'30-'50 - Centre for Historical Research and Documentation on War

In memoriamHet unanieme eerbetoon aan professor Jean Stengers, overleden op 15 augustuslaatstleden, zal nooit het wetenschappelijke belang van de geleerde, de meeslependegeestdrift van de docent, de luisterbereidheid en beschikbaarheid van de ‘patron’ en dewarmte en het non-con<strong>for</strong>misme van de man weergeven, om wie we met velen rouwen.Wat ook de gevoelens mogenzijn van de auteur van deze tekstvoor diegene die hem als ongeruste,panikerende en aan allestwijfelende onderzoeker opnieuwvertrouwen schonk enhem wijsheid en enthousiasmebijbracht om wat onoverkomelijkleek tot zijn juiste verhoudingenterug te brengen, is het hier nietde plek om de rijkgevulde carrièrevan Jean Stengers nog eenste beschrijven.Professor Jean Stengers op het colloquium in 1990 vanwat toen nog het Navorsings- en Studiecentrum voor deGeschiedenis van de Tweede Wereldoorlog heette.Le professeur Jean Stengers lors du colloque organiséen 1990 par le <strong>Centre</strong> de Recherches et d’Etudeshistoriques de la Seconde Guerre mondiale.Als briljante leerling, als piepjongestudent, als onmiddellijkopgemerkte en bekroonde onderzoekeren als veelgevraagdeprofessor had hij ‘enkel’ eengereputeerde academicus kunnenworden. Dat was hij natuurlijkook, maar omdat zijn strikteopvatting van het geschiedenisvakhem tot engagement verplichtte,nam hij bovendien metde mateloze nieuwsgierigheiddie hem eigen was deel aan hetintellectuele debat van zijn tijd.Het was in die geest dat hij in 1980 lid werd van het Wetenschappelijk Comité vanons Centrum. Hij had voor de periode die tot de opdracht behoorde van het Centrumeen rechtstreekse belangstelling die zich zou vertalen in opzienbarende publicities enhij was ook van mening dat het bestaan en de ontwikkeling van de instellingnoodzakelijk was in het Belgische en internationale wetenschappelijke l<strong>and</strong>schap.4