Nova</strong> (c/o Ears Open 65,Rue de l'Ecuyer - 1000 Bruxelles).Een oproep aan auteurs van geluiden. Stuur onsuw CD/CDR/K7 of MD met uw geluidscreaties. Ears Openstelt regelmatig in het donker gehulde collectieve luistersessiesvoor waar de luisteraar ondergedompeld wordtin het reële, het imaginaire, het poëtische, het politieke….Elke opname duurt maximum 10 minuten en moet op 28oktober ten laatste op het <strong>Nova</strong>-kantoor toekomen. (EarsOpen, p/a <strong>Nova</strong>, Schildknaapstraat 65, 1000 Brussel). Vergeetniet om je contactgegevens te vermelden!Cineketje va vous proposer une séance de courts-metragesd'animation qui démarrera avec le film réalisé lors desatelier autour de l'immigration le weekend avant. Les réalisateursviendront le présenter et une petite discussion avecle public suivra.Les autres petits films que vous découvrirezont eux aussi été réalisés lors des ateliers pour enfants misen place par des associations de Bruxelles, Liège et Anvers.Le film "Quand je suis venue à Bruxelles", du collectif Zorobabel,raconte le vécu des enfants arrivés récemment enBelgique. "Muren" et "Geen spel" réalisés avec le soutien del'organisation Kidscam, tentent de cerner à travers les yeuxenfants belges, leurs idées et sentiments autour de la questiondes réfugées. "Le voyage d'Epolo" est une création del'association le Poulallier qui montre les déboires d'Epolo,personnage sympathique qui voit ses terres être envahiespar les immeubles crasseux et décide alors de partir vers lepays paradisiaque que lui vante une publicité. Mais y sera-tilaccueilli? Nous conclurons la séance par un film poétiquede Caméra Enfant Admis ˜Un monde pour Tom". On y parlede l'autre, de la singularité de chaque culture, de ce qui nousrassemble et nous sépare. Cela grâce à Tom, un minusculebonhomme qui explore un nouveau monde, il rencontre unesérie des obstacles et y fait de curieuses découvertes.De filmvoorstelling zal van start gaan met het filmpjedat gemaakt werd tijdens de workshop van Cineketje. Voorafgaandaan de vertoning hiervan vindt de presentatie vanhet filmpje plaats en is er gelegenheid tot discussie tussende filmmakers en het publiek. Vervolgens worden nog eenaantal andere animatie-kortfilmpjes vertoond. Zij kwamen totstand kwamen tijdens ateliers onder begeleiding van Brussele,Luikse en Antwerpse organisaties. In de animatiefilm"Quand je suis venue à Bruxelles" van het Brussels collectiefZorbabel vertellen kinderen die nieuw zijn n België hoe zij hunaankomst in dit land ervaren. Vervolgens vertonen we tweefilmpjes "Muren" en "Geen spel" gerealiseerd met steun vande Antwerrpse organisatie Kidscam. Deze gedachten en gevoelensvan Belgische kinderen over het fenomeen 'vluchtelingen'krijgen in dit filmpje zonder woorden gestalte . "Levoyage d'Epolo" gerealiseerd door Brusselse kinderen onderbegeleiding van vzw "Le Poulallier" is een fictief verhaal overde verzuchtingen van Epolo over zijn eigen land en de reisnaar 'het paradijslijk land' uit de reclame. Maar zal hij hieraanvaard worden...? We eindigen de filmvoorstelling met hetpoetische filmpje "Un monde pour Tom" dat tot stand kwamdoor Luikse kinderen onder begeleiding van "Camera EnfantsAdmis". Het vertelt ons iets over de Ander, over de eigenheidvan culturen, over wat verschillend is en wat ons samenbrengt.Het hoofdpersonage "Tom", een piepklein mannetjeexploreert een nieuw wereld en ervaart tal van obstakels enwonderlijke ontdekkingen.


Ed Wood est devenu, aujourd'hui, une sorte de saint-patron des mauvaisréalisateurs oubliés. L'histoire a retenu son nom, mais ce n'est qu'un hasard.A coups de diffusions et de rediffusions à la TV américaine dans les 70's, sesfilms, aussi mauvais que peu chers à diffuser, ont marqué une génération detéléphages, si bien qu'Ed Wood finira par être proclamé "plus mauvais réalisateurde tous les temps" en 1980, 2 ans après sa mort. Le culte qui naîtra autourde lui aidera à faire ressortir de l'ombre d'autres réalisateurs, qui mériteraientd'ailleurs tout autant le titre! "Plan 9 From Outer Space", c'est l'histoire incohérente(mais véridique parait-il) d'extra-terrestres réssuscitant nos morts pournous transmettre un message d'une importance cruciale, mais peu importe.Le film est un enchaînement d'incohérences scénaristiques et d'effets ratés,créant une atmosphère surréaliste de nonsense poétique presque burlesque.Pour ce qui restera son film le plus connu, Wood arrive à réunir de "grands"noms de l'époque au casting: Criswell (fameux voyant qui fait ici le narrateur),Bela Lugosi (mort avant le tournage!...), Vampira et le catcheur Tor Johnson.Après avoir travaillé aux USA, Sidney Pink débarque à Copenhague en1959 où il tournera "Reptilicus", la réponse danoise à Godzilla. Son succès populaireet "le courage dont Sid Pink fait preuve en osant montrer son film" luivalent l'admiration de petits producteurs, ce qui lui permettra de financer sesprojets de films de sci-fi. Dans "Journey To The 7th Planet", il envoie des explorateursde l'ONU à la recherche de formes de vie sur Uranus. Mais commentrecréer les paysages d'Uranus avec un budget limité? Et si une entité mystérieuselisait les fantasmes et les peurs de nos héros et tentait de les amadoueren recréant, devant leurs yeux, leur Danemark familier... et les belles danoisesqui vont avec! Une bonne partie du film se passe ainsi... dans un village decampagne typiquement danois! Pour le reste, le studio de tournage était tellementpetit que les acteurs, qui se retrouvent toujours aux mêmes endroits, nedevaient surtout pas marcher trop vite pour ne pas sortir des décors! Les producteurs,habitués aux films d'action, décideront de tourner des scènes supplémentairesavec des monstres sortis des caisses d'accessoires des studiosvoisins et y inséreront même des plans tirés des rush d'autres films! L'aspectbricolé, les décors et costumes aux couleurs psychédéliques et le surréalismeambiant donnent son charme au film. En 1962, Pink quittera le Danemark pourdes raisons obscures, après avoir marqué la production cinématographiquelocale au point de devenir un vrai culte national.Ed Wood is uitgegroeid tot een soort patroonheilige van vergeten slechteregisseurs. Zijn naam staat in de geschiedenis geschreven, maar dat is slechtstoeval. Door de veelvuldige uitzendingen op de Amerikaanse televisie in de jaren‘70 hebben zijn films, die even slecht als goedkoop om uitzenden waren,een hele generatie beïnvloed, zodat Ed Wood uitgeroepen werd tot “slechtsteregisseur aller tijden” in 1980, twee jaar na zijn overlijden. “Plan 9 from OuterSpace” is een onsamenhangend maar blijkbaar waar gebeurd verhaal over buitenaardsewezens die onze doden terug oproepen en ons een zeer belangrijkeboodschap te brengen hebben, maar dat maakt allemaal niet zoveel uit. De filmis een aaneenschakeling van narratieve incoherenties en mislukte effecten, dieeen surrealistische sfeer creëren van poëtische, haast burleske nonsens. EdWood slaagde erin in deze film (waarmee hij faam verwierf) heel wat “grote namen”uit die tijd samen te brengen zoals Criswell (een beroemde ziener die hierde rol van verteller speelt), Vampira, Bela Lugosi (overleden voor het draaien…!)en de catcher Tor Johnson.Na in de V.S. gewerkt te hebben, belandt Sidney Pink in 1959 in Kopenhagenwaar hij “Reptilicus” draait, het Deense antwoord op Godzilla. De bijvalvan het grote publiek en “de moed waarvan Sid Pink getuigt zijn film te durventonen” leveren hem de bewondering van kleine productiehuizen op, zodat hijzijn verdere SF-projecten kan financieren. In “Journey to the 7th Planet”, stuurthij een groep ontdekkingsreizigers van de VN op zoek naar levensvormen opUranus. Hoe moet hij echter het landschap op Uranus namaken met een beperktbudget? Wat als een mysterieuze entiteit de fantasieën en de angsten van deontdekkingsreizigers kon lezen en zou proberen hen te paaien door hun vertrouwdeDenemarken (en de bijhorende knappe Deense deernen) na te bootsen?Een groot gedeelte van de film verloopt op deze manier…in een landelijk entypisch Deens dorpje! Voor de overige decors was de studio zo klein dat de acteursvooral niet te snel mochten lopen of ze stapten het decor uit! De productiebesliste extra scènes te draaien met monsters die uit de dozen met rekwisietenkwamen uit de naburige studio’s en beelden uit andere films in te lassen! Hetknutselwerk, de decors, de psychedelische kostuums en surrealistische omgevingmaken deze film charmant. In 1962 verlaat Pink, om mysterieuze redenen,Denemarken. Zijn Deense periode heeft de plaatselijke filmproductie sterk beinvloed,en Sidney Pink is vandaag een cultfiguur .En route pour Mars dans une navette de la NASA, Frank, un astronauteandroïde, se fait tirer dessus par des martiens qui vont dans le sens inverse...vers la Terre. Il s'écrase à Puerto Rico, survit, mais ses circuits sont dérégléset il est défiguré... d'où le nom de FRANKenstein! Petit à petit, l'infâme plan des"rouges" deviendra clair: Une guerre atomique ayant sérieusement réduit la capacitéde reproduction de la population martienne, leur armée vient chercher desfemmes terriennes pour repeupler Mars. Et pas n'importe lesquelles, ils iront leschercher sur les plages et dans les soirées bikini les plus chaudes de Californie...Avec une histoire pareille mêlant monstres improbables, perverts de l'espace etfilles sexy, servie par des effets plus cheap que jamais (les sèche-cheveux pistoletslaser!), une bande son swing 60's et des acteurs oubliant de jouer, le filmne peut être qu'à hurler de rire. Une bonne partie du film est en plus composéed'images d'archive de la NASA et de l'armée, pour ajouter un peu de "crédibilité"!Le film était un must des drive-in des années 60 et reste une curiosité inégalée.Après avoir fait ce film, le réalisateur Robert Gaffney, travailla avec Kubrick sur laplupart de ses films, notamment "2001: A Space Odyssey". Que dire de plus!Op weg naar Mars wordt Frank, een androïde ruimtevaarder, beschotendoor Marsbewoners die de tegenovergestelde richting uit gaan… richtingAarde. Hij crasht in Puerto Rico, overleeft, maar is ontregeld en verminkt; vandaarde naam FRANKenstein! Beetje bij beetje wordt het vreselijke plan van de“roden” duidelijk. Een kernoorlog heeft de mogelijkheden van de bevolking vanMars zich te vermenigvuldigen erg beperkt, en dus komt hun leger vrouwen vande aarde halen om Mars opnieuw te bevolken. Niet gelijk welke vrouwen, zegaan ze halen op de hete stranden en de hipste bikinifeestjes in Californië… Zo’nfilm kan enkel hilarisch zijn, met onwaarschijnlijke monsters, perverten uit deruimte, sexy meisjes en swingmuziek, geholpen door de meest goedkope effectenooit (haardrogers die laserpistolen zijn) en acteurs die vergeten te acteren.Een groot gedeelte van de film bestaat uit archiefbeelden van de NASA en vanhet leger om de film wat geloofwaardiger te maken! De film was een absolutemust op drive-ins in de jaren ’60 en is nog steeds een ongeëvenaarde rariteit. Nadeze film werkte de regisseur Robert Gaffney samen met Stanley Kubrick op o.a.“2001: A Space Odyssey”. Daar hebben we niks meer aan toe te voegen!


• Vernissage• Alimentation générale (p.3)• Ali Zebboudj (p.18)• Across the Border (p.3)• Struggle + Wilder Western (p.4)• Nocturne: Plan 9 fromOuter Space (p.19)• Workshop Cineketje (p.18)• Stronger than Fear (p.4)• Inatteso + Zakaria (p.4)• Calais (p.5)• Workshop Cineketje (p.18)• Reise der Hoffnung (p.5)• Il canto dei nuovi emigranti (p.5)• Lettere al vento (p.5)• Struggle + Wilder Western (p.4)• Stronger than Fear (p.4)• La glaneuse (p.6)• Reise der Hoffnung (p.5)• Nocturne: Plan 9 fromOuter Space (p.19)• Lettere al vento (p.5)• Inatteso + Zakaria (p.4)• Cineketje (p.18)• La blessure (p.6)• Asile de jour+ rencontre/ontmoetingNicolas Klotz (p.6)• Luntano (p.8)• Tanger, le rêve des brûleurs+ Border (p.8)• Kenedy Goes Back Home+ Kenedy Lost & Found (p.9)• Calais (p.5)• Nocturne: Journey to theSeventh Planet (p.19)• De Arm van Jezus (p.9)• Concert: De Kift (p.17)• Récits d'Ellis Island #1 (p.9)• Récits d'Ellis Island #2 (p.9)• Un homme qui dort (p.9)• Open Screen (p.18)• Exil à domicile (p.10)• Les jardiniers de la ruedes Martyrs (p.10)• Kenedy Goes Back Home+ Kenedy Lost & Found (p.9)• Les Maîtres chanteurs +Asyl (p.10)• Lost Lost Lost (p.11)• Odessa… Odessa! (p.11)• Nocturne: Journey to theSeventh Planet (p.19)• Concert: Comedia Mundi (p.17)• Heremakono (p.11)• Adieu (p.11)• La Noire de…+ Désolés, Madame… (p.12)• Ma vie est mon vidéoclip+ La femme seule (p.12)• Nocturne: Frankenstein Meetsthe Space Monster (p.19)• Debat (p.16)• Rue Ponty… (p.13)• Rue du Nord + Octobre (p.13)• 13 km pour un aller simple+ Désolés, Madame… (p.12)+ D'une place à l'autre (p.14)• Ears Open (p.18)• Amsterdam Global Village (p.14)• Odessa… Odessa! (p.11)• Forst + Rien ne vaut… (p.14)• Adieu (p.11)• Am Rande… + Grenze (p.15)• Nocturne: FrankensteinMeets the Space Monster (p.19)• Ma vie est mon vidéoclip+ La femme seule (p.12)• Bruxelles-Transit (p.15)• Tanger, le rêve des brûleurs (p.8)+ Grenze (p.15)• Forst + Rien ne vaut… (p.14)+ Désolés, Madame… (p.12)• Site 2 (p.15) + Asyl (p.10)• Aquabat Jaber, paix sansretour + Aquabat Jaber,vie de passage (p.16)Aki, Alain, Alexis, Alexandre, Alice, Andy, Arne, Aïcha, Astrid, Amélie, Antonine, Aude, Aurélie, Benoît, Bijke, Bruno,Céline, Claire, Clément, Deborah, Denis, Diederik, Dirk, Didier, Dominik, Elisabeth, Ellen, Emilie, Eric, Evie, Fabien, Fabrizio,Francisco, Gérald, Guillaume A, Guillaume M, Gwen, Hélène, Hilde, Ioana, Isabelle, Jacques, Jean-Louis, Jérôme, Julie, Katia,Klara Gaïa, Kobe, L., Laurent Tz, L. Ter., Lila, Lorenzo, Lucie, Maria, Marie-Eve, Maximilien, Mélanie, Micheline, Mohamed, Nathan,Nico, Olivier, Pauline, Patrick, Peb, Philippe Brrr, Quentin, Rachel, Ramon, Raph, Remy, Richard, rno, Saskia, Seb, Serge,Seth, Sophie, Soul, Stephanie, Tamara, Tom, Toon, Tristan, Valérie, Véronique, Vince C., Vlad, Wim, Windy, Yacine, Yvan…Hito, Marion, Denis, Manu, Geneviève et la Maison du doc de Lussas, Tarek, Lucie, Laurence & Martin, Marianne,Manu, Jack Stevenson, Stefan, Vincent, Nzema & le Panafrica, Tek Festival Team, Luciana Castellina, gli amici ed icomplici in Italia,... Gaspard Winckler, 65 rue de l'Ecuyer, 1000 Bxxl.

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!